Biz Olsak? | Celil Yüksel

8

Erva' dan

Can Kırığı' nın önüne ulaştığımda derin bir nefes aldım. Kendimi hazır hissedene kadar kapıda bekleyip içeriye girdim. Cam tarafındaki kapıya en uzak masalardan birine geçip oturdum. Celil' in gelmesine tahminen yarım saat falan vardı. Karşısında beni gördüğünde hayal kırıklığına uğrayacağını biliyordum. Ben onun ne hayal ettiği kadar güzel ne de gizemli biriydim.

Ben Erva Çağla Özyakup. Ya da abim Oğuzhan Özyakup sayesinde az da olsa bilinen adımla Çağla. Aslında çoğu insan beni tanımazdı. Ben daha çok tanınmayan kardeş rolündeydim. Şermin ablam ve abim birlikte daha çok vakit geçirirlerdi.

Bense mesleğim ve çalıştığım kulüp nedeniyle onlarla birlikte dışarıda nadiren görünürdüm. Galatasaray' ın U-15 takımında yardımcı antrenör olarak çalışıyordum. Zaten Celil' i de bu sayede tanımıştım.

Onu ilk gördüğüm zaman çok fazla dikkatimi çekmemişken daha sonra davranışlarıyla ilgimi çekmişti. Geçen sene bir yardımcı antrenör ayağını kırdığı için birkaç gün boyunca U-20 takımının çalışmalarında futbolcularla ilgilenmem istenmişti. Antrenmandaki ilk günümde benden Celil ile çalışmamı istemişlerdi ve bir hafta boyunca da bu aynı şekilde sürdü.

Onu ilk defa tanımaya o zaman başlamıştım. Celil fazlasıyla eğlenceli ve şakacı bir insandı. En üzgün insanı bile güldürebilecek potansiyelde ve hiçbir şeyi kafasına takmazdı. İlk zamanlarda bir tek bunları bilsemde daha sonra hakkında daha fazla bilgi edindim. Kısa bir süre sonra da ona aşık olduğumu fark ettim zaten. Ama ona yaklaşmak için özel bir çaba harcamadım hiçbir zaman. Çünkü eğer olacağı varsa olurdu. Olmayacaksa da ben ne kadar uğraşırsam uğraşayım hiçbir sonuç elde edemezdim.

Düşüncelerimden sıyrılıp saatime baktım. Birkaç dakika sonra burada olacaktı. Yaşayacağı hayal kırıklığı gözümde canlandı. Bunu yapamazdım. Ben o gözlere bakamazdım ki. Sanırım en iyisi Celil gelmeden buradan gitmekti. İkimizi de kırıp üzmeyecek tek çözüm buydu. Hemen masadan kalkıp ne zaman sipariş verdiğimi hatırlamadığım buz gibi olmuş kahvenin parasını ödeyip dışarı çıktım. Celil' in etrafta olup olmadığına bakıp kaldırımda hızlıca yürümeye başladım. Tam sokaktan çıkarken arkamdan bağırılmasıyla olduğum yerde dondum kaldım.

"Benden kaçamazsın Özyakup!"

Biliyorum, biliyorum çoooooook güzel bir yerde bitirdim. Erva' ya seslenen Celil miydi yoksa başka biri mi? Oy verip yorum yapın hadi