The dark side *DUTCH*

Memories never die

Ik herinner me de nachten waarin we samen renden naar een rots, onze rots. Ik weet nog dat hij mij aankeek, en zei dat hij van mij hield. Ik weet nog die nachten dat we laat thuiskwamen en een film keken. Ik zal nooit meer vergeten hoe het er op school aan toe ging. Nooit... Nooit zal ik zijn glimlach vergeten. Nooit.

********

Ik loop door het bos, op naar ons dorp. De takken en bladeren kraken onder mijn sneakers, de wind zucht, en de sterren stralen. Ik zucht, en verwijt mijzelf voor het feit dat ik weer aan hém denk. 

'Mae! Kijk eens wat ik heb gemaakt!' Hope komt aanrennen met een tekening, en een grote glimlach op haar gezicht. 

Ik glimlach en kijk haar aan. 'Wauw! Wat mooi!' Het is een eekhoorntje in een boom. ik geef haar een aai over haar bol.

'Hope! Kom hier je weet dat ik niet wil dat je bij háár in de buurt komt', de moeder kijkt mij met walging aan, en pakt Hope beet en loopt van mij weg. 

Ik zucht, en ik loop door naar mijn huis, die ik deel met de rest van de meiden. 

'Mae? Alles ok?' vraagt Michelle die de deur voor mij opent. 

Ik kijk haar geïrriteerd aan 'Ja tuurlijk',  Ik zie het zweet haar uitbreken en ik loop met een glimlach verder. 

Op een of andere manier vind ik het fijn dat mensen mij vrezen, alleen ik weet heel goed dat ze mij vrezen om wat er is gebeurd. En ze zijn bang om bij mij in de buurt te komen. Alhoewel ze niet weten wat er echt is gebeurt, ze hebben alleen dingen gehoord. Maar als ze wisten wat er was gebeurt zouden ze mij niet meer aan willen kijken...