The dark side *DUTCH*

A pack full of memories

Ik pak mijn rugzak en gooi er wat kleren in, een EHBO kit en eten en drinken. Hier moet ik het voorlopig maar mee doen, besluit ik. Ik check mijn telefoon en kijk hoe laat de eerst volgende trein gaat. "Kwart over twee," mompel ik zacht.

Ik hoor het krakende geluid van mijn deur en draai me om. Daar staat Michelle haar donkerbruine haar straalt zoals gewoonlijk. Ik zucht ze is zo perfect, maar nu moet ik haar achterlaten en dat voelt zo oneerlijk. Michelle en ik waren al vanaf baby af aan beste vriendinnen. Zussen kun je het eigenlijk wel noemen. Toen mijn moeder altijd weg was voor haar werk, ving haar familie mij altijd op. We hadden zoveel meegemaakt. Maar ik had het idee alsof dat afgelopen was. Sinds een jaar hebben we steeds minder gepraat en zijn we steeds minder samen geweest. En dat was mijn schuld.

Michelle kijkt me aan en zucht. "Het is nog niet te laat," ze loopt naar me toe en pakt mijn hand. "Hoe bedoel je te laat?" Vraag ik. Ik zie tranen opkomen in haar bruine ogen. "Mae, zeg me alsjeblieft wat er is gebeurt."

"Ik wil het wel, maar ik kan het niet. Het spijt me." Er beginnen nu ook tranen bij mij op te komen. De fantasie word realiteit. Ik heb hier zo vaak over gedroomd. Dat ik Michelle alles vertelde, en we samen erdoor heen konden slaan. Maar ik had een belofte gemaakt. En ik wilde niet dat ze mijn geheim wist.

"Mae, ik snap je niet. Je hield ervan om een weerwolf te zijn. Samen rennen door de bossen, op zoek naar avontuur, huilen naar de maan en praten tot de zon opkwam."

Ik glimlach daar hield ik inderdaad van, en nog steeds. Alleen niet in het bijzijn van een ander.

"Wat is er gebeurt. Waarom haat je jezelf zo erg! Je bent het mooiste weerwolf meisje ooit!" Ze haalt een hand over mijn gezicht, maar ik draai mijn hoofd om.

"Het is beter dat je het niet weet, Michelle" ik zucht en pak mijn oplader. "Als je met me mee wil, mag dat. Als je dat niet wilt snap ik dat ook." Zeg ik zacht.

"Ik zou graag willen, maar ik kan de pack niet in de steek laten." Zegt Michelle.

"Dat snap ik, je hebt mijn nummer als er wat is." Zeg ik. Ik geef Michelle een knuffel.

"Ik ga je missen."

"Ik jou ook, zorg goed voor jezelf. En vergeet me niet te bellen!" Zegt Michelle.

Ik knik en een traan stroomt langs mijn wang. Ik stap de deur uit en adem diep in. Ik ruik de bloemen die in de bloei staan. En ik herinner me de prachtige lentedagen die ik hier heb meegemaakt.

Ik zal het hier missen, niet de mensen maar de omgeving en zijn herinneringen.