ჯონგქუქი...
ჯონგქუქი...
ჯონგქუქი..
ექოსავით გაისმა თეჰიონის გონებაში ამ სახელმა. მისი გონება მხოლოდ ამ სახელზე კონცენტრირდა, გამოეთიშა სამყაროს და შეგრძნება დაკარგა.
ოჰ ნეტავ იცოდეთ როგორ ესიამოვნა. გულზე მალამოსავით მოედო მისი ხმა. მისი ტუჩების მოძრაობა ლამაზად რომ გაიძახოდა საკუთარ სახელს. ბაჭიის კბილების გამოჩენას მოუსწრია. მაგრამმ...
ვერ გახდებოდა ამ ღიმილის, ტუჩების, სახელის და თვით ჯონგქუქის" ტყვე."
ტყვე ძალიან უხეში ნათქვამია ბოლოსდაბოლოს ვიღაც გამოჩნდა მის ცხოვრებაში. შეიძლება ცხოვრებაში არა მაგრამ, მის გარემოცვაში მაინც. იქნებ მას თეჰიონის შეცვლა შეეძლო. ვინ იცის...
შავთმინიი დგას ხელგამოშვერილი და უყურებს თვალებში უკვე აღარ იცის ამდენი ხანი როდემდე იდგებიან უხერხულობასა და გაურკვევლობაში ამიტომ კიდევ ერთხელ ამოილაპარაკა.
"ჰეი.. ჯეონ ჯანგქუქი თქვენ?"
ნეტავ იცოდეს როგორ უარესად აბნევს თეჰიონს.
თეჰიონმაც გადაწყვიტა რამე მაინც ეთქვა მაგრამ სიმკაცრე და ზიზღი ისევ აღებეჭდა საკუთარ სახეზე.
"კიმ თეჰიონი, რამე გნებავთ?" კვლავ დახედა ჯონგქუქის ხელს.
ბიჭმაც საბოლოოდ ჩამოუშვა ხელი და საუბრის გაგრძელებას შეეცადა.
"ამმ.. ვიფიქრე გაგიცნობდით ახალი გადმოსული ვარ" უხერხულად შეიშმუშნა და ოდნავ გაიიღიმა"
" მაგრამ მე არმინდა ძალიან გთხოვთ სხვასთან მიბრძანდეთ უკვე ზედმეტადაც კი გაგვიგრძელდა საუბარი"მკვახედდ ლაპარაკი გააგრძელა სულაც არ უნდოდა ეფიქრა ამ შავთმიან ბიჭს რომ რაღაც მოხდა თეჰიონის თავს ამ წამს რაღაც ამოუხსნელი. და საკუთარი თავის მეტად გაურკვევლობაში ჩაგდება არ სურდა..
" ვიფიქრე დავმეგობ... "სიტყვა შუაზე გაუწყდა როცა თეჰიონი ჩაეჭრა.
" მე არ ვაპირებ მეგობრობას ბატონო ჯეონ, ამიტომ იქნებ დამტოვოთ. აარ მჭირდება ადამინთან სიახლოვე" ქერამ იმაზე მეტი თქვა ვიდრე საჭირო იყო და გაჩუმება არჩია.
"მაპატიეთ, მე წავალ" თავი ჩახარა ჯონგქუქმა და შედრიალდა მხრწბჩამოშვებული ცოტა ნაწყენი, და გაკვირვებული ვერ ხვდებოდა რა სჭირდა თეჰიონს..მაგრამ,იმდენადდ მონუსხა ამ პიროვნებამ მზად იყო კვლავ შეხვედროდა და თუნდაც მსგავსი დიალოგი გაება. ოღონდ მისი ხავერდოვანი ხმა კიდევ ერთხელ მოესმინა.
თეჰუონი სახლში შევიდა და ძლიერად დაენარცხა მდივანზეე. არეულიაა, მთლიანად არეულობაა მის გონებაში ნუთუ გამოჩნდა. შეუძლებელი იყო, ესს როგორ მოხდაა. მან ხომ უკვე ჩაიქნია ხელი. გაყვა ცხოვრების დინებას და გამოეთიშა ამ სამყაროს. ნუთუ დროაა იმედები კვლავ დაუბრუნდეს იმედები იმისა რომ ვინმე იზრუნებს მასზე, მოეფერება, ჩაეხუტება, აკოცებს, თბილად მოექცევა და არ შეეშინდება მისი.
ნუთუ, არ უნდოდა ყოველივე ეს სულ ამას არ ელოდაა ახლა რამოხდა. როგორ უბრალოდ გაუშვა "ის" მისი ერთადერთი შანსი ეს თვითონაც კარგად იცოდა. იცოდა რომ ეს ბიჭი უბრალოდ არ გამოჩნდა ამ წამს მის ცხოვრებაში. ისევ ეშინოდა იედ გაცრუების ისევ განიცდის იმას რომ მიატოვებენ როგორც საკუთარმა დედამ და ეს ეკალივით ესობა გულზე, წამლავს მის გონებას და სულსს...
______________________________________
ბოდიშით ძალიან დავაგვიანე 😐. მადლობა ვინც მელოდებოდით💖
[🥕]
