Bad Boy Plays Wild

Chapter 54

Luka's pov

Καθόμουν σε μία από τις δύο μοναδικές ξύλινες καρέκλες που υπήρχαν σε αυτό που κάποιος θα μπορούσε να αποκαλέσει "τραπεζαρία".

Το κεφάλι μου, βρισκόταν μέσα στην παλάμη του χεριού μου το οποίο ακουμπούσε πάνω στο τραπέζι. Με το ζόρι μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά, ενώ η ιδέα να πέσω σε νάρκη μου ακούγονταν όλο και πιο ελκυστική.

"Δεν μπορώ να καταλάβω το σχέδιο σου Luka, αλήθεια. "είπε ο ανόητος αδερφός μου που εδώ και ώρα μιλούσε μόνος του και το μόνο που έκανα ήταν να σηκώσω τα φρύδια μου.

"Εγώ δεν καταλαβαίνω τον πούστη λόγο που με ξύπνησες από τις εννιά το πρωί για κάτι το οποίο σου έχω εξηγήσει πεντακόσιες γαμημενες φορες!"είπα μέσα στα νεύρα και σηκώθηκα γρήγορα από την καρέκλα ταρακουνωντας το τραπεζι και κατευθύνθηκα προς την καφετέρια πεπεισμένος ότι μάλλον, δεν υπάρχει περίπτωση να με ξαναπάρει ο ύπνος.

"Μα δεν καταλαβαίνω.. Σε τι μας ωφελεί ότι τα έφτιαξε με τον Harry?"ρώτησε και με το ζόρι κράτησα τον εαυτό μου από το να μην του πετάξω την κανάτα με τον καφέ στο κεφάλι.

"Θα στο εξηγήσω μια τελευταία γαμημένη φορά οπότε κανόνισε να το χωρέσεις καλά στον εγκέφαλο που δεν έχεις."είπα και άφησα την κούπα με τον καφέ με δύναμη πάνω στο τραπέζι σε σημείο αρκετός να χυθεί παντού τριγύρω.

"Απο την στιγμή που τα έφτιαξε με εκείνον τον μαλακά, θα είναι πολύ πιο εύκολο να ξαναγίνει δική μου."

"Πως;"

"Δεν ξέρω αν το γνωρίζεις, αλλά ο... Harry" ειπα βγάζοντας έξω την γλώσσα μου αηδιασμένος απο την προσφώνηση του ονόματός του.

"Εχει.. μπορούμε να πούμε "παρελθόν" με τα νεύρα του. Αρκετά εκμεταλλεύσιμο."ηπια μια γουλιά από τον καφέ μου.

"Δεν νομίζω να ξέχασες τα δύο αγόρια που έστειλε στο νοσοκομείο έτσι;"

"Μην μου πεις ότι θα κάνεις αυτό που κατάλαβα."είπε και ανασήκωσα τις άκρες των χειλιών μου προς τα πάνω κοιτώντας τον με ένα διαβολικό βλέμμα.

"Θα γυρίσει μόνη της πίσω σε εμένα. Θα το δεις. Χωρίς κόλπα. Καλά..όχι ακριβώς αν με πιάνεις."

"Και κάτι ακόμα δεν καταλαβαίνω."

"Ρωτα. Μετά δεν σου ξαναεξηγω."
Σηκώθηκα από το τραπέζι και άνοιξα τα ντουλάπια για να βρω κάτι φαγώσιμο, μόνο που αποδείχτηκε πως ποτέ δεν αγοράζω τίποτα για το σπίτι έτσι έκατσα ξανά στο τραπέζι.

"Την Rose-"

"Μην λες το όνομα της!"φώναξα ενώ κοπάνησα το τραπέζι με δύναμη. Τα νεύρα μου είχαν φτάσει πάνω από το κεφάλι μου. Του είχα πει να μην λέει το όνομα της, είναι μόνο δική μου, τι ακριβώς δεν καταλαβαίνει;

"Καλά το ξέχασα!"ειπε ενω σήκωσε τα χέρια του ψηλα σαν να παραδίνεται. "Γιατί την θέλεις πίσω; Εννοώ.. δεν θυμάσαι όλα όσα της είχες κάνει;"

"Ναι ναι Alan κατάλαβα που το πας. Αλλά δεν θα της έκανα τίποτα από όλα αυτά αν είχα καταλάβει ποια ήταν από την αρχή. Εννοώ, την είχα περάσει για πουτανα σαν της άλλες, γι αυτό την έβγαλα τις φωτογραφίες και τα σχετικά. Δεν θες να ξέρεις πόσο πληρώνουν κάτι πορνόγεροι για κάτι τέτοιες φωτογραφίες."

"Και δεν θέλω να ξέρω. Απορώ σε τι μοιάζουμε εμείς οι δυο"ειπε αηδιασμένος και συμφώνησα μαζί του μέσα στο μυαλό μου. Σε τίποτα.

"Της δικές της δεν τις πούλησα. Της έχω ακόμη. Από την άλλη, εκείνη με έχωσε μέσα. Και δεν θα το αφήσω έτσι αυτό. Ξέρεις τι είναι κοντά ένας χρόνος σε εκείνο το κλουβί; Και υποτίθεται πως θα έμενα για τέσσερα χρόνια; Ναι καλά. Τα πάντα ήταν από μέταλλο, ακόμα και τα κρεβάτια. Λες και είχα διάθεση να τα διαλυσω ξέρω γω."

"Το έπιασα. Ένα θα σου πω όμως και ακουσε με σε παρακαλώ."είπε και το πρόσωπό του σοβάρεψε, πάντα ήταν σοβαρό αλλά αυτήν την φορά υπήρχε κάτι διαφορετικό.

"Μπορεί το σχέδιο σου να ναυαγήσει. Μπορεί στο τέλος να χάσεις τα πάντα. Πότε δεν ξέρεις. Πρόσεχε.."

"Δεν υπάρχει περίπτωση. Θα δεις."
Ειπα με αυτοπεποίθηση και έπιασα γρήγορα ένα τσιγάρο που υπήρχε πάνω στο τραπέζι ανάβοντάς το.

Μα εκείνος, τελικά το είδε.

Πλευρά αφηγητή

Ο καιρός έφτανε. Τα πάντα θα άλλαζαν. Καταστάσεις, γεγονότα, άνθρωποι.

Το τέλος, ήταν κοντά. Και κάνεις δεν ήξερε πως θα ήταν. Χαρούμενο, λυπητερο.

Αλλά από την άλλη, το "τέλος" από μόνο του ειναι το πιο λυπητερο κομμάτι.Οι περισσότεροι, αναζητούν μια καλή "αρχή" και μια πολύ ευτυχισμένη "μέση" στην ζωή τους.

Και η Rose δεν είχε τίποτα από αυτά.

Luka και Harry. Harry και Luka.
Ο ενας εγωιστής και ο άλλος αθώος.

Ο ένας πονηρός και ο άλλος αγνός, μα με ένα μεγάλο μειονέκτημα. Ένα μειονέκτημα, πάνω στο οποίο "έκτισε" ο "εγωιστής" όλο του το σχέδιο. Πάνω στις αδυναμίες του άλλου.

Κλασικό σχέδιο.

Ποιος θα ήταν ο χαμένος και ποιος ο νικητής;

Ή μήπως..θα ήταν όλοι χαμένοι;

Stay tuned to find out.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

-Αν δεν σας άρεσε το κεφάλαιο να ξέρετε πως ειμαι διακοπές και το γράψιμο είναι λιγο..ναι το πιάσατε :/
Με συγχωρείτε. ♡