Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Benim yalnızlığım insanlarla dolu." -Franz Kafka
Güneşin batışını izlerken düşündüm. Kalabalığın arasında neden yalnızdım? Neden sokaklarda deliksiz yürürken daha mutluyum? Çünkü ben yorulduğumu hissediyorum. Üstelik bu yorgunluğum dünyaya karşı benim. Kafamdakiler çok ağır. Taşıyamıyorum. Bu merdümgiriz hayatımdaki tutunacak tek dal düşüncelerim oluyor. Yorgunluğum oradan geliyor belki de. Bağırsam, haykırsam geçmiyor. Düşünmesem olmuyor. Bir gün kafayı yemekten korkarak yaşıyorum. Bu kaygılarım, bu hislerim düşündürüyor beni. Bence herkes biraz düşünmeli, herkes biraz düşüncelerden kafayı yemeli. Zaten herkes biraz deli değil midir? Yahut en zeki insanlarda bile biraz delilik yok mudur zaten? Delirsek mesela, ne kaybederiz benliğimizden? Daha aydınlık olmaz mı beynimiz? Korkumuzun üstüne yürüsek ya da? Daha cesur hissederiz belki? Ben deniyorum, hissettiklerimi yazıyorum. Kendimi özgür hissettiğim şeyi yapıyorum. Bu hak olmasaydı elimizde, ne yapardım bilmiyorum. 21.00 -Dilan Korkmaz
