Kansız Ölüm

-1-

                                                                                         Rory Kafe

Bu gün aylardır açmak için uğraştığım 2 kafeden birinin açılış günü. Göktuğ ile son hazırlıkları yapıyorduk. Kafe 3 katlıydı ve ilk kat aile yeri, 2. kat canlı müzik, 3. kat ise bardı. Telsizden Göktuğ seslenince ne dediğine baktım."Bera 2. katta garson eksikliği var 1'den birisini gönder." Onayladım ve adının Furkan olduğunu öğrendiğim garsonu 2. kata yönlendirdim. Müşteriler doluşmaya başlamıştı ve bizim gençlerde işten çıkmış yoldaydılar. 

Bir kaç dakika sonra sırasıyla bizimkiler içeriye girdi. Açılış olduğu için çok fazla müşteri vardı. Berçem "kardeşim bir şeyler söyle de içelim hadi çok yoruldum." dedi sandalyeye oturarak. onayladım ve soğuk birer limonata söyledim herkese. Telsizi açtım ve "Göktuğ hadi gel bir şeyler içelim." diye anons ettim. "Yoğunum." dedi Göktuğ bende "birisini görevlendir gel hadi ya." dedim ve gelmesini bekledim. Onayladı ve telsizi kapattı.

 Her çalışanda telsiz vardı buraya yüklü bir miktarda yatırım yapmıştım. Diğer kafe bu kadar büyük değildi, ortaokul, lise  çağı gençler amaçlı açılmış bir kafeydi. Berçem bu gün okulda öğrencilere yaptırdığı şeylerden bahsetmeye başladı. "Bera kardeşim valla bu gün okulda kardeşler vardı onları keşfettim yeni olmalarına rağmen bir heykel yapıyorlar anlatamam. Yeni başlayanlar için çok iyiler valla." dedi ve öğrencilerin yaptıklarını göstermeye başladı. Cidden çok iyilerdi. Berçem seramik kil öğretmeniydi özel okulda.

O da bulunması biraz zor bir bölümde olduğu için o okul ona baya büyük yatırım yapıyordu ama okulda ki o bölümde ailelerin çok dikkatini çekiyordu. Biz Tuna, Berçem, Göktuğ, Sevgi, Bora ve ben birlikte büyümüştük. hemen hemen hepimizin ailevi sorunları vardı bu sebeplerden de ailemizden kopup kendi hayatımızı kurduk. Göktuğ motor yarışçısı, Ben dövüş sanatları hocasıyım, Bora ve tuna birlikte kurdukları reklam şirketini ilerletiyorlar, Sevgi ressam ama şu an saat 20.00-01.00 arası 2. katta canlı müzik de yapmaya başlayacak.

Ben ölen abimin vasiyeti üzerine yeğenim Afra Akın'a bakıyorum o yüzden böyle bir kafe açmaya yeltendim. Yeğenim daha çok küçükken bana gelmişti o yüzden bana anne der. Şu an 7 yaşında ilk okula yeni başladı. Onu özel okula göndermekti niyetim ve bunun için öğretmenlikden aldığım para da yeterli olmayacaktı. Her neyse birazdan Afra'nın servisi gelecek. "Aşağıya iniyorum gençler hadi." dedim ve ayağa kalktım. Sorar gözlerle bana baktılar. "Afra gelecek barda mı dursun çocuk?" "Bera haklı hadi aşağıya inelim. İlk katta otururuz." dedi Göktuğ. Telsizden herkese açık olarak konuşma yaptım. "Gençler ben Bera Akın. Yeğenim gelecek biz ilk kata iniyoruz haberiniz olsun." dedim. 

Biz tam indiğimiz esnada Afra servis görevlisi ile araçtan iniyordu. Okul arkadaşları "görüşürüz Afra." dediler ve Afra el salladı. beni görünce koşarak geldi ve sarıldı. "İlk günün nasıl geçti miniğim?" dedim ve Afra anlatmaya başladı. "Anne bu gün öğretmenim ve arkadaşlarımla tanışma günü yaptık ve resim çizdik sonra o resmi oyun hamuruyla şekillendirdik. Bende sana çiçek yaptım nasıl olmuş?" diyerek bana gösterdi. "Çok güzel olmuş miniğim" dedim ve yanağından öptüm. Çantasını Tuna aldı ve kasanın arkasına koydu Afra için sıktığımız meyve suyunu verdi Afra'ya. 

Afra Göktuğ'un kucağında oturmuş tabletinden bir şeyler yapıyordu. Göktuğ ise ona yardımcı oluyordu. Bu kare hayatımın en hoş karesi olabilirdi. Sevdiklerim yanımdaydı. Bu benim için çok önemliydi zaten ve ben bu karenin daha farklı bir versiyonunun hayali ile yaşıyorum. 

Küçük yıldızım; gerçek olmasına yardım et ne olur...