Tough Lover

-50-

Πριν καν το πολυσκεφτώ βρέθηκα έξω, στο γρασίδι ξαπλωμένη με εκείνον κολλημένο πάνω μου σε κάθε σημείο μου, μη μπορώντας να κάνω καμιά απολύτως κίνηση."Έι τι κανεις;" φώναξα και κοιταχτήκαμε στα μάτια.

"Σε ζεσταίνω" είπε κοιτώντας με παιχνιδιάρικα και με έκανε να ξεροκαταπιώ στην εικόνα αυτή.

Ναι, εκτός το ότι με ζεσταίνεις κοντεύεις να με κάνεις να πάω από καρδιακή προσβολή.

Ανασήκωσα το φρύδι μου κοιτώντας τον υπεροπτικά."Μα δεν ζεσταίνομαι"

Με άφησε μια και καλή στο δροσερό γρασίδι και έβγαλε την μπλούζα του."Δηλαδή, τώρα δεν ζεσταίνεσαι;"

Πως γίνεται να μοιάζει το ίδιο αθώος και το ίδιο βλάκας την ίδια στιγμή.

"Ωραίο πέσιμο παιδιού 2ας δημοτικού" σχολίασα με ανασηκωμένο το φρύδι, ακόμη, και στερεώθηκα στους αγκώνες μου.

"Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σε ρίξω, σε έχω ρίξει ήδη " όρμηξε στα χείλη μου κτητικά χωρίς να χάσει άλλο χρόνο.

Τα χείλη του κινούνταν νωχελικά πάνω στα δικά μου παρεμποδίζοντας έτσι τον εγκέφαλο μου να μην μπορεί να κάνει καμία κίνηση.

Η αναπνοή του έχει όπως πάντα γεύση φράουλα και λίγο δυόσμο.

Τα χέρια του χαϊδεύουν απαλά το βρεγμένο μπούτι μου.

Ίσως τελικά όσο και να είμαι αντίθετη στα κλισέ, στις πρωταγωνίστριες που τυφλώνονται από τον έρωτα και στα γλυκόλογα του αέρα που γλύφουν τα αυτιά τους,ένα τεράστιο κομμάτι του εαυτού μου χαίρεται που βρίσκεται εδώ τώρα και θα βιώνει αυτά.
Γιατί τελικά τα κλισέ μένουν, το άτομο όμως κάνει την διαφορά.

Και αισθάνομαι ότι δίπλα στον Gene κάνω την μεγαλύτερη διαφορά.

Όταν τον κοιτάω.

Όταν τον φιλάω.

Όταν τον αγγίζω.

Με ένα φιλί μπορείς να κάψεις τον εγκέφαλό σου και να καείς ολόκληρος τελικά.

Ο μόνος τρόπος να είμαστε εναρμονισμένοι εμείς οι δύο, είναι όταν νιώθουμε ο ένας τον άλλον μέσο επαφής.

Μικρή κορόιδευα τον Κεν και την μπαρμπι, έτρεχα πάνω κάτω στο σπίτι με την γλώσσα έξω ουρλιάζοντας "ΔΕΝ ΘΑ ΓΊΝΩ ΠΟΤΕ ΕΤΣΙ ΜΑΜΑ ΙΟΥ".

Όλα εξαρτώνται από εκείνον που βρίσκεται δίπλα σου.

Ξαφνικά απομακρύνθηκε από πάνω μου, και άφησε το φως του ήλιου να περάσει ανάμεσα μας και να μας σαρώσει.