တိတ္ဆိတ္ေနေသာၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးဆီသို႔ ဘယ္လိုကေနဘယ္လိုေရာက္လာလဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္မွမသိပါဘူး။ထိုၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးမွာ ေခြမေျပာနဲ႔လူေတာင္႐ွိႏိုင္ပါ့မလားလို႔ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ကေတြးလိုက္မိပါတယ္။အိမ္မ်ားမွာလဲအိုးေဟာင္းေနၿပီး ဖုန္ေတြကလဲတက္ေနပါတယ္။ထိုၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးရဲ႕အလယ္မွာ ဘာဆုိဘာမွမသိပဲ ရပ္ေနမိသူကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္Song Ji Yang (ေခၚ) ေ႐ွာင္႐ွင္းခ်န္ ပဲျဖစ္ပါတယ္။
႐ွင္းခ်န္>ငါဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ ဘာလို႔ဘာမွေတာင္မမွတ္မိရတာလဲ စဥ္းစားစမ္း...စဥ္းစားစမ္း Song Ji Yang(ဘယ္လိုပင္စဥ္းစား စဥ္းစား ကြက္လပ္ဟုသာအေျဖထြက္ေသာ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ဦးေႏွာက္ကို ကြၽန္ေတာ္စိတ္ဆိုးလိုက္မိပါတယ္။) ဟူး(သက္ျပင္းခ်သံ) စဥ္းစားလို႔ကိုမရဘူး ေနေတာ့ကြာ ေရာက္ေနတဲ့အရပ္ကေန ေရာက္ရာအရပ္ကိုပဲေျခဦးတည္ၿပီးသြားေတာ့မယ္။ေနပါဦး...အိမ္ေတြကလဲ စုတ္ျပတ္ေနတာပဲ လူေတာင္႐ွိပါ့မလားမသိဘူး။(ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးအတြင္းသို႔ ေျခလွမ္းစိတ္မ်ားျဖင့္ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။တစ္အိမ္ဝင္ တစ္အိမ္ထြက္နဲ႔ လူ႐ွိလား လူ႐ွိလားလို႔ ေအာ္ေခၚရင္း ထိုၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးရဲ႕တစ္ေနရာအေရာက္မွာ ေျခလွမ္းမ်ားရပ္တန္႔သြားခဲ့ပါတယ္။အမွတ္မထင္ေတြ႔လိုက္ရေသာအရာေလးက သိခ်ႋ ဳင္းေျမသားပံုေလးတစ္ခုပါ)
ဘယ္သူ႔ဟာလဲ (စပ္စုလိုေသာစိတ္က႐ုတ္တရက္ေပၚလာၿပီး ေျမသားပံုေလးအနားသို႔သြားကာ စိုက္ထားေသာသစ္သားနာမည္ျပားမွေသသူပိုင္႐ွင္အားဖတ္ရန္အလုပ္)မထိနဲ႔....
႐ွင္းခ်န္>(အေနာက္ဘက္မွ ေအာ္လိုက္ေသာအသံေၾကာင့္) အမယ္ေလးး...ဘုရား...တရား...မဖတ္နဲ႔ဆိုလဲမဖတ္ပါဘူး ထိလဲမထိပါဘူး။ေၾကာက္ေအာင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကို မ...မ...မေျခာက္ပါနဲ႔ဗ်ာ (ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့အသံမ်ားကေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ေျပာလိုက္မိပါတယ္။)
YOU ARE READING
ဘဝျခားတဲ့ ရင္ခုန္သံ
Acciónအတိတ္ကိုမမွတ္မိေတာ့တဲ့ ဆရာေလးေ႐ွာင္႐ွင္းခ်န္ တစ္ေယာက္ ကံတရာကဒဏ္ခတ္ျပီးေပးတဲ့ အမွတ္တစ္ခုေျကာင့္ ယီၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးသို႔ျပန္လည္ေရာက္႐ွိသြားေသာအခါ။ျဖစ္ေပၚလာေသာအက်ိဳးဆက္ကိုေရးသားထားတာပါ။FanFic