ตอนที่. 6 โรงเรียนใหม่กับการเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน
"เบบี้ ทำไมตื่นเช้าจังลูก ป้าเตรียมอาหารเช้าเสร็จพอดีมาๆ ทานจะได้ไปโรงเรียน"
คุณป้าวรรณทักเมื่อเหลือบเห็นร่างโปร่งบางของเบบี้เดินลงบันไดมา
"ผมเป็นคนตื่นเช้าอยู่แล้วฮะ คุณป้า"
"แต่ว่าวันนี้ 55555 ตื่นเช้ามากไปหน่อย"
เบบี้ยิ้มสดใสให้คุณป้าคนสวยที่เตรียมอาหารวางบนโต๊ะอย่างเรียบร้อย
"สงสัยจะตื่นเต้นนะสิ"
"ฮะ"
เบบี้พยักหน้าเห็นด้วยกับคุณป้าวรรณ ที่เตรียมอาหารหน้าตาน่ากินพร้อมอยู่บนโต๊ะแล้ว
"วันนี้ต้องทำอะไรรึเปล่าจ๊ะ...."
"ไปรายงานตัวที่โรงเรียนก่อนฮะ เมื่อคืนคนที่อาจารย์บอกว่าจะมารับผม เค้าคงรอเก้อ อาจจะวุ่นวายที่หาผมไม่เจอ ผมกลัวจะเป็นเรื่อง คงจะต้องไปโรงเรียนเช้าวันนี้เลยฮะ เค้าจะได้รู้ว่าผมปลอดภัย"
เบบี้อธิบายสีหน้ามีกังวลทำให้ระวิวรรณยิ้ม แม่ลูกเหมือนกันเลยน๊า แพรวพรรณก็เป็นคนเอื้ออาทรต่อผู้อื่น ขี้เกรงใจก็ที่หนึ่ง ไม่ชอบทำให้คนอื่นเดือดร้อน
"หลานป้าเป็นคนดีจริง ๆ เลยนะ"
คุณป้าชมซึ่งๆ หน้า ทำเอาเบบี้แก้มแดงระเรื่อขึ้นมาทันที ทำให้เป็นที่เอ็นดูมากขึ้น การมีเบบี้ทำให้เธอรู้สึกว่าเธอมีลูกสาวเพิ่มมาหนึ่งคน ซึ่งมันก็สร้างความแปลกใจให้กับเธอเช่นกัน ระวิวรรณคุ้นเคยกับผู้ชายเย็นชา ก็ลูกชายตัวดีนั้นไง เย็นชาเป็นที่สุด แค่กอดยังไม่ให้กอด ตั้งแต่โตมาและไปทำงานที่บริษัท ลูกชายเธอก็กลายเป็นคนเคร่งขรึม ไม่ค่อยเชื่อฟัง นี่ก็ไม่อยู่บ้านเพราะออกไปอยู่คอนโด ตั้งแต่ขึ้นมัธยมปลาย เหตุผลเพราะงานเยอะ ไม่มีเวลาขับรถกลับไปกลับมาเวลางานมีปัญหา ซึ่งเธอก็เห็นด้วยเพราะเป็นห่วงการขับรถของพายุ นิสัยก็บงการนั่นนี่ ยิ่งกว่าพ่อของเค้าซะอีก
"แล้วเบบี้ อ่านภาษาไทยออกใช่ไหม"
"ได้ฮะ แม่สอนทุกวัน"
"ดีจ๊ะ ถ้าไม่ได้บอกป้านะ ป้าก็สอนได้"
"โอเคฮะ"
"เอ๋......เบบี้อยู่โรงเรียนเดี๋ยวกับพายุเลยนะ .....ถ้าไงไปโรงเรียนก็แวะไปหาหน่อยนะ ไม่เจอกันนานจะจำกันได้รึเปล่าก็ไม่รู้" คุณป้าตักข้าวใส่จานให้หลานชายอย่างเอาใจ
"เหรอฮะ แล้วพายุไม่ได้อยู่ที่บ้านเหรอฮะผมยังไม่เจอเค้าเลย" เบบี้ถามคำถามที่ค้างคาใจ เพราะถึงจะมาถึงเมื่อคืน แต่ตอนเช้าแบบนี้ก็น่าจะเจอกัน
"อ้อ พายุเค้าขอไปอยู่คอนโดนะจ๊ะ งานเค้าเยอะรายนั้น ไม่ค่อยกลับมาบ้านหรอก ต้องให้ป้าโทรตามถึงจะกลับมาสักที"
"คุณป้าคงจะเหงาแย่ แค่ผมไปเข้าค่ายของโรงเรียน 3 วัน แม่ผมยังบ่นแล้วบ่นอีกเหมือนผมไปเป็นปีแหนะฮะ" เบบี้ยิ้มเมื่อพูดถึงพฤติกรรมแม่ของเค้าที่ค่อนข้างติดลูกมากกว่าลูกติดแม่
"ป้าชินแล้วละ ตั้งแต่เปิดบริษัทมาก็เป็นกันแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว พอเบบี้มาอยู่ด้วยป้าเลยดีใจมากเลย"
"ผมก็ดีใจฮะ"
"เดี๋ยวทานเสร็จ ป้าให้คนขับรถไปส่งนะจ๊ะ"
"คุณป้าไม่ต้องลำบากขนาดนั้นหรอกฮะ ผมไปเองได้" เบบี้รีบยกมือโบกไปมาเพื่อปฏิเสธด้วยความเกรงใจ
"เอานะ วันนี้วันแรก ถ้าเบบี้อยากไปเอง ก็ไปสำรวจเส้นทางให้เรียบร้อย ป้าถึงจะไม่เป็นห่วงโอเคไหม" คุณป้าวรรณให้เหตุผล เบบี้พยักหน้าเข้าใจ คุณป้ารอบคอบจริง ๆ เค้าต้องรู้ก่อนสิก่อนที่จะทำอะไรได้ด้วยตัวเอง
"ขอบคุณนะฮะคุณป้า" เบบี้ยอมรับข้อเสนอในที่สุด เค้าตักข้าวเข้าปากอย่างมีความสุข เหมือนเค้าไม่ได้ห่างจากแม่เลย เพราะมีคนที่มีความใกล้เคียงกับแม่มากๆ อยู่ตรงนี้นี่เอง ทำให้เค้ารู้สึกอบอุ่นใจ
..................................................................................
"พายุ ฉันมีเรื่องจะบอก"
สเปนรีบเดินมาหาคนตัวสูงที่ยืนคุยกับ ไค อยู่หน้าชั้นเรียน ม.5 A-1 ในชุดนักเรียนไม่ใช่ชุดสูท ซึ่งก็ดูไม่แตกต่างกันเท่าไหร่ เพราะยูนิฟอร์มเป็นแบบโรงเรียนอินเตอร์ มีชื่อเสียงสุด ดีที่สุดและแพงที่สุดด้วย กางเกงขายาว เสื้อเชิ้ตแขนยาวสวมทับด้วยเสื้อสูทปักตราโรงเรียน ดูเท่ย์ไม่น้อยไปกว่าโรงเรียนอินเตอร์ต่างประเทศ สเปนชอบตอนพายุใส่ชุดแบบนี้มากกว่าสูททำงานอีก เพราะชุดนั้นน่ากลัว....พายุดูน่าเกรงขามมากเกินไป.....
ม.5 A-1 ห้องนี้ถือว่าเป็นห้องที่เก่งที่สุดในสายชั้นปีเลย เนื่องจากคัดจากผลการเรียนตั้งแต่แรกเข้า ม. 4 ใครผลการเรียนตกกว่าที่กำหนดจะต้องถูกลดชั้นไปเรียนห้องรองลงไป ดังนั้น ห้องนี้จึงเป็นห้องที่คนเก่งๆ จะอยู่รวมกัน และแน่นอนว่าคณะกรรมการสภาส่วนใหญ่ก็มาจากห้องนี้ การดำรงตำแหน่งมีวาระสองปี ตั้งแต่ ม. 5 ถึง ม.6
"มีอะไร"
พายุเอียงคอถามอย่างสนใจ หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องเมื่อคืนนะ
"มีนักเรียน ม. 6 ห้อง C -1 ไปก่อเรื่องกับโรงเรียนข้างๆ เมื่อคืน ได้ข่าวว่าบาดเจ็บหลายคนและจะมีการเอาคืนในวันนี้"
"ทำไงดี"
สเปนบอกอย่างร้อนใจเรื่องตีกันเป็นเรื่องใหญ่ โรงเรียนดีขนาดนี้ก็ยังมีพวกเกเร พวกลูกคนรวยมีเวลาว่างเยอะ ชอบไปทำนู้นทำนี่ ไร้สาระไปวันๆ
"อืม ยังกะสัปปะรดเนาะ หูตากว้างไกลเหลือเกิน ขนาดเมื่อคืนไปเฝ้ารับนักเรียนแลกเปลี่ยนตั้งครึ่งค่อนคืน ยังมีเวลาไปรู้มาอีกว่าคนมันตีกัน"
คนที่พูดเหน็บแหนบไม่ใช่พายุ แต่เป็นไอ้คุณดำที่ยืนอยู่ข้างๆ เพราะโดนชิงตัดหน้ารายงาน......จากไอ้เลขาที่ครอบคลุมทุกงาน.......บางทีก็น่าชื่นชม บางทีก็น่าหมั่นไส้......สเปน เหลือบตาอันใหญ่โตตวัดมองไปที่คนพูด ตาเขียวปั๊ด ส่งสัญญาณว่าถ้าเมิงพูดกวนอีก เมิงโดนบาทาตูแน่ๆ
"ไค เรียกหัวหน้าผู้คุมกฎแต่ละสายมาประชุม สั่งการลงไปให้จับตาดูให้ดี ถ้าเห็นท่าไม่ดีแจ้งไปทางตำรวจให้เข้ามาจัดการได้เลย"
"โอเค!! เดี๋ยวจัดการเลย"
ไค พยักหน้า ทำท่าจะเดินออกนอกห้องไป แต่ยังไม่วายไปแวะกวนบาทาสเปนด้วยการพ่นลมใส่หูสเปน
"ไอ้ดำ"
"ไอ้ตาสัปปะรด"
จิกกัด กันพอเป็นกระสัยก็แยกย้ายไป สเปนหยิบสมุดพกขึ้นมาและสาธยายงานของวันนี้ให้พายุฟังว่าจะต้องทำอะไรบ้าง ก่อนที่เวลาเรียนจะเริ่มขึ้น นักเรียนคนอื่นเข้ามาเกือบเต็มห้องเรียนแล้ว หนุ่ม ๆ ก็เดินผ่านไปอย่างนอบน้อม ส่วนสาวๆ ก็นั่งที่และมองอย่างเคลิ้มเคลิม พายุเป็นอาหารตาทุกเช้า เพราะหล่อมาทุกวัน สิ่งที่ทุกคนจะเห็นเป็นประจำก็คือภาพท่านประธานสภานักเรียน นั่งไขว้ห้างกอดอก เอียงคอฟังท่านเลขาประธานสภานักเรียน สาธยายงานของวันนี้ ใบหน้าเรียวยาวนิ่งเรียบเฉยเกินกว่าจะตอแย หรือเข้าไปขัดจังหวะ เพื่อไม่เป็นการรบกวนทุกคนจะคุยกันให้เสียงเบาที่สุด ขณะที่ฟังอยู่นิ่ง ๆ สายตาทอดมองออกนอกห้องเหมือนมีอะไรดลใจ ดวงตาคมดุเบิกกว้างและหรี่ตาลงอย่างไม่แน่ใจกับภาพที่เคลื่อนผ่านสายตาเค้าไปเมื่อตะกี้นี้ มันเร็วจนเค้าไม่แน่ใจ ร่างสูงลุกขึ้นยืนและก้าวเร็วไปยืนเกาะประตูชะโงกหน้าออกไปดูเพื่อให้แน่ใจ มองเห็นหลังไวเข้าไปที่ห้อง ม. 5 A-2 ห้องเกรดกลางๆ สเปนหยุดพูดและเดินตามมาดูด้วย แต่ร่างสูงใหญ่ของพายุเดินออกไปแล้ว
ซึ่งเป็นสิ่งผิดปกติมากๆ เพราะพายุจะไม่ออกนอกห้องในขณะที่ใกล้จะเริ่มเรียนวิชาแรกแบบนี้ พายุเป็นนักเรียนที่เรียนดีเป็นอันดับหนึ่งของสายชั้นปี เค้าไม่ทิ้งเรื่องเรียนเป็นอันขาด นั่นคือนิสัยของพายุ............ตอนนี้ทุกคนก็เลย งง ว่าเป็นเพราะอะไร สเปนหันมองซ้ายขวาไม่รู้จะคุยกับใคร ไม่กล้าตามไป และไม่รู้จะถามใครด้วย..... ไค เดินไปไหนของมันวะ....จะได้หาคนช่วยดูอีกคน...
"เกิดอะไรขึ้นเหรอ"
ทามไทก็เดินเข้ามา ร่างสูงกวาดสายตาไปรอบๆ ห้องอย่างไม่เข้าใจ เกิดอะไรขึ้น ทำไมดูแตกตื่นกันแปลกๆ
"พายุนะสิ อยู่ดี ๆ ก็ลุกเดินออกนอกห้องไป ไม่บอกอะไรด้วย ฉัน..และพวกนี้ ก็มัวแต่ตกใจเพราะไม่เคยเห็นเป็นแบบนี้มาก่อน งงอยู่ ว่าเกิดอะไรขึ้น"
"พายุอาจจะมีธุระด่วนมั้ง" ทามไทว่าอย่างไม่แน่ใจ ไม่รู้มีเรื่องอะไรเห็นเดินเข้าไปห้อง ม.5 A-2 เค้าก็พึ่งวิ่งเข้ามาเห็นหลังไวๆ แต่เรียกไม่ทัน
"เอ้าทุกคนนั่งที่ได้แล้ว เตรียมตัวเรียน" ทามไทตะโกน ทำให้ทุกคนขยับตัวนั่งที่ของตัวเองเห็นแบบนี้ ทามไทก็เป็นที่เกรงๆ ของเพื่อนเหมือนกัน เพราะเป็นหัวหน้าห้อง.....หมอนี่ไฮเปอร์อารมณ์ดีก็ดี ถ้าไม่ดีหมอนี่ก็หาเรื่องจิกกัดไม่ปล่อยเหมือนกัน
.........................................................................................
พายุ เดินเข้าห้องเรียนม.5 A – 2 ทางด้านหลัง ร่างสูงเดินเข้ามาแบบนิ่งๆ ไม่กระโตกกระตาก หาที่ว่างและนั่งลง พายุไม่เคยย่างกรายเข้ามาห้องนี้หรือห้องไหน ถ้าไม่มีเรื่องอะไร ส่วนใหญ่จะเรียกตัวพบที่ห้องสภานักเรียนมากกว่า การปรากฏตัวของพายุทำให้ด้านหลังห้องเกิดความตระหนก และแตกตื่นแบบเงียบๆ เสียงถามกันเบาๆ ว่ามีใครทำอะไรผิดรึเปล่า....เนื่องจากอาจารย์วิชาแรกเข้าแล้ว อาจารย์เฉินกำลังเขียนบางอย่างบนกระดาน และข้างหน้าก็มีอีกคนที่ยืนอยู่ คนที่พายุเดินตามมา เด็กหนุ่มหน้าตาออกจะสวย ใส น่ามอง องค์ประกอบเด่นของดวงหน้าคือ ดวงตากลมโต พวงแก้มขาว และริมฝีปากได้รูปสีสวย....มองเห็นเหตุการณ์ข้างหลังอย่างชัดเจน ตากลมโต ๆ เบิกกว้างเพราะจำได้ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันอย่างกังวลใจลึกๆ ว่าจะต้องมีเรื่องแน่ๆ แต่ไม่รู้จะทำยังไงได้แต่มองสบตาคมดุอย่างเงียบ ๆ พายุนั่งไขว้ห้างอย่างสบายอารมณ์ ท้าวคางมองอย่างตั้งใจโดยไม่สนใจเสียงรอบๆ ตัว เขาไม่ละสายตาจากคนข้างหน้าเลย มองนิ่งจนหวั่นใจ มองจนเบบี้รู้สึกประหม่าหลบตาเสมองลงพื้น
"พายุ นิ" เสียงกระซิบและสะกิดกันของพวกผู้หญิง
"อือ!! ใช่ จริงด้วย"
"ใกล้ ๆ แบบนี้หล่อมากเลยเนอะ แต่ว่ามาทำอะไร"
"ไม่รู้ ฉันจะเป็นลมแล้ว ใจละลายไปหมด"
เสียงสาวๆ คร่ำครวญ หันมากระซิบกัน ยิ้มทำหน้าหวานเยิ้ม......แต่งหน้าทาปากกันเป็นแถว
"เฮ้ย ไอ้ประธานสภานักเรียนนิ"
"เอ่อ!! มันมาทำไม ใครทำอะไรผิดรึเปล่า"
"ไม่มีนะเว้ย...ห้องเราออกจะเด็กดี"
พวกผู้ชายก็ออกจะร้อนตัวกันเป็นแถว......มองกันไปมาเลิ่กลั่ก......แต่คนต้นเหตุกลับทำหน้าเย็นชา ไม่สนใจอะไรนอกจากคนตรงหน้า เบบี้เหงื่อแตก รู้สึกกลัวขึ้นมาแบบแปลกๆ
"หยุดพูดกันได้แล้ว หนวกหู"
เสียงใครคนหนึ่งตะโกนออกมาอย่างหงุดหงิด หน้าขาวงอง้ำใส่เพื่อนๆ ทำตาขุ่นขวางเผื่อไปถึงไอ้คนที่มาป่วนห้อง....มันมาทำไมวะ.......อาจารย์เฉินที่เขียนบางอย่างบนกระดานหยุดเขียนและหันกลับมามอง
"ไบโอ หนวกหูใคร" อาจารย์เฉินถาม
"เปล่าครับ!! แมลงวันมันตอมหูผมเสียงดังนะครับอาจารย์ บินอยู่ข้างๆหู ผมรำคาญก็เลยเผลอตะโกนนะครับ ต้องขอโทษอาจารย์ด้วยนะครับ" เจ้าของนามไบโอไม่เพียงแค่พูดแต่ลุกขึ้นก้มโค้งอย่างเคารพ ดวงหน้าเรียวขาว ดวงตาเรียวรี ปากบางเป็นเส้นตรง เงยขึ้นสบตากับเด็กนักเรียนข้างหน้าและยิ้มให้ พลอยทำให้เบบี้ที่มองเหตุการณ์มาตลอดยิ้มอย่างมีไมตรีส่งคืนกลับไป รอยยิ้มหวานๆ นั้นทำให้คนที่มองอยู่ในตอนนี้ใจละลายได้ไม่น้อย เสียงฮือฮาในลำคอ อาจารย์เฉินพยักหน้ากระแอมเสียงดัง
"วันนี้ ครูมีนักเรียนแลกเปลี่ยนจากจีนมาแนะนำให้รู้จัก พึ่งมาถึงเมื่อคืนนี้เอง"
"....สวัสดีครับ ผมกรกนก ชื่อจีนพ่างพ่าง มาจากเมืองปักกิ่ง ประเทศจีน เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ" เบบี้แนะนำตัวเป็นภาษาจีนและภาษาไทย และก้มโค้งให้เพื่อนในชั้นเรียนอย่างมีมารยาท ดวงหน้าใสๆ นั้นดูผ่อนคลายหลังจากแนะนำตัว รอยยิ้มสวย ๆ ถูกส่งให้กับทุกคนที่อยู่ในห้องอย่างทั่วถึง ยังกะเทพีเสรีภาพ พายุอดเหน็บในใจอย่างหมั่นไส้แบบไม่รู้ตัว ภาพกระโดดคว้าโทรศัพท์ยังจำติดตาอยู่เลย...........
"พูดไทยชัดมากเลย แลกเปลี่ยนจริงเหรอ"
"หน้าตาน่ารักจัง....ผิวขาวน่าบีบจัง"
"ทุกคนเงียบๆ ตั้งแต่วันนี้ไป กรกนกจะเรียนห้องนี้ ขอให้ทุกคนเป็นเพื่อนที่ดีกับเค้านะ" อาจารย์เฉินบอก และก็ทันได้มองว่ามีนักเรียนแปลกปลอมอยู่หนึ่งคน
"อ้าว พายุมาทำอะไรห้องนี่ มีใครทำอะไรผิดรึเปล่า"
เห็นมะ อาจารย์ยังคิดแบบนี้เลย การเห็นพายุมันหมายถึงใครสักคนจะต้องทำอะไรผิดมา อาจารย์เฉินถามอย่างแปลกใจ พลางมองไปรอบ ๆ ห้อง ทุกคนต่างโบกไม้โบกมือ ส่ายหน้ากันเลิกลั่กไปหมด
"ไม่มีฮะ อาจารย์ ผมมาติดตามนักเรียนแลกเปลี่ยนที่พลาดจากการไปรอรับมาเมื่อคืน"
คนพูดๆ หน้าตาเฉย แต่แววตาตำหนิส่งไปให้คนยืนอยู่ข้างหน้าสุด และเบบี้รู้สึกผิดขึ้นมาทันที พายุลุกขึ้นยืนสบตากับเด็กแลกเปลี่ยนที่ก้มหน้าหลบ รู้สึกผิดไหมที่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน.....
"อ้อ!! อันนั้นเอาไว้คุยกันนะ มีความผิดพลาดคลาดเคลื่อนเล็กน้อย ครูก็ลืมบอกพายุไปว่าเมื่อคืนเบบี้พักที่บ้านญาติเค้านะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"
อาจารย์เฉินออกรับแทนอย่างตั้งใจ แลดูปกป้องเป็นนัยๆ ให้พายุไม่ติดตามเอาเรื่องเอาราวอะไรมากไปกว่านี้ ร่างสูงลุกขึ้นยืนโค้งให้อาจารย์เฉินอย่างมีมารยาท ไม่ซักถามอะไรต่อ
"งั้นผมขอตัวนะครับ"
ก่อนออกจากห้อง ยังทิ้งสายตาเย็นชา กับรังสีอำมหิตเอาไว้ด้วย หนาวสันหลังกันเป็นแถว จริงอยู่ความผิดพลาดครั้งนี้ถือว่าเกิดจากความเข้าใจไม่ตรงกัน แต่มันดูจารึกในสาระบบของกรรมการสภานักเรียนรุ่นของพายุว่าทำงานไม่สำเร็จนี่สิ....ไม่พอใจจริงๆ สายตาคมดุที่มองมาที่เบบี้ไม่ได้ลดความไม่พอใจลงเลยแถมสงสัยเข้าไปอีกว่านักเรียนแลกเปลี่ยนคนนี้สำคัญขนาดที่อาจารย์เฉินที่เคารพออกรับแทนอย่างไม่เคยทำมาก่อน การที่พลาดการรับนักเรียนแลกเปลี่ยนเป็นข้อผิดพลาดของสภานักเรียนก็จริงแต่ทางเค้าก็ติดต่อหาโดยตลอด แต่กลับเป็นหมอนั่นที่มันไม่ติดต่อใครเลย
"พายุเค้าเป็นประธานสภานักเรียน มีหน้าที่ติดตามดูแลนักเรียนแลกเปลี่ยน เธออย่าคิดมากไปเลยนะ"
อาจารย์เฉินให้กำลังใจ.....มองตามร่างสูงของพายุออกไปแล้ว แต่ทิ้งความกังวลใจให้กับเบบี้ที่ยืนทำหน้าสำนึกผิดอยู่ข้างหน้าชั้นเรียน ดวงตาเศร้าลงพลอยทำให้นักเรียนร่วมชั้นในห้อง ต่างให้กำลังใจโดยเฉพาะคนชื่อไบโอ
"พ่าง พ่าง ไม่เป็นไรหรอก มันผิดพลาดกันได้" ไบโอว่า คนอื่นก็พยักหน้าเห็นด้วยต่างช่วยกันปลอบใจ
"ใช่ นายอย่าคิดมากเลย"
"ใช่ๆ อย่าถือสาเลย"
เสียงพูดคุยที่ส่งมาให้ทำให้อาจารย์เฉินยิ้มออกมาได้ เค้าคงไม่ต้องให้กำลังใจอะไรเบบี้หรอกมั้งเพราะตอนนี้ทุกคนในห้องนี้ต่างมอบมิตรภาพให้กับเบบี้เกือบจะทุกคน
เบบี้ยิ้มให้กับทุกคน เค้าเลือกที่นั่งกับไบโอเพราะดูจะเป็นคนที่น่าจะเข้ากันได้มากที่สุด เบบี้หยิบของที่ระลึกที่เตรียมมาจากเมืองจีนเดินส่งให้กับทุกคน เมื่ออาจารย์เฉินปล่อยให้เบบี้ทำความรู้จักกับเพื่อนในห้อง
"ถ้าไม่ถนัดเรียกจีน เรียกฉันว่าเบบี้ก็ได้นะ"
"เบบี้ เออ!! น่ารักสมกับหน้าตานายดี" ไบโอพยักหน้า ชมหน้าตาเฉย เพื่อนคนอื่นๆ ก็พลอยเรียกตามไปด้วย
"เบบี้ ตานายสวยจัง..."
เบบี้ยิ้ม ขยับแว่นหนาๆ อุตส่าห์ใส่จัดเต็มขนาดนี้ ยังไม่สามารถอำพลางได้อีกเหรอ สงสัยจะต้องใส่แว่นดำซะละมั้ง...
"หน้าขาวใส ขอจับได้ไหม"
บางคนไม่พูดเปล่าทำท่าจะจับด้วย เบบี้ยิ้มขยับหลบอย่างสุภาพ มอบของที่ระลึกให้ ผู้หญิงบางคนก็มือไวแอบจับมือด้วย ส่วนผู้ชายก็มองตาเป็นมัน พูดบ้าง มองเฉยๆ บ้าง
"แน่ใจนะว่าผู้ชาย ทำไมขนตายาวจัง"
"นั่นสิ ผิวขาวเนียนน่าจับวะ"
"ไม่ได้นะเว้ย!! เพื่อนใหม่พึ่งมาอย่าทำอะไรทุเรศให้ขายหน้าละ"
พูดกัน ห้ามปรามกัน และจบลงด้วยการยิ้มและมองอย่างเป็นมิตร เบบี้เดินกลับมานั่งข้าง ๆ ไบโอ ซึ่งนั่งยิ้มรอ
"นายอย่าถือสาเลยนะเบบี้"
"ห้องนี้ถึงจะเป็นห้องเกรดกลาง ๆ แต่ทุกคนนิสัยดีไม่เป็นพิษเป็นภัยกับใคร"
"อยู่ไปสักพักนายจะรู้ว่าไม่มีอะไรจริง ๆ"
ไบโออธิบายรูปแบบของเพื่อนคนไทย....โดยขยายลักษณะให้มากขึ้น
"อืม ฉันเข้าใจ อะอันนี้ของนายไบโอ"
เบบี้ยิ้มและยื่นของที่ระลึกให้คนข้าง ๆ อย่างมีมิตรไมตรี เอาน่า.......เบบี้คิด เค้าไม่เคยคิดว่าโลกนี้จะขาดความเป็นมิตรที่ดีต่อกันไปได้หรอก ถ้าเราหยิบยื่นให้ถ้าเค้าไม่รับ เราก็ต้องยื่นให้ใหม่ ให้เค้าบ่อย ๆ เค้าเบื่อเดี๋ยวเค้าก็รับเองแหละ โลกสวยจริงเบบี้เอ้ย.
"คนๆ นั้นคนที่น่ากลัวๆ ชื่ออะไร" เบบี้อดที่จะถามไม่ได้....ทั้งน่ากลัวและน่าสนใจไปพร้อม ๆ กัน
"ชื่อพายุ"
ไบโอบอก....เบบี้ทำหน้าคิดชื่อนี่ช่างคุ้นอะไรขนาดนี้ แต่จะใช่คนเดียวกันรึเปล่าเท่านั้นเอง
"ดุมาก"
"นอกจากหล่อแล้ว ไม่มีอะไรดีเลย"
ไบโอทำหน้าเบ้ ออกเอฟเฟรคมากไปหน่อย.......ทำหน้าไม่ถูกโฉลก...กับคนที่เอ่ยถึง ใครสั่งใครสอนให้พายุชอบแกล้งไบโอตอนเด็กๆ ละ.......
"ทำไม ไบโอไม่ชอบเค้าเหรอ" เบบี้ยิ่งสงสัยหนักไปอีก ถ้าไบโอไม่ชอบแสดงว่านิสัยต้องแย่มากๆ เลย
"มันชอบบังคับคนอื่น เลยไม่ค่อยมีคนชอบ"
"พวกเรียนเก่งก็แบบนี้แหละ"
"ชื่อคุ้นจังเลย" เบบี้พึมพำกับตัวเอง
"รู้จักเหรอ" ไบโอเอียงคอถาม รู้จักก็แปลกแล้วละ
"5555 ไม่น่าจะใช้คนเดียวกันหรอก" เบบี้คิดเอาเอง เพราะคุณป้าบอกพายุจู้จี้ขี้บ่น แต่พายุคนนี้ดุ จริงจัง และดูดีเกินไป หล่อตั้งแต่หัวจรดเท้า
............................................................................................
"คนนี้เหรอ ที่ฉันกับสเปนไปรอรับเมือคืน"
ทามไทมองจากชั้นบนของอาคาร พายุชี้ให้ดู บอกสาเหตุของการออกนอกห้องเมื่อเช้า ไค ชะโงกหน้าลงไปดูบ้าง
"ดูบอบบาง ขี้โรค แต่หน้าน่ารักมากเลยนะ"
"ใช่ ขนาดใส่แว่นหนาขนาดนั้น ยังรู้เลยว่าหน้าตาต้องดีมากเลย" ทามไทพยักหน้า
"ว่าไงสเปน นายคิดยังไง"
สเปนทำหน้าครุ่นคิดบางอย่าง จากที่พายุเล่า อาจารย์เฉินออกหน้ารับความผิดแทน มันต้องไม่ธรรมดา และย้ายมาช้ากว่าทุกคนซะด้วย....มันต้องมีอะไรแน่ๆ
"สายตาไม่น่าสั้น"
"ใช่" ไค ดีดนิ้ว เพราะคิดเหมือนกัน ก่อนจะมองหน้ากัน แล้วหันไปมองกันคนละทิศคนละทาง อะไรของคู่นี้ก็ไม่รู้ ท่าทางแปลกๆ
"แฟชั่นรึเปล่า" ทามไทตั้งข้อสังเกต
"นั่นสิ" ไคมองตามแล้วก็ขำขึ้นมา
"คนอะไร เดินอยู่ๆ ดีล้ม แปลกชะมัด" ทามไทพลอยขำไปด้วยอีกคน
พายุมองตาม ขยับตัวเองอัตโนมัติตอนที่เห็นเด็กนั่นล้ม.....ทำยังกะอยู่ตรงนั้นด้วย.......แปลกใจตัวเองว่าจะทำอะไรกันแน่
"ที่ฉันสงสัยมากๆ คือ อาจารย์เฉินออกรับแทนนี่แหละ ปกติไม่เคยสนใจว่าฉันจะว่าใคร" พายุทำหน้าคิด มองตามร่างเล็กๆ ที่เดินวนไปรอบๆ เหมือนจะ งงๆ ว่าไปทางไหนดี.....โง่จริงรึเปล่าเนี้ยะ!!
"ฉันสงสัยตั้งแต่ตามให้ไปรับแล้ว" สเปนหันมาตั้งข้อสังเกตแบบจริงจัง
"นั่นสิ" ไค พยักหน้าทำหน้าคิดตามอีก
สเปนผลักไหล่ ไค ประมาณว่าจะเลิกพูดคำนี้ไหม.....ถ้าไม่เลิกได้โดนดีแน่ๆ
"สนใจมากไป ไม่เคยเห็นอาจารย์เป็นแบบนี้กับนักเรียนแลกเปลี่ยนสักคน" ไค พูดต่อ.....
"เดี๋ยวฉันจะสืบเอง"
ทามไทยกนิ้วให้ ใครโดนสเปนขุดรับรองซวย......ขุดไม่ให้เหลือโคนเลยว่างั้นเถอะ......
................................................................................................
พายุเดินลงจากตึกเพื่อจะไปทำธุระ.....หน้าตาหล่อเหลายังครุ่นคิดไม่เลิก..... หน้าตาแบบนั้น มันรู้สึกคุ้นๆ บอกไม่ถูก ตอบไม่ได้ มันค้างคาอยู่ที่ใจ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
"เจอกันอีกแล้ว"
เบบี้เบรกตัวโก่ง มองหาทางหนีทีไล่ ทำไมรู้สึกว่าคนตรงหน้าไม่ชอบเบบี้เลยนะ โกรธแค่เรื่องเดียว ทำให้ไม่ถูกชะตาเค้าขนาดนี้เลยเหรอ.....
"สวัสดีฮะ"
เบบี้ก้มศรีษะ ทำใจดีสู้เสือ มองใบหน้าหล่อเหลาไม่เต็มตา......
"พูดไทยก็ชัด เป็นคนไทยหรือคนจีนกันแน่"
"เป็นคนไทยไปโตที่จีน" เบบี้อธิบาย นึกชื้นใจว่าพายุอาจจะอยากเป็นมิตรด้วย
"แล้วกลับมาทำไม"
ความคิดเหมือนสะดุด แล้วเบบี้ต้องอธิบายด้วยเหรอว่าทำไม เพราะอะไร......
"ฉันถามทำไม ไม่ตอบ" พายุกอดอกตัวตรง ทำหน้าดุใส่ ข่มขู่จนเบบี้สะดุ้ง ยืนตัวลีบ ยิ่งพายุขยับเข้ามาใกล้ ร่างเล็กกว่าก็ถอยห่าง น่ากลัว ทำไมต้องมาเจอกันตรงนี้ด้วย ไม่น่ามาหาอาจารย์เฉินตอนนี้เลย ให้ตายสิ.....
"ใบสมัครตอนสอบไม่เห็นถามมากขนาดนี้เลย"
เบบี้ก้มหน้าอุบอิบตอบ.......สงสัยเบบี้จะคิดดังไปหน่อย.....หน้าพายุเลยยิ่งบึ้งมากขึ้นกว่าเดิม
"นี่ นายย้อนฉันเหรอ"
"เปล่าสักหน่อย" เบบี้ส่ายหน้าไปมา
"ตอนสัมภาษณ์ไม่มีใครถาม ฉันสอบได้แล้ว ก็เลยคิดว่าไม่ต้องตอบคำถามอะไรอีก"
หึ!!! มันเป็นคำตอบที่ธรรมดานะ แต่สำหรับพายุกลับคิดว่ามันเป็นคำตอบที่กวนประสาทมากๆ ก่อนจะคุกคามมากไปกว่านี้ ไบโอก็โผล่มา มองหน้ากันนิ่งไปสักพัก
"อย่ามากดดันเพื่อนใหม่ฉันได้ไหม"
"ผิดครั้งเดียวนะ"
"ไบโอ" เบบี้ดึงแขนคนมาใหม่เอาไว้ ทำไมเจอหน้ากัน ไบโอต้องออกอาการจะไฟล์ตลอดเลยนะ
"ไม่ได้ผิดตลอดชีวิต"
"ทามไทถามหา"
พายุตอบไม่ตรงประเด็น สะใจที่ทำให้ไบโอหน้าแดง หัวร้อนหนักกว่าเดิม......
"บอกมันอย่ามายุ่งกับฉัน"
"ไปบอกเองสิ มาใช้ฉันทำไม"
พายุยักไหล่ เดินหนีไปเฉย ๆ แปลกจังดูเหมือนไม่ถูกกัน แต่กลับมีนัยของความเป็นเพื่อนกันจนเบบี้รู้สึกได้ ใบหน้าอ่อนใส หันกลับไปมองข้างหลังเพราะรู้สึกว่ามีคนมองอยู่ ประสานกับสายตาดุๆ ประธานสภานักเรียนคนนั้นโกรธมากซะจนไม่ยอมปล่อยเบบี้ไปเลยเหรอ ร่างเล็กๆ หันหลังกลับ ไม่รู้ว่าชีวิตของการเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่นี่จะเป็นยังไงต่อไป ภาวนาขอแค่ไม่มีคนเกลียดก็พอ........
