Bad Boy Plays Wild

Chapter 59

Κάπου εκεί, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, ενιώσε την αύρα του θανάτου να τυλίγει σφιχτά το μικροκαμωμένο της σώμα.

Ένιωσε αδύναμη, μικρή, εξαντλημένη.

Μια κρύα παλάμη, κρατούσε με βία τον καρπό του χεριού της. Ένα άγνωστο χέρι, τραβούσε το σώμα της προς το σκοτάδι, προς το στενό του τρόμου.

Αλλά η ψυχή της ήταν ήδη εκεί.

Ένα έντονο ρίγος διαπέρασε όλο το κορμί της, η καρδιά της φτερούγισε, τα πόδια της άντεχαν με δυσκολία πλέον το βάρος του σώματος της.

Γιατί δεν αντιστεκόταν; Δεν υπήρχε λόγος να το κάνει πλέον. Τι χειρότερο θα μπορούσε να της συμβεί; "Τα χειρότερα πέρασαν" έτσι έλεγε.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, η παλάμη της απελευθερώθηκε από τα δεσμά εκείνου/εκείνης που την οδηγούσε.

Δεν μπορούσε να δει τίποτα, πόσο ακόμα να καταλάβει τι συνέβαινε γύρω της.

Έπιασε τον εαυτό της να εύχεται όλο αυτό να ήταν απλώς ένα όνειρο.

Ένα συνειδητό όνειρο.

Ξέρετε, το είδος του ονείρου που ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι ονειρεύεσαι.

Δεν ήταν όμως.

Προσπαθούσε να θυμηθεί τι της θύμιζαν εκείνες οι γυναικείες γόβες που αντίκρισε μόλις μπήκε στο στενό.
Φαίνονταν γνώριμες, παρόλα αυτά το μυαλό της δεν ήταν στην κατάλληλη θέση να επεξεργαστεί περαιτέρω πληροφορίες.

Διέκοψε τις σκέψεις της κόβοντας 'τες σαν μαχαίρι. Η παλάμη της σύρθηκε μέχρι την τσέπη του τζιν της και τράβηξε από μέσα το κινητό της τηλέφωνο.

Κάποιος όμως, χτύπησε με δύναμη την πλάτη της και το σώμα της, βρέθηκε δευτερόλεπτα αργότερα πεσμένο στο κρύο τσιμέντο. Ένιωσε κάτι υγρό να κυλάει στα χείλη της, κοίταξε στα αριστερά το κινητό της που αναβοσβήνε για τελευταία φορά λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή.

Από εκεί που δεν το περίμενε, μια εκτυφλωτική λάμψη φώτισε το στενό και τα μάτια της, δάκρυσαν σε αυτή την απότομη αλλαγή. Το μόνο που μπορούσε να διακρίνει ήταν κάτι κινούμενες θολές φιγούρες. Άρχισε να ανοιγοκλείνει συνεχόμενα τα μάτια της στην προσπάθειά της να καθαρίσει το τοπίο μπροστά της.

Μια φωνή έφτασε στα αυτιά της, μια φωνή που η ίδια ήλπιζε να μην άκουγε για αρκετό καιρό ακόμη.