ცდილობდა.. მართლა ცდილობდა გაეგო იმ ხალხისთვის. იმ დაუოკებელი ბრბოსთვის "ადამიანები" რომ ჰქვია.
ელოდაა კიდეც.. კარგა ხანს ელოდა...
"იმ ერთს" რომელიც მისი სულის გადასარჩენად იბრძოლებდა.. "იმ ერთს" რომელიც მის სხეულს უფსკრულოდან ამოათრევდა... ანუგეშებდა... მოესიყვარულებოდა... ჩაეხუტებოდა... მისით იამაყებდა..
ელოდა და ელოდაა.. ეჰჰ.. რა ამაოებაში გაატარაა ეს წამები.. წუთები.. საათები.. დღეები. და ამ ლოდინში ისე გავიდა წლები როგორც არაფერი.
ფიქრობდა სიცოცხლე დაესრულებინა კიდეც ამით გაექრო ყველა მისი ტანჯვა და თავი დაეღწია ამ სამყაროსგან. ვერ შეძლო. შეეშინდა. ვერ წავიდა ღმერთის წინააღმდეგ. ვერ ჩაიდინა ეს უპატიებელი ცოდვა. ამით ღმერთს ხომ უარესად განარისხებდა და შეიძლება უარესი განსაცდელიც მოევლინა მისთვის.
საინტერესოა მას ეშინოდა "ადამიანების" თუ პირიქით. რისი უნდა შეგშინებოდათ. იცით როგორი ლამაზია?ერთხელ მაინც რომ შეგევლოთ თვალი იტყოდით ანგელოზიაო. მისი ყავისფერი თვალები ყრმა თვალუწვდენელ უფსკრულებს რო მოგაგონებთ..ქერაა ბუმბულივით მსუბუქი თმა. სუსტი, გრძელი ფეხები ნავარჯიშები სხეული. ნაზი, გრძელი თლილი თითები შეხებას რომ მოგანდომებდათ და ერთი შეხედვით რომ დაგატყვევებდათ.. პატარა ცხვირი მის სახეს რომ იდეალურად მორგებოდა. და ტუჩები ოჰ ესს ტუჩები მუდმივად წითელი, რომ იყო, და ფერს არ კარგავდა როგორ უთრთის ხოლმე მშვენიერი სანახავია. ხალხს თეჰიონის ანგელოზური შესახედაობა კიარა მისი ხასიათი აშინებდათ. ამიტომ არავინ ლამობდა მასთან მიახლოვებს რაც მის სულს აწიოკებდა და ამძიმებდა.
უკვე აღარც აქვს იმედი.. ხელი ჩაიქნია საკუთარ ცხოვრებაზე.. უკვე აღარაფერს ელოდება და არც აინტერესებს.. უკვე აღარ სჯერა რომ მას ვინმე უშველის. მკვდარია.. შინაგანად მკვდარია!
მაგრამ უნდა გვახსოვდეს რომ ცხოვრება მოულოდნელობითაა სავსე წინასწარ დასკვნებს ნუ გამოიტანს რადგან შეიძლება ამ მცირედმაა ცვლილებამ თქვენი მთელი ცხოვრენაა შეცვალოს ან უკეთესობისკენ ან უარესობესკენ.
