Jeon Jungkook hoşlandığı çocuğa karşı görünmez olmaktan bıkmıştı.
Bir gün işler tamamen değişti.
-Çizgi romanlardaki Spiderman kurgularıyla tek benzerliği örümcek adamdır. Kurgu tamamen bana aittir.
Namjoon'un sesiyle yaslandığım sıradan kafamı kaldırdım. Taktığı laboratuvar gözlükleriyle oldukça komik görünen arkadaşıma döndüm.
"Bu akşam gidiyor muyuz? "
Elindeki hidroklorik asiti behere dökmeye devam ederken bana cevap vermeye çalışıyordu.
"Nereye?"
Sorusuyla homurdandım. Neresi olduğunu gayet iyi biliyordu.
"Bu akşam okulun futbol maçı var, biliyorsun. "
"Kook sırf sen onu göreceksin diye gitmediğimiz yer kalmadı. Anla işte onun gibiler bizim gibilerle birlikte olmayı bırak göz göze bile gelmezler."
"Gelmek istemiyorsan söyle Namjoon. Senden küçük çıkarımlar yapmanı isteyen olmadı. "
Ayağa kalkıp çantama eşyalarımı doldurduğum gibi sınıftan çıkmak için yürümeye başladım.
"Ve hidroklorik asiti çok koydun. Eğer çinkoyu eklersen suratında patlar. "
Sınıftan çıkarken arkadan kimya hocamızın sesini çok net duyabiliyordum.
"Bay Jeon, nereye gittiğinizi sanıyorsunuz? Hemen geri dönün!"
Sınıftan çıktığım gibi dolabıma doğru yürümeye başladım. Şifremi girdiğimde koridorda kimse yoktu. Herkes dersteydi. Namjoon en yakın arkadaşımdı. Bu konuda çok hassas olduğumu biliyordu. Ben de biliyordum o benim için üst seviyeydi ama vazgeçemiyordum işte. Onu gördüğüm an bakışlarımı üzerinden çekemiyordum. Namjoon ve ben sıradan öğrencilerdik. Bir spor kulübüne üye değildik, zengin sayılmazdık. Bunlar da lisede görünür olmamızı sağlayan şeyler olduğu için bir nevi görünmezdik.
Duyduğum zil sesiyle herkes sınıflardan çıkarken ben de bahçeye çıktım. Namjoon ile her zaman oturduğumuz masaya yerleştiğimde birkaç dakika sonra da o yanıma gelmişti.
"Jungkook üzgünüm. Beni yanlış anlayacağını hiç düşünmemiştim."
"Sorun değil. O an sadece söylediklerin gerçek olduğu için sinirlendim. Asıl sen kusura bakma Joon."
Rahatlamış bir şekilde gülümsediğinde ben de ona gülümsedim ama bakışlarım arkasına kaydığında onu gördüm.
Kim Taehyung.
Tüm bunların sebebi. İki yıldır hoşlandığım ama karşılık almayı geç tek bir bakış bile alamadığım çocuk. O ve takım arkadaşları yanımızdan gelip geçerken ben öylece ona bakmaya devam ettim. Bakışlarımı hissetmiş gibi tam bana döneceği sırada arkadaşının onu kolunun altına almasıyla tekrar önüne dönmüştü.
"Pekala. Bu seferki çok yakındı. "
Namjoon haklıydı. Benim gibiler onun gibilere karşı görünmezdi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
