Rahatsız hissediyorum. Boynuma giren sancıyla gözlerimi aralıyorum. İlk önce cama vurup duran ince yağmur damlalarını görüyorum, daha sonra bir tabela gözüme çarpıyor. Ayılmaya çalışıyorum ama uyku sersemligiyle tabelayi okuyamadan kaciriyorum. Arabayi kullanan babama takiliyor gozum. Gözleri resmen kan canagi. Annemin de oyle. Babami uyanık tutmaya calisiyor tabii. Haftalar önce taşınıp okullarin acilmasina bir gun kala eski evi kapatmaya geri dönen tek saçma aile biz olduğumuz icin ceksinler cezalarini iste. Uyuyamasinlar. Bi de neymis bu aralar sinirlerime hakim olamiyormusum?! Beni arkadaslarimdan, okulumdan koparip başka bir şehre götüren onlar değilmiş gibi şen şakrak hayatima devam etmemi mi bekliyorlardi? Tamam kabul ediyorum tayin olayı pek de onların elinde olmayan bir şey ama bu suanki durumuma anlayisla yaklasmalari gerektigi gercegini degistirmez! Birden sinirlenince artık uyku sersemligimin kalmadigini anliyorum. Zaten geliyoruz.
Yüzlerine bakmayıp sinirimi elimden geldigince belli etmeye calisarak arabadan inip hemen eve giriyorum. Yatağa doğru ilerlerledigim o kısacık mesafede uykunun hayalini kuruyorum ve hemen kendimi yatağa atıyorum. Uykuya daldigimi bile hissediyorum. Parmagimi kipirdatacak halim bile yok. Çuval gibi yigiliyorum.
Tam uykuya daldigimi dusunurken babam odama daliyor. Evet gormuyorum ama ailemizde odama bu sekilde dalarak girebilecek bir tek babam mevcut. Daha da sinirleniyorum. Uykumu böldü resmen! uyuyamadigim icin aglayasim geliyor. Ne isi varsa hemen halledip defolsun diye bekliyorum. Yanima geliyor. Bana doğru yaklasan adımlarını duyunca gozlerim kisik halde bakıyorum.
- Hadi kalk 8.30 da okuldasin !
Sasiriyorum. soylediklerini anlamaya çalışıyorum. Ayni zamanda saate bakıyorum. 3 saatçik uyumusum. Saka mi bu? Ne okulundan bahsediyorsun sen? Saka misiniz??
-Yoldan yeni geldik. Bugün okula gitmeyecegim.
-Bugün ilk gün. Yeni geldiğimiz bir yerde kötü izlenim oluşturmak istemezsin dimi?
Sence olusturdugum izlenim umrumda mi? dercesine bakiyorum. Sinirleniyor. Anlamiyorum. Asil benim ona sinirlenmem lazimken!? Fazla uzatmasini istemiyorum ama kendini ifade etmeye çalışıyor. Tamam haklı olabilir ama bu sadece 3 saatlik uykuyla ayakta duracağım gerçeğini degistirmiyor.
-Iyi de sadece 3 saat uyuyabildim
-Eve erken doner uykuna devam edersin o zaman. Cabuk hazirlan ise gec kalacagim!
Birden sinirli tepki vermesine sasiriyorum.Amman sakın isine gec kalmasin!
-Ben kendim giderim.
Diyerek kalkip hazırlanmaya başlıyorum. Goz altlarim da mosmor. Babam odadan cikmadan once bi kac kez kuralci biri gibiymiscesine beni okula kendisinin birakacagi konusunda israr ediyor. Tabii ki ben kazanıyorum ve pes edip gidiyor. Evdeki islerimi bitirip geri zekali insanlarla tanisacagimi tahmin ettiğim okula gitmek üzere durağa doğru yürüyorum. Yeni tasindigimiz icin otobus saatlerini bilmediğimden, otobuse ağaç seklinde biniyorum. Otobüs beni aldiktan sonra ilerlemeye devam ediyor. Bu sirada cantami karistiriyorum , karistiriyorum, karistiriyorum veee ben şok! Kulakligim yok!? iste o kadar sinirden ne yapacagimi sasirmis olmaliyim ki en degerli varligimi unutmusum! Yine sinirleniyorum.
Bir sonraki durakta otobüs yine yolcu almak icin duruyor. Sanki bana nispet yapar gibi kulağında kulaklıkla bi kiz biniyor. Formasina bakilirsa ayni okuldayiz. Birden eski okulumu özlüyorum. Bok vardi diyorum icimden. Bok vardi da bu mal dolu yere geldik! Ben yine kendi kendime sinirlenirken şoförün ani freniyle sarsiliyorum ve tam o anda kulaklıklı mal neredeyse kucagima otururcasina uzerime cullaniyor. Sonra kendini benim uzerimden alip yanima yerlesiyor. Insan bi "Pardon" der. Hayvan. Simdi bunun gibi daha cok vardir o igrenc yerde diye dusunup tekrar kendimi sinirlendiriyorum.
Bok vardi.
BOK VARDI!!
