Sabah uyandığımda Ayano'yu yanımda gördüğümde hiçbir şeyin hayal olmadığını anlamıştım ve bu beni aşırı mutlu etmişti. Saçlarının hala toplu olduğunu fark ettim ve tokayı yavaşça kafasından çıkarttım. Yine Ayano'yu izleme şansım vardı.
Uyurken...
Huzurlu bir şekilde...
Ta ki gözünü açana dek.
Göz göze gelmiştik. Ben ona bakıyordum, o bana bakıyordu. Ama o bana benim baktığım şekilde bakmıyordu. O bana benim ona aşkla baktığım gibi belki de hiçbir zaman bakmayacaktı.
Biraz sonra ayaklandı. Tabii kıza öyle bir bakıyordum ki sanki 'Sonsuza kadar benimsin.' bakışıydı bu. Aslında sanki değildi. O sonsuza kadar benimdi.
"Günaydın." dedi sakince.
"Sana da günaydın. Hadi aşağı inelim ve kahvaltı hazırlayalım."
Beni kafasıyla onayladıktan sonra ikimiz de yataktan kalktık ve kapıya doğru ilerledik. Aşağı indik ve kahvaltı hazırlamaya başladık. Bugün okul yoktu o yüzden güzel ve rahatça kahvaltı edebilirdik.
Masayı güzelce hazırladıktan sonra masaya oturduk ve kahvaltımızı etmeye başladık. Fakat Ayano'nun doğru düzgün yemiyor oluşu dikkattimi çekmişti.
"Ayano, sorun ne?"
"..."
"Ne sıkıntın olursa bana anlatabilirsin. Her zaman burdayım."
"Bana kedi konusunda hala kızgınsın değil mi?"
Yere doğru eğik kafasını kaldırdı ve bana baktı. Sonra gözlerini kaçırdı. Yüzü ifadesiz olsa bile gözlerindeki pişmanlığı görebiliyordum. Ayrıca şaşkındım ve sessiz kaldım. Ama kızgın değildim. Bunu isteyerek yapmıyordu.
"Hayır değilim." Dememle kaçırdığı gözlerini bana dikti. Ve bende onu yanıtsız bırakmadım. Bende onun gözlerine daldım. O duygusuz yüzün ardında aslında ne duygular vardı kim bilir. Sadece ortaya çıkması gerekti.
Bir süre daha öylece bakıştık. Fakat sonra bir şey fark ettim. Gözleri doluyordu. İnanamıyordum. Ama yanlış olan şeyse sadece gözleri dolmuştu. Yüzünde hiçbir duygu değişimi olmamıştı.
***
Birden Ayano'nun gözlerinden süzülmeye başladı yaşlar.
"Hissetmek istiyorum Budo. Tek isteğim bu."
Kalktı yerinden Budo. Onun elini tuttu, onun kalbine koydu ve dedi ki "Hissetmek isteyipte hissedemeyen bir insanın kalbi böyle atar." Sonra onun elini hala tutarken kendi kalbine götürdü ve dedi ki "Ama duyguları doruk noktasına kadar hisseden ve değer verdiği insanları kaybetmek istemeyen bir insanın kalbi de böyle atar."
Bir süre sessizlik oldu.
"Sana değer veriyorum Ayano, ve böyle hissetmeni sağlayacağım." Dedi Budo hala Ayano'nun elini kalbinde tutarken. Sonra onu kendine çekti ve sımsıkı sarıldı. Bir yandan da açık saçlarını okşuyordu.
Ayano'nun da sarılmasına karşılık verince içi ısınmıştı. Fakat elleri titriyordu Ayano'nun. Sımsıkı tutunuyordu Budo'ya. Bunca zaman sahte insanlara karşı her zaman rol yapmıştı. İlkokul, ortaokul... Ama lise? Artık hiçbir şey aynı değildi. Ona değer veren gerçek insanlarla beraberdi. Bu da rol yok demekti. Artık Budo'nun yanında rol yapmayacaktı. En azından yapmamaya çalışacaktı.
***
"Budo, kolların." Dedi. Kafasını kaldırmıştı. Tabii ben kollarımı tamamen unutmuştum ve Ayano beni ne zamandan beri önemsiyordu?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÇARESİZ(AyanDo)
RomanceÇaresiz, yapayalnız bir dövüş ustasının nasıl duygusuz bir kıza aşık olup nasıl acı çektiğini anlatan bir aşk hikayesi... "Acı çekmeye alışmış biri için bile sevmek ölümcüldür Ayano."
