ตอนที่ 10 ทางเดินเจ้าปัญหากับคนหาเรื่อง
คาบเรียนแรกของตอนบ่ายเป็นวิชาภาษาจีนของอาจารย์เฉินเดิน พออาจารย์เดินเข้ามาในขณะที่ทุกคนนั่งกันอย่างเป็นระเบียบ บ่งบอกถึงความตั้งใจ ทามไทสั่งทำความเคารพ ในห้องทามไทเป็นหัวหน้าห้อง เนื่องจากไม่อยากให้หน้าที่มันซับซ้อนเพราะพายุต้องทำงานบริษัทด้วยในบางครั้ง
"เอ่อ!!! พายุ ครูมีเรื่องจะให้ช่วยหน่อยสิในฐานะที่เธอเรียนเก่งที่สุดในสายชั้นปี"
อาจารย์เฉินตบไหล่พายุอย่างสนิทสนม....ในขณะที่สอนเสร็จเรียบร้อยแล้วและสั่งงานให้ทำภายในห้องเรียน
"ครับ อาจารย์"
ใบหน้าหล่อเหลาก้มหน้ารับคำโดยไม่ถามต่อและไม่เงยหน้าขึ้นมากโต๊ะเรียน เพราะกำลังควบคุมการทำงานของ ไค อยู่
"ไค ทำไมนายตอบแบบนี้ มันไม่ถูกนะ ฉันบอกให้นายอ่านโจทย์ดี ๆ "
พายุวงกลมคำตอบในสมุดที่ไค ยกมาให้ตรวจให้ เป็นแบบนี้ตลอด และคนพูดก็ทำท่าจะไม่สนใจอาจารย์เฉินที่ยืนเป็นหัวหลักหัวตอข้างหลัง
"พายุ!! อาจารย์เขารอคุยด้วยรึเปล่า" ไค กระซิบ
"อ้าว อาจารย์มีอะไรอีกเหรอครับ"
พายุเงยหน้าถามหน้าตาเฉย อาจารย์เฉินอยากจะเบิดกะโหลกหน้าหล่อ ๆ ตรงหน้าสักที มันกวนจริง ๆ ถ้าไม่ติดว่าพายุเป็นบุคคลอันทรงคุณค่าของโรงเรียน และเป็นผู้มีประโยชน์อย่างสูงสุดทั้งทางตรงและทางอ้อม ถ้าพายุแค่รู้ ก็สามารถช่วยได้ทุกอย่าง และทุกคน
"เธอไม่ถามครูสักคำว่าครูจะให้ช่วยอะไร"
"ครูเลยบอกไม่ถูกเลย" อาจารย์เฉินออกอาการนอยซ์นิด ๆ
"อาจารย์อยากให้ผมช่วยเรื่องอะไรครับ"พายุหันมาถามอย่างสนใจกับสิ่งที่อาจารย์เฉินจะบอก
"ตอนนี้ โรงเรียนเปิดมา 3 สัปดาห์แล้ว แต่นักเรียนแลกเปลี่ยนเดินทางมาช้ากว่าที่กำหนด ครูอยากให้เธอคัดเลือกคนที่เรียนดีที่สุดในสายชั้นปี เพื่อเป็นติวเตอร์ให้กับนักเรียนแลกเปลี่ยนพวกนั้น ตามที่ครูสำรวจมาแล้วน่าจะมี 10 คน แปลว่าเธอจะต้องหาคนติวแบบตัวต่อตัว และต้องเก่งภาษาอังกฤษด้วยนะ เพราะบางคนยังไม่ค่อยแข็งแรงภาษาไทยสักเท่าไหร่ ต้องใช้ภาษาอังกฤษเป็นหลัก"
"ครับ" พายุมองที่สเปนซึ่งกำลังทำหน้าที่จดให้อย่างรู้หน้าที่
" เอ่อ" อาจารย์เฉินทำท่าอยากจะพูดกับพายุแบบไม่เป็นทางการ สเปนเลยเดินไปอีกทางเพื่อเปิดโอกาส...ช่างเห็นเด็กที่เข้าใจอะไรได้อย่างรวดเร็วจริงๆ
"อาจารย์มีอะไรเพิ่มเติมเหรอครับ" พายุมองเห็นถึงสิ่งที่อาจารย์เฉินอยากจะพูด.....เลยเปิดโอกาสให้อาจารย์จะได้ไม่รู้สึกไม่สะดวกใจที่จะพูด
"ครูฝากดูแลเบบี้เป็นพิเศษหน่อยสิ"
พายุพยักหน้าเข้าใจ อาจารย์ดูเก้อเขินที่จะพูดตรงๆ ลูบท้ายทอยไปมา.....คนแก่ก็อายเป็น ยิ่งกับพายุด้วยแล้ว...การขอให้ทำอะไรที่ไม่เสมอภาคกัน....รู้สึกลำบากใจพิกล
"ได้ครับ"
"จะดูแลเป็นพิเศษเลยทีเดียว"
พายุเน้นคำ จน ไค กับทามไทมองหน้ากัน.....เหอะๆๆ งานจะเข้าเบบี้ก็ตอนนี้แหละ อาจารย์เฉินคงไม่รู้ว่าฝากลูกแมวน้ำไว้กับพญามารซะแล้ว
"55555 ครูรู้ว่าถ้าเธอรับปาก ไม่มีงานไหนที่จะไม่สำเร็จ"
"จริงไหม"
"จริงครับ"
อาจารย์เฉินว่าแล้วก็เดินจากไป ปล่อยให้ประธานสภานักเรียนสุดหล่อ ยกยิ้มร้ายๆ สเปนเห็นยังส่ายหน้า รอยยิ้มพญามารชัดๆ น่ากลัวแบบนั้น จะไปดูแลเค้าหรือจะไปแกล้งเค้าก็ไม่รู้ พายุทำหน้าตาเหมือนคิดอะไรๆ สนุกๆ ขึ้นมา สเปนไม่อยากจะคิด สยองมากบอกเลย
"อาจารย์ให้ดูแลเป็นพิเศษ"
ไค เน้นคำตอนที่อาจารย์ไปแล้ว
"ใช่ไง" พายุพยักหน้า หรี่ตาลงอย่างร้ายกาจ
"จะดูแลให้นี่ไง อย่างดีด้วย"
"ดูแลนะ ไม่ใช่แกล้ง" สเปนไม่อยากจะเชื่อ เป็นเพื่อนกันมาพายุไม่เคยสุงสิงหรือชอบแกล้งใครได้ประเจิดประเจ้อเท่าครั้งนี้เลย มันส่อทางสีหน้าและแววตา....
"พวกนายคิดมากไปรึเปล่า"
น้ำเสียงอะเนาะ น่าเชื่อถือมาก หน้าตายิ่งร้ายได้ใจไปกันใหญ่ ไค ส่ายหน้าไม่เคยเห็นความตื่นเต้นในสายตาของพายุมาก่อน เหมือนจะดีใจหรืออะไรสักอย่าง แต่แววตาบอกเลย เบบี้เป็นของเล่นของพายุไปแล้ว
-----------------------------------------------------------------------------------------
"เบบี้ น้องชมพู ม. 3 A-1 มาหาอะ"
ไบโอเรียก ขณะที่วิ่งเล่นอยู่แถวนั้น ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่ แล้วก็หยิบขนมของเบบี้ที่พึ่งซื้อมาจากโรงอาหารเข้าปากอย่างสบายใจโดยไม่ขออนุญาต ตอนนี้ทั้งเบบี้และไบโอเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ไปไหนไปด้วยกัน ว่าเวลามีพวกหนุ่ม ๆ ปากไม่ดี ก็มีไบโอที่คอยตอกหน้าหงายทุกครั้ง แรงบางเบาบางตามสถานการณ์ ลำพังไบโอคนเดียวคงไม่มีใครกลัวเท่าไหร่ แต่เบื้องหลังไบโอที่มีทามไท คอยตามเก็บเช็ดเก็บล้างให้ ตำแหน่งกรรมการสภานักเรียน ก็ทำให้นักเรียนคนอื่นค่อนข้างครั่นคร้ามบ้าง เกรงใจมากขึ้น แต่พอลับหลังก็แอบเขม่นก็มี ยิ่งตอนนี้ไบโอได้รับการแนะนำหน้าเสาธงจากพายุ ทำให้เป็นที่รู้จักมากยิ่งขึ้น แต่ยังคงไม่เข้าพวกเหมือนเดิม
เบบี้เดินตรงไปหน้าห้อง สาว ๆ ในห้องมองตามตาปรอย อยู่ด้วยกันมาสักพักจนรู้ว่าเบบี้ไม่สนใจสาวในห้องเป็นแฟน เลยคิดว่าใครจะเป็นสาวผู้โชคดีคนนั้น ที่จะจับจองหัวใจหนุ่มมิตรภาพ ผู้มีมนุษยสัมพันธ์เป็นเลิศ ความสุภาพและมีน้ำใจทำให้เบบี้เป็นที่รักของทุกคนไม่ว่าผู้หญิง ผู้ชาย อย่างรวดเร็ว.....และไอ้หน้าสวยๆ น่ารัก ๆ ของเบบี้ มองแล้วมันเจริญตาจะตาย ไม่อิ่มท้องแต่ก็สุขใจ....พวกหนุ่มๆ ก็มีมองๆ บ้าง แต่แบบแอบมองเหมือนของสวยงามทั่วไป ออกจะหวงเวลามีหนุ่มห้องอื่นมาเตาะซะด้วยซ้ำ โดยเฉพาะหัวหน้าห้อง ก้านกล้วย....
"พี่เบบี้ใจร้าย" เสียงปล่อยโฮหน้าห้อง พร้อมกับเด็กสาวที่วิ่งปิดหน้าออกไป ทำให้ทุกคนที่นั่งเงียบกริบคอยฟังตั้งแต่ตอนที่เบบี้เดินออกไปจนกลับเข้ามา....ก็เมินหน้ากลับมาคุยกันปกติเหมือนเดิม ผู้ชายก็พนันขันต่อกันเป็นที่สนุกสนาน
"รายที่ 10 แล้วนะ ในรอบสัปดาห์นี้"
"ทำไม่ไม่ชอบใครสักคนรึไง....." ไบโอบ่นพร้อมกับล้วงของกินเข้าปาก
"อร่อยนะกินไหม" หน้าใสๆ ของไบโอ ยื่นขนมส่งให้เบบี้ พยักหน้าชวน ตาเล็ก ๆ นั่นเล็กลงไปอีกเพราะยิ้มจนเกิดลักยิ้มข้างแก้ม น่ารักจนเบบี้โกรธไม่ลง....
"ไม่กิน นั่นมันของฉัน"
"ฉันซื้อมา จริงๆ นายต้องขอฉันกิน และฉันต้องเป็นฝ่ายชวนนายนะไบโอ" เบบี้บอก
"หวงอ่อ!! ไม่กินก็ได้"
"นายหวงรึไงขนมแค่นี้......บลาๆๆๆๆ"
ไบโอทำท่ารำพึงรำพัน. ตัดพ้อต่อว่า......ฟาดถุงขนมที่หมดแล้วไปมา...เหวี่ยงทิ้งทำหน้างอน สำนึกผิดที่ไหน เบบี้คีบถุงขึ้นมา
"ช่วยเอาไปทิ้งด้วย"
"มีอีกถุงในกระเป๋า"
เนียๆๆๆ ก็เป็นแบบนี้ ไบโอหันมายิ้ม รับถุงขยะไปทิ้ง ก่อนจะล้วงกระเป๋าเบบี้เพื่อเอาอีกถุง ของกินของเพื่อนอร่อยที่สุด....
เบบี้เปิดหนังสือเรียนวิชา วรรณกรรม ไม่ได้ฟังคนข้าง ๆ พูดด้วยซ้ำ เพราะพูดไป ไบโอก็ทำแบบเดิมทุกที เขาไม่เข้าใจวิชานี้เลยตามหลักการของการใช้ภาษาที่ง่ายและเข้าใจ คือภาษาที่ใข้ในการสื่อสาร แต่วรรณกรรมเป็นเรื่องราวดั้งเดิม และภาษาที่ใช้เป็นคำศัพท์ภาษาชั้นสูง ต้องตีความ เขาซื่อบื้อเรื่องนี้พอ ๆ กับวิชาภาษาอังกฤษเลย ไบโอไม่สามารถช่วยเขาเรื่องนี้ได้เลย แค่ลำพังตัวไบโอเองก็ตีความโคตรจะมั่วเลย
"ทำไม นายไม่สนใจสาวๆ สักคน"
"ฉันเห็นคนที่มาหานาย มีแต่คนน่ารักๆ ทั้งนั้นเลย" ไบโอถามอย่างสงสัย ฉีกห่อขนมและยัดเข้าปาก
"ฉันพึ่งมาอยู่ที่นี่ไม่นาน และไม่รู้จักใครสักคน นายจะให้ฉันยอมคบใครเพียงแค่ความสงสารเหรอ ฉันว่ามันจะเป็นการทำร้ายผู้หญิงเกินไปรึเปล่า"
เบบี้พูดโดยไม่เงยหน้า ปรายตามองเพื่อนรักที่กินขนมตัวเองจนเกือบจะหมดถุงแล้ว ท้องมารจริงๆ เห็นกินเท่าไหร่ก็ไม่เคยอิ่ม ไม่อ้วนอีกต่างหาก....
"ก็จริง"
"อย่าพึ่งมีเลย อยู่เป็นเพื่อนกันไปก่อน" ไบโอเห็นด้วย.....เทขนมใส่มือ ตะบบเข้าปากทีเดียว เบบี้ว่าไบโอเล่นมากกว่าชอบกิน.....
"ทำไมมันยากจัง" เบบี้บ่น
"ฉันเรียนภาษาไทยมาตั้งแต่อนุบาล ยังว่ายากเลย" ไบโอปลอบใจ
"อ่านทีไร ไม่เคยจะเข้าใจ"
"แล้วฉันละ ตายแน่เลยงานนี้" เบบี้รำพึง เค้าไม่อยากตกแม้แต่วิชาเดียว
"ฉันจะทำยังไงดีนะ" ใบหน้าน้อยก้มหมอบกับโต๊ะเรียนถอนหายใจ เสียงวี๊ดว๊ายหน้าประตูห้อง ทำให้ผงกหน้าขึ้นมามองอย่างสนใจ
"มีอะไรกัน"
"พวกนั้นแหละ พายุมันคงพาพวกมาอวดความหล่ออยู่หน้าห้อง ออกมายืนเก๊กเฉยๆ ให้สาวๆ คลั่ง" ไบโอเบ้ปาก...
"ดูมีอิทธิพลจัง" เบบี้พยักหน้า
"อย่างนั้นไม่ได้เรียกว่ามีอิทธิพล แต่ล้างสมองเลยละ คุมไปหมด มาเฟียในโรงเรียนชัดๆ"
อย่างที่ไบโอว่า พายุในชุดพละ มายืนอวดหุ่นสูงเพรียว ทำหน้าหล่ออยู่กับไค ทามไท และสเปน ชั่วแวบที่เห็นหน้าขาวใสของเบบี้โผล่แวบๆ ออกมาดู หึ!! แค่เห็นหน้าพายุก็หมั่นไส้จนอยากจะเดินไปแกล้งจัง!! รอยยิ้มกระตุกนิดๆ เพียงแค่สบตาเค้า เด็กซื่อบื้อก็หลบเข้าห้องแบบไม่โผล่หัวออกมาอีก.....เออ!! กลัวให้จริงเถอะ....แกล้งง่ายๆ แบบนี้ พายุรู้สึกมีความสุขจัง.....
..........................................................................................................................................................................
"ฉันรู้แล้วน่า ฉันกำลังกลับห้องเรียน"
"ที่ฉันไม่ได้บอกนายเพราะอะไร"
"ก็เพราะนายมัวแต่คุยอยู่"
"อืม ๆ เรียบร้อยแล้ว"
"เดี๋ยวเจอกัน"
เบบี้เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเสื้อยูนิฟอร์ม รีบก้าวขึ้นบันไดหัวเลี้ยวนี้ก็จะถึงห้องละ เบบี้พึ่งไปหาหาอาจารย์เฉินมา อาจารย์เตือนเรื่องอย่าเปิดเผยตัว เบบี้ งง ในตอนแรก อาจารย์บอกว่าเค้ารู้เรื่องเน็ตไอดอลแล้ว กฎของโรงเรียนนี้ ที่เข้มงวดที่สุดคือการทำงานนอกเวลา การออกสื่อ ข้อห้ามนี้ยกเว้นกลุ่มของสภานักเรียน แต่นักเรียนทั่ว ๆ ไป ห้ามรับงานแสดง การถ่ายโฆษณา อะไรทั้งนั้น เพื่อป้องกันไม่ให้นักเรียน มีผลการเรียนที่แย่ เพราะที่นี่อาจารย์ ๆ จะไม่ช่วยเหลืออะไรทั้งนั้น ถ้าผลการเรียนแย่ทำให้การสอบต่าง ๆ ในมหาวิทยาลัยแย่ไปด้วย และทำให้ชื่อเสียงโรงเรียนไม่ดีในแง่ของการเรียนการสอน ซึ่งมันไม่ใช่ความผิดของโรงเรียนเลย แม่คงพึ่งบอกอาจารย์แน่ ๆ เลย อาจารย์เฉินบอกว่าตอนนี้อิทธิพลในด้านความบันเทิงของจีนก็เริ่มขยับเข้ามาในไทยบางแล้ว เบบี้ต้องระวังตัวเองให้มากขึ้น แต่ถึงยังไงเบบี้ก็ไม่เคยยอมรับกับการเป็นเน็ตไอดอล หรือ Beautiful boy แม้แต่นิดเดียว
"อุ้ปส์!!!" เบบี้อุทาน
ชนแบบจังๆ หน้าชิดติดอกใครสักคนก็ไม่รู้ ใกล้มากจนได้กลิ่นน้ำหอม เบบี้เงยหน้าขึ้นมองกับอกกว้าง พายุยืนก้มหน้ามองนิ่ง....เพราะยืนสูงกว่าอีกขั้น เบบี้อยู่แค่อกเอง รู้สึกเตี้ยๆ ยังไงไม่รู้......
"ขอ...ขอโทษฮะ"
พอเห็นว่าเป็นใคร และด้วยความตกใจทำให้ร่างเล็กๆ ขยับถอยหลัง และทำท่าจะร่วงลงบันได ถ้าพายุไม่คว้าต้นแขนเอาไว้ กระชากจนลำตัวของเบบี้ชนกับของอีกฝ่ายและยืนอยู่ในท่าแนบสนิทแบบนั้น เบบี้กลับรู้สึกโล่งใจ
"555 เกือบไปแล้ว"
พายุมองใบหน้าขาวใสที่หัวเราะออกมา และกำลังยิ้มแบบโล่งใจ มันน่าดุตรงที่คุยโทรศัพท์แบบไม่มองหทาง เค้ามายืนอยู่เป็นชาติแล้ว แต่เบบี้ก็ยังมองไม่เห็น มือเล็กๆ ไต่ราวบันไดขึ้นมาเหมือนเด็กอนุบาล ขึ้นผิดฝั่งอีกต่างหาก
"ใกล้ไปไหม"
เหมือนบ่นในใจแต่มันออกมาเป็นคำพูด......เบบี้ขยับหน้าให้เงยขึ้นเพื่อไล่สายตา ไม่ได้ถอยอีก หรือปัดออกเพราะรู้ดีว่านี่มันขั้นบันได ถอยก็คงจะหงายหลังอีกแน่นอน ที่นี้ไม่รู้คนที่คว้าเขาไว้ จะช่วยเขาได้อีกหรือเปล่า ตาโตสวยระยิบระยับนั้นเบิกกว้างสบกับสายตาดุ ๆ บนใบหน้าคมเรียวที่ก้มลงมาใกล้ คิ้วเข้มหมวดเข้าหากัน
"ซุ่มซ่ามตลอดเลยนะนายเนียะ"
ใบหน้าหล่อเหลาบอกถึงความระอาใจ สอง สามครั้งที่ผ่านมา มีแต่เรื่องไม่น่าประทับเท่าไหร่ แกล้งยืนขวางแต่ก็กลัวเบบี้จะร่วงลงไปจริงๆ ถึงตอนนั้นจะบอกแม่ว่ายังไงดี.....ทำไมไม่เคยระวังตัวเลยให้ตายสิ
"ขอโทษฮะ"
น่าเบื่อ!! พายุพ่นลมหายใจ ขอโทษอยู่ได้ มาทำหน้าเศร้า สำนึกผิดใส่อีก เห็นแล้วมันหงุดหงิดใจที่สุด
"นายอ่านภาษาไทยไม่ออกเหรอ...."
"หา!!!" เบบี้ทำตาโตเบิกกว้างเท่าไข่ห่านได้.....ไม่รู้หรอกว่าใหญ่แค่ไหน แต่ที่รู้ๆ เบบี้ตาโตมาก....
พายุเหลือบตามองเป็นคำใบ้ให้หันไปมอง ขณะที่มือก็ยังไม่ยอมปล่อยจากแขนบอบบางนั้น ตอนนี้พายุแทบจะกอดเบบี้เสียด้วยซ้ำ เพียงแต่เขนไม่ได้โอบรอบลำตัวนั้นเพียงแค่ดึงอีกคนให้อยู่นิ่งกับอกของตัวเอง ด้วยความที่อยู่กันคนละขั้นบันได ใบหน้าน้อย ๆ ของเบบี้จึงอยู่เพียงระดับอกของพายุเท่านั้น เวลาพูดเบบี้จึงต้องแหงนเงยหน้าขึ้นให้พ้นจากอกเขา ดวงหน้าใสกระจ่างอย่างคนสุขภาพดี ออกแนวริ้วระเรื่อด้วยความรู้สึกอาย
"ฉัน ๆ ไม่ทันมอง"
เบบี้ละล่ำละลักบอก ตอนนี้อยากจะกระโดดข้ามตัวคนตัวสูงเพราะความอับอาย นึกบ่นกับตัวเอง ต้องมีสักเรื่องที่รู้สึกว่าประธานสภานักเรียนคนนี้มีเรื่องมาว่า...และผิดจริงๆ ซะด้วยสิ เบบี้เดินผิดฝั่งจริงๆ ทั้งๆ ที่มีป้ายบอกทางบอกตลอดแนวว่าฝั่งไหนเป็นทางเดินขึ้น ฝั่งไหนเป็นทางเดินลง
"นายน่าจะตั้งใจมองทางให้มากกว่านี้นะ"
ตำหนิอีกแล้ว เหมือนครูดุลูกศิษย์ เหมือนเจ้านายด่าลูกน้อง เบบี้พยักหน้าไม่เถียงหรอก ผิดจริงๆ
"นายทำผิดซ้ำซาก"
"จะพลอยทำให้นักเรียนแลกเปลี่ยนคนอื่นๆ คิดว่าการอยู่ที่นี่ไม่ต้องมีระเบียบวินัยก็ได้"
ยัง ยังไม่เลิก กะแค่เดินขึ้นผิดฝั่งนี่นะ อ้อแต่ไม่นับรวมที่วิ่งไล่ไบโอแบบอึกกระทึกครึกโครมที่โรงอาหารนั่นหรอกนะ
"แต่ว่าฉันไม่เคยตั้งใจเลยนะ"
"ผิดแล้วยังจะเถียงอีก" พายุดุ ขึ้นเสียงใส่
"เปล่าอะ แค่อยากจะบอก"
"แล้วไง"
"มันผิดไหม"
"ผิดฮะ" เบบี้ถอนหายใจ ยอมจำนนทุกช่องทาง
"พึ่งมีนายนี่ละ ที่ออกจะไม่เหมือนคนอื่น"
เบบี้เนียะนะ มีหางหรือมีหูงอกออกมารึไง เถียงในใจ แต่คงไม่ใช่แค่ในใจแล้ว เพราะคนตัวสูงสังเกตสีหน้าแววตาของเบบี้ตลอดเวลา
"รึจะปฏิเสธว่าไม่ผิด"
สงสัยจะเทศนาน เบบี้ขอตัวก่อนได้ไหม เพื่อนรอ เผลอถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้ตัว พายุทำหน้าตึงขึ้นมาทันที จับปลายคางเบบี้ให้เงยขึ้นสบตา
"ฟังอยู่ไหมเนียะ"
"ฟังฮะ ปล่อยก่อนได้ไหม"
เบบี้หน้าแดง จับแบบนี้เขินนะ ทั้งๆ ที่ไม่เคยจะรู้สึกแบบนี้กับผู้ชายด้วยกันมาก่อน เอื้อมมือมากุมทับมือพายุอีกที คราวนี้อายหนักกว่าเดิม
"ฉันจะปล่อยก็ต่อเมื่ออยากจะปล่อย"
เบบี้หลุบตาลงไม่กล้าสบสายตา เพราะพายุก้มลงมามองใกล้ๆ ไปอีก จนใบหน้าขาวใสต้องเมินมองไปอีกทาง ใจเต้นตึกตักๆ ภาวนาให้ใครเดินผ่านมาสักคน มาช่วยเบบี้ออกจากตรงนี้ที......พายุคุกคามจนรู้สึก ใครจะสั่งพ่อเจ้าประคุณได้....โรงเรียนนี้พ่อใหญ่สุดแล้ว.....
"จริงๆ นายน่าจะเรียกฉัน ก่อนจะชน"
คนดื้อเงียบ เถียงออกมาแบบงึมงำอยู่กับอกของพายุ ฟังไม่ค่อยจะได้ยิน แก้ตัวแบบแถจนสีข้างถลอก.....
"นี่นายโทษฉันเหรอ"
"เปล่านะ!! แค่บอกเฉยๆ" ก้มหน้าอุบอิบ ตอบไม่เต็มเสียง......
"จะบอกว่าตัวเองไม่ผิดงั้นเหรอ"
เหมือนโดนไล่ต้อนเข้ามุม เบบี้ทำตัวไม่ถูก น้ำเสียงอ้อล้อ ท้าทายให้อีกคนรู้สึก จะกล้าลองดีกับประธานสภานักเรียนผู้ยิ่งใหญ่หรือไม่ แค่รู้สึกเหมือนจะโดนแกล้ง ทั้งน้ำเสียง สีหน้า มันไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายเลยนะ แต่พายุก็กักเบบี้เอาไว้ และสั่งสอนราวกับเบบี้เป็นเด็กเล็กๆ ไม่รู้ว่าสายตามันออกไปยังไง พายุดูมีอารมณ์โกรธ....
"ตอบมาสิ"
พายุ ยกยิ้มนิด ๆ แค่นิดเดียว ดวงตากลมโตที่เผลอสบตาขึ้นมองและคิดอะไรบางอย่างที่เป็นการโต้ตอบ แต่ไม่ยอมพูดออกมา สบตาแล้วเมินหลบ ริมฝีปากแดงระเรื่อเม้มเป็นเส้นตรง.....โกรธเหรอ!! น่าสมุก แต่เบบี้มีภาวะอารมณ์ที่มีระบบการจัดเก็บค่อนข้างดีเยี่ยม คนแบบนี้อยู่ที่ไหนก็ได้
"ถ้านายไม่ตอบ......ฉันจะปล่อยนาย"
พายุก้มลงกระซิบข้างหู พร้อมกับยื่นมือที่จับเบบี้ไว้ยันไปข้างหน้า ก็แน่นอนว่าอีกคนต้องตัวเอียงทะเล่แบบ 45 องศา พร้อมร่วงมาก....ถ้าพายุปล่อยจริงๆ เบบี้ล่วงบันไดแน่ๆ
"เฮ้ย!!! นายอย่าปล่อยฉันนะ พายุ"
คนเงียบ ๆ เริ่มโวยวายเมื่อรู้ตัวว่าจะล่วงแน่ ๆ เพราะเดาใจไม่ถูกเลยกับไอ้ประธานจอมดุ ตรงหน้ามันเกิดบ้าดีเดือดปล่อยเขาจริง ๆ เบบี้ไม่อยากจะเจ็บตัว....มือบางๆ คว้าเอวแข็งแรงเอาไว้ ฉุดดึงเหนี่ยวรั้งตัวเองเอาไว้สุดกำลัง.....จะว่ากอดก็เอาวะ..... ใบหน้าเรียวสวยหันไปมองดูข้างหลังอย่างตัดสินใจ มันก็หลายขั้นนะ เบบี้กลัว เบบี้ไม่อยากพิการ ไม่อยากบาดเจ็บอะไรทั้งนั้น
"ฉันผิดเอง นะ พายุ ฉันผิดเอง.."
เสียงอ่อนๆ นั้นออดอ้อนโดยไม่รู้ตัว สายตาขอร้อง จู่ๆ มันก็ทำให้พายุมีความรู้สึกว่าอยู่ๆ ดี หัวใจเค้าก็เต้นไม่เป็นจังหวะเอาสะเลย
"ฉันผิดไปแล้วนะ....พายุ ต่อไปฉันจะตั้งใจมองทาง ไม่คุยโทรศัพท์ระหว่างเดินขึ้นบันไดอีก อย่าปล่อยฉันนะ ขอร้อง"
โอ้โห้!! มาแบบนี้ แถมซุกหน้ามาที่อกกว้างอีก พายุก็ไม่ได้คิดว่าเบบี้จะออเซาะได้หวานขนาดนี้ เบบี้จะรู้ตัวไหมว่าสีหน้าในตอนนี้ สายตาอ้อนวอนแบบนี้ มันทำให้ประธานนักเรียนจอมเข้มงวด เย็นชาคนนี้ หัวใจอ่อนยวบลงไม่รู้ตัว กะจะแกล้งหนักๆ ให้ร้องไห้ไปเลย
"ทีหลังอย่าทำอีก...."
"จะไม่ทำอีก"
เบบี้อุบอิบพยักหน้ากับอกกว้าง..หลับตาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น......จะรู้ตัวไหมว่ากอดคนอื่นเค้าอยู่
"ถ้าทำอีกจะผลักให้ตกบันได"
พายุพูดอย่างตักเตือน ทำท่าจะผลักจริงๆ เบบี้กอดเอวแน่นจนพายุขยับตัวไม่ได้ หึ!! ตอนเด็กเป็นยังไง ตอนนี้ก็เป็นแบบนั้น ไม่เคยเปลี่ยนเลยให้ตายสิ...แล้วเรื่องอะไรเขาต้องบอกว่าเป็นห่วงด้วย รู้สึกเอ็นดูจนลืมตัว ยกมือลูบเบาที่ท้ายทอยของคนตัวเล็กที่ยังไม่หายจากอาการตกใจ ลูบเบา ๆ มันทำให้เจ้าของศรีษะแหงนเงยขึ้นมาด้วยความแปลกใจ
"ใครบอกว่าจะปล่อยจริงๆ หึ คนขี้แย"
รอยยิ้มบางๆ แต่งแต้มบนเรียวปากที่ได้รูปของพายุ เบบี้แอบช้อนสายตาขึ้นมองนิ่งนาน ใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาเรียวคมดุดูอ่อนแสงลง ใบหน้าดูใจดีขึ้นมาแบบไม่น่าเชื่อ และสีหน้านั้นก็เลือนหายไปแทบทันทีอย่างรวดเร็ว เมื่อรู้สึกตัว ความเฉยเมยเข้าสิงพายุอย่างอัตโนมัติ
"แล้วนายก็ปล่อยฉันได้แล้ว"
"หา!!"
ทำหน้าแปลกใจอีก พายุกระแอมในลำคอ
"นายกอดฉันอยู่"
"ปล่อยได้แล้ว"
เบบี้ปล่อยจริงๆ อย่างตกใจ ถอยหลังก้าวออกอีกต่งหาก พายุสบถเบาๆ เพราะเบบี้จะร่วงลงไปต่อหน้าต่อตา ดึง และคว้าตัวมาอุ้มเอาไว้ รวดเร็วจนเบบี้ตามไม่ทัน รู้ตัวอีกทีก็โดนวางไว้บนสุดของทางเดิน
"เกือบไปแล้ว"
"ทีหลังมีสติหน่อยนะ....จอมซุ่มซ่าม"
เบบี้พึมพำขอบคุณส่งๆ ไป ก้มหน้าอายตัวเอง พายุเดินหลังตรงลงบันไดไปแล้ว เบบี้ถอนหายใจอายสองช็อต ตอนที่กอดและตอนที่โดนอุ้ม หัวใจเจ้ากรรมเต้นแรงจนนึกว่าจะทะลุออกมา หาที่นั่งเพื่อทำใจให้สงบ ต่อจากนี้ไป เบบี้จะขึ้นบันไดอย่างมีสติ มองทางให้ดี ห้ามคุยโทรศัพท์ เพราะไม่อยากโดนแกล้งอีก เอะๆๆๆ คลำมือไปรอบๆ ตัว โทรศัพท์ไปไหน.....ไอ้คนบ้า....ยึดโทรศัพท์เบบี้ไปทำไม....แถมไม่บอกสักคำ
"ไบโอ ช่วยหน่อยสิ"
"เฮ้อ!!! ช่วยยังไง" ไบโอเกาผมตัวเองไปมาจนยุ่ง
"ปล่อยให้มันเอาไปได้ยังไง พายุไม่คืนง่ายๆ หรอก"
"แล้วฉันจะทำยังไง"
ไบโอถอนหายใจเป็นรอบที่สิบ มองเพื่อนต่างชาตินั่งหน้าเศร้าแล้วมันไม่สบายใจเลย เอาวะ.....เพื่อเพื่อน
"นายว่างไหม...มาหาหน่อยสิ"
ไบโอแค่ยกโทรศัพท์คุย อีกสิบนาทีร่างสูงของทามไทก็โผล่มา สาวๆ กรี๊ดไม่แพ้พายุเลย ซุบซิบกันเป็นแถวเพราะทามไทมาหาไบโอ
"เรียกมา เพราะคิดถึงใช่ไหม"
ทามไทยิ้มกรุ่มกริ่ม ยืนอยู่หน้าโต๊ะ มองไบโอที่ทำหน้ากังวลใจ ขณะที่อีกคน ฟุบหน้าลงบนโต๊ะ มีอะไรกันหว่า.....
"อย่ามาเว่อร์ ใครจะไปคิดถึงนาย"
ไบโอหน้าแดง ลุกขึ้นยืนท้าวเอวมีโมโห เบบี้สะกิด ใจเย็นๆ เอาเรื่องเพื่อนไว้ก่อนนะ....
"มีเรื่องให้ช่วย"
"ว่ามาสิ ขออะไร จะช่วยทุกอย่างเลย แค่บอกมา"
ไบโอหันมาทำหน้าแหวะฝั่งของเบบี้ ไม่รู้จะขำไบโอหรือสงสารทามไทดี
"ไปเอาโทรศัพท์ของเบบี้มาคืนให้หน่อย"
"ได้!! ใครยึดไปละ"
ทามไท ตอบแบบไม่ต้องคิด เรื่องแค่นี้จิ๊บจ้อย....มาก บอกเลย
"พายุ"
ทามไททำหน้าแบบว่าทำไมไปอยู่กับคนนั้น....ปกติพายุไม่เคยยึดโทรศัพท์ใคร มันเป็นหน้าที่ของผู้คุมกฎ
"ช่วยได้ไหม" ไบโอท้าวเอวถาม
"ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าไม่ได้"
ทามไทไม่ต้องพูด แค่ถอนหายใจ ไบโอก็รู้ละ เบบี้ทำหน้าอยากจะตายให้ได้
"ขอโทษนะ ถ้าคนอื่นคงจะช่วยได้ แต่พายุ...คงจะไม่ได้"
"แล้วฉันจะทำยังไง แม่จะโทรหาวันนี้...โอ๊ย!!!"
เด็กเรียบร้อย ทำหน้างอแง กุมหน้าส่ายไปมา ดูแปลกตาออกไป เพราะปกติเบบี้จะเฉยๆ ยิ้มตลอด แล้วดูสิ หน้าขาวใสงอง้ำ นี่!!! จะไม่มีใครช่วยได้เลยจริงๆ ใช่ไหม
"อย่าบอกใครนะ ว่าฉันบอก"
"เออ!! รู้แล้วน่า"
ทามไทพาไบโอกับเบบี้มาชี้เป้าว่าโทรศัพท์ของเบบี้น่าจะอยู่ตรงไหนในห้องพายุ....จากที่สืบมามันจะอยู่ในนี้ ไม่ได้เก็บรวมกับของคนอื่นๆ ตอนเย็นๆ ไบโอ เลยพาเบบี้มาห้องสภานักเรียนแบบเงียบๆ
"นายเข้าไปเอา"
ไบโอบอก ดันร่างของเบบี้ให้เข้าไปในห้องพายุ.....
"ไม่มีใครอยู่เหรอ"
เบบี้ถามอย่างกังวลใจ เพราะมันไม่น่าจะว่างเปล่าแบบนี้ มันแปลกไป......จน...รู้สึกไม่ว่าไว้วางใจเลย
"เย็นขนาดนี้ ไม่มีหรอก...ไปเถอะ"
เบบี้พยักหน้า ขยับลูกบิดทำหน้าตาตื่นๆ ตอนที่ประตูเปิดได้
"ทำไมห้องไม่ล็อคละ"
"เค้ารอแม่บ้านมาทำความสะอาดมั้ง"
ไบโออธิบาย รีบโบกมือไล่ให้เบบี้รีบเข้าไป
"โอเคๆๆ"
"นายจะไปไหน"
หันไปถาม เพราะไบโอไม่ตามเข้ามาด้วย.....ยืนหลบๆ ซ่อน อยู่หน้าประตูห้อง พอๆ กัน
"ฉันจะดูต้นทาง"
"นายรีบไปรีบออกมาเถอะ"
เบบี้พยักหน้า เป็นอันตกลงตามนั้น เบบี้เข้าไปแล้ว พอๆ กับทามไทวิ่งย้อนกลับมาหาไบโอหน้าตาตื่นๆ
"กลับมาทำไม"
ไบโอรีบถาม เพราะไอ้คนตัวสูงทำหน้าแปลก ๆ วิ่งเข้ามาแล้วก็จูงแขนไบโอลากออกจากตรงนั้นทันที
"อะไร"
"ไปจากตรงนี้"
ทามไทมองซ้ายมองขวา...........
"ไม่...เบบี้ยังไม่ออกมา" ไบโอดึงตัวเองเอาไว้ไม่ยอม
"ไปก่อน" ทามไทพยายามดึง ทำหน้าไม่สบายใจเลย
"หมายความว่าไง" ไบโอทำหน้าเหมือนจะรู้ แต่อยากจะได้ยินตรงๆ
"อย่าบอกนะ"
"ใช่ ไปก่อน"
ร่างเล็กๆ ทำท่าจะพุ่งตัวตามเบบี้เข้าไป แต่ช้ากว่าทามไทละ คนตัวสูงแบกไบโอขึ้นพาดบ่าทั้งตัว ออกจากเขตอันตราย โดยไม่สนใจเสียงโวยวาย กับการโดนทุบตีเลยแม้แต่น้อย
"อืม!! พายุจูบเก่งจัง"
เบบี้ตัวแข็ง ได้ยินเสียงครวญครางมาตั้งแต่หน้าประตู หันซ้ายมองขวาหาที่ซ่อน เพราะตัวเองมาติดแง๊งอยู่ตรงโต๊ะทำงานตัวใหญ่ของพ่อเจ้าประคุณ เสียงประตูเปิด ร่างเล็กมุดเข้าไปใต้โต๊ะแบบเลือกไม่ได้ เสียงนัวเนียกันมาแต่หน้าประตูมาจนถึงตรงนี้
"หยุดพูดได้แล้ว" พายุดุด้วยเสียงแหบพร่า ระคนมีอารมณ์ เบบี้ชะโงกตัวขึ้นดู เพราะอยากจะรู้ ภาพรุ่นพี่ผู้หญิงเกาะเกี่ยวดึงทิ้งเสื้อผ้าพายุ ปลดกระดุมลงมาอย่างชำนาญ ในขณะที่ร่างสูงของพายุกกกอดตะโบมจูบอย่างร้อนแรง ยี้!!! เบบี้ผลุบตัวกลับเข้าไปใต้โต๊ะใหม่ นี่มันในโรงเรียนนะเว้ย!! ช่างมัน!! ยกมือคลำๆ หาโทรศัพท์ในลิ้นชักที่ค่อยๆ เปิดเอาไว้ หาให้เจอก็พอ แล้วรีบๆ ออกไป
"อืม!! พายุ พี่จะไม่ไหวแล้วนะ"
เสียงรุ่นพี่ดูร้อนแรงเหลือเกิน เบบี้ชะโงกตัวขึ้นมองลิ้นชักบนสุดอีกรอบ ก็มันมองไม่เห็นอะ "ตุบ" ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เกิดอาการตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ อุตส่าห์เจอแล้วแต่ดันทำหล่นจากมืออีก เสียงครวญครางชะงักลง....เบบี้นิ่งราวกับหยุดหายใจ.....ไม่มีเสียงอะไรอีกเลย....หมายฟามว่าไง
"สนุกไหม"
เบบี้เงยหน้ามองคนที่ท้าวเอวยืนค้ำหัว ทำหน้าไม่สบอารมณ์ เสื้อสีขาวแยกออกจากกัน เห็นแผงอกกว้าง เบบี้ว่า...หนีดีกว่า....ร่างเล็กคลานเข่าออกมาอย่างว่องไว ทำท่าจะพุ่งออกนอกประตูห้อง เอาตัวรอดก่อนละ โดยไม่หยิบโทรศัพท์ตัวต้นเหตุออกมาด้วย ไอ้ประธานสภาบ้ากาม คงไม่กล้าตามมาหรอก โป๊อยู่ขนาดนั้น......
"จะไปไหน"
พายุขยับตัวไม่กี่ก้าว ก็คว้าร่างเล็กๆ ของเบบี้มาพาดไหล่ เดินกลับเข้ามาในห้องส่วนตัวแล้วปิดล็อค โยนคนบุกรุกลงบนโซฟา ยายรุ่นพี่หายไปไหนแล้ว.....
"ขโมย"
พายุทำเสียงดุใส่ มองด้วยสายตาโกรธเคือง ล้วงคองูเห่าอย่างเค้าได้ยังไง.....
"เปล่านะ...ไม่ได้ขโมยสักหน่อย นี่มันโทรศัพท์ฉัน"
เบบี้เถียง ตั้งหลักจากการนอนแอ่งแม่งเพราะโดนโยนลงมา...เอาโทรศัพท์แอบเอาไว้ข้างหลัง กลัวพายุจะมาแยกเอาคืนไป
"โดนยึดอยู่ ยังจะมาเถียงอีก"
พายุยืนเสยผม อย่างอารมณ์ไม่ดี ขัดอารมณ์ ขัดทุกอย่าง.....มันน่าไหม เบบี้ชำเลืองมอง....ทำไมไม่ติดกระดุมเสื้อก่อน เบบี้ว่ามันน่าจะดีกว่าไหม...ใครเข้ามาจะนึกว่าพายุ...ทำ..เอ่อ....ไม่กล้าคิดต่อกันเลยทีเดียว....
"ก็แม่จะโทรมานิ"
"ไม่ต้องมาเถียง"
พายุชี้หน้า แบมือหรา
"เอาคืนมา"
"ไม่"
เบบี้เบะปาก สายตาตื่นกลัว กำโทรศัพท์ในมือข้างหลังแน่น....
"จะคืนดีๆ รึเปล่า" พายุเริ่มชักจะหัวร้อน ข่มขู่ทั้งคำพูดและสายตา
"ก็แม่จะโทรทางไกลมาวันนี้" เบบี้ไม่ยอม เม้มปากเป็นเส้นตรง ก้าวลงจากโซฟา ยังไงต้องหนีออกจากตรงนี้ให้ได้
"แต่โทรศัพท์โดนยึด เอาคืนมา"
เสียงเริ่มดัง และไม่พอใจอย่างแรง.....ไม่มีใครทำแบบนี้กับพายุ เจ้าเด็กขี้กลัวคนนี้...ช่างใจกล้า..ทั้งๆ ที่กลัวแต่ก็ไม่ยอมถอย
"ไม่"
เบบี้หลับหูหลับตาไม่ยอมอย่างเดียว
"นี่กล้าตะวาดใส่ฉันเหรอ"
พายุเดินเข้ามาใกล้ เบบี้หลบฉากไปอีกด้าน เดินถอยหลังจนชนกับผนังห้อง ตายแน่ๆ เลยงานนี้
"ไม่ตั้งใจอะ ขอคืนเถอะนะ"
"ไม่ได้เอามา"
พายุส่ายหน้า ก้าวเข้ามาใกล้อีก เผชิญหน้ากันแบบว่าเบบี้หลบไปทางไหนไม่ได้อีกแล้ว เข้ามุมว่างั้นเถอะ.....
"ถ้าไม่คืน ฉะ...ฉันจะฟ้อง"
เบบี้ทำหน้าจะเอาเรื่องแบบกลัวๆ กล้าๆ
"ฟ้องอะไร"
พายุทำเสียงในลำคอ....ไม่ได้มีทีท่าเดือดร้อนอะไรเลย
"ก็ทำอะไรไว้ละ"
เบบี้คิดว่าเป็นหนทางเดียวที่จะเอาตัวรอดได้
"นายจะฟ้องใคร"
ใบหน้าหล่อเหลาท้าวเอว ทำท่าทางท้าทาย ยืนแหวกเสื้อแบบนั้น มันแบดบอยมากเลยนะ....เห็นแล้ว เบบี้ใจไม่ดีเลย.
"ฟ้องอาจารย์เฉิน"
"อ้อ!! มีคนคุ้มกะลาหัว" พายุยกยิ้มร้ายๆ ทำเสียงขึ้นจมูก น่าหมั่นไส้มากเลย
"คิดรึไง ว่าอาจารย์เฉินจะเชื่อ"
"อาจารย์ต้องเชื่อฉันอยู่แล้ว"
เบบี้เชิดหน้าพูด มั่นใจเกินร้อยเลย ขอบอก....
"ทำไมต้องเชื่อ"
พายุทำหน้าไม่อยากจะคุยด้วยแล้ว...มองหาโทรศัพท์ที่ซุกอยู่ข้างหลัง
"เพราะเค้ารักฉันเหมือนลูกไง"
อารมณ์อยากจะชนะ อารมณ์อยากจะได้โทรศัพท์คืน เบบี้ลืมตัวอวดอ้างอย่างไม่เคยทำ พายุหรี่ตามอง จากที่ผ่านมา ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ รู้สึกลังเล แต่เรื่องอะไรจะยอมแพ้ กะเด็กขี้กลัวคนนี้
"กล้าขู่ประธานสภานักเรียนอย่างฉัน คิดว่าเก่งมาจากไหนกัน"
ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ ตบมือที่ผนังข้างศรีษะเบบี้เสียงดัง ร่างเล็กๆ สั่นเทาอย่างหวาดกลัว
"ไม่ได้เก่ง...แค่ขอคืนได้ไหม"
เสียงเบาเพราะขาดความมั่นใจ พายุขู่หนักมาก จนเบบี้ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปดี
"หึ!!"
"เอาไปสิ"
พายุถอยหลังกลับมาล้วงกระเป๋ามองหน้า
"จริงอ่อ"
เบบี้ถามแบบไม่แน่ใจ...ลืมตาแป๋วแหววมองอย่างไม่อยากจะเชื่อ
"ออกไปได้แล้ว"
พายุมองไปที่ประตู......เดินหลีกทางให้
"งั้น....ไปนะ"
พายุพยักหน้า ยืนมองนิ่งแบบนั้น เบบี้ไม่ไว้ใจเลยให้ตายสิ แต่ต้องไปแล้ว ไบโอคงจะเป็นห่วง...อยู่ด้วยนานๆ พายุน่ากลัว เหมือนจะผ่านไปได้ แต่ร่างสูงกลับคว้าตัวเบบี้เอาไว้ "แว๊บ" เสียงดังคลิ๊ก เบบี้ยัง งงๆ อยู่เลย ตกใจจนตัวแข็งไปหมด
"ถ้าขืนอาจารย์เฉินรู้เรื่องฉัน ฉันจะส่งรูปนี้ลงโซเชียล อยากลองดี...ก็ลองฟ้องดู"
พายุข่มขู่ชิดใบหู ปล่อยตัวเบบี้ก่อนจะมองร่างเล็กๆ วิ่งออกไปอย่างเสียขวัญ หึ!! กอดแค่นี้ ทำเป็นกระต่ายตื่นตูม....ก้มมองภาพในโทรศัพท์ ดวงตากลมสวยฉายแววตกใจ และหันมามองตรง ขณะที่พายุแกล้งก้มหน้าลงเหมือนจะหอมแก้มแต่ไม่ได้โดนจริงๆ สภาพพายุทำให้คิดไปได้ว่าอี๋อ๋อกันอยู่ เหอะ!! ไม่ดึงดูดเลยสักนิด บอกเลย.... พายุกดปิดหน้าจอ สเป็คไม่ใช่ผู้ชาย พายุกินแต่ผู้หญิงแท้ๆ มาโดยตลอด ใครจะไปสนก็แค่เด็กโง่ๆ คนหนึ่ง
