Bu sabah kendimi diğer sabahlara oranla çok daha fazla zinde hissediyorum. Ne de olsa amacıma ulaştım ve hayellerime giden yolda önemli bir adım attım. Artık hakettiğim okuldayım. Hem de kendi çabalarımla. Bundan daha iyisi olamazdı. Aileme başarabileceğimi söylediğim o andaki yüz ifadeleriyle başardığım anda yüzlerinde beliren o ifade arasındaki fark kesinlikle görülmeye değerdi. Bundan sonra hiçbir şeyin gelecek planlarımla aramıza girmesine izin vermeyeceğim. Gençlik tutkuları, eğlenceler, arkadaş ortamı, hatta mezuniyet bile umrumda değil. Lise hayatım boyunca, bir çember etrafında hoşlandığı çocukların dedikodularını yapan kız gruplarına dışarıdan bakarak ders çalışmayı planlıyorum. Buna ihtiyacım var. Artık o okuldan kutuldum. Bütün bir yıl çalışarak ortalamalarımda büyük bir yükselme yarattım ve hakettiğim okula geldim. Bundan sonrası çok daha kolay. Artık önümde bir engel yok.
Bu düşüncelerden sıyrılarak yataktan kalktım, annemle babamın tartıştıklarını duyunca kahvaltı yapmaktan ışık hızıyla vazgeçerek evden çıktım. Yolda yürürken çok mutluyum. Gerçekten mutlu. Evden hiçbir şey söylemeden çıktığımı farkeden annem ve babamdan bir arama beklercesine telefonuma bakıyorum ama yok.. Bir taksi durdurup okulun yerini tarif ediyorum. Birkaç dakika sonra okula geldiğimizde taksiden inerek okulun kapısından içeri giriyorum. Beklediğimden çok farklı bir ortamla karşılaşınca içimi bir huzursuzluk kaplıyor. Daha çok inek öğrencilerin çoğunlukta olduğu bir okul beklerken Manhattan'ı aratmayan bir ortamla karşılaşınca afallıyorum. Belki de ilk gün olduğu için böyledir diye düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum.Moralimin bozuk olmasına aldırmadan sınıfımı aramaya koyuluyorum. İkinci kata çıktığımda sınıfım olduğunu tahmin ettiğim sınıfın önünde gördüğüm biri kıvırcık, diğerinin ise saçının bir tarafının kazıtık olduğunu farkettiğim iki asık suratlı kız moralimin yerle bir olmasına neden oluyor. Bu iki şımarık kız gibi daha nice prenses hayatı yaşamakla meşgul kızın dolu olduğu bir ortamda bulunmak ağlama hissi uyandırıyor. Bunca zamandır koşulsuz istediğim bir şeyden tereddüt ediyorum. Biran vazgeçmeyi düşünüyorum. Bu nasıl olabilir? Bu zamana kadar eğer başaramazsam nasıl devam ederim diye düşündüğüm şeyden şuan tereddüt etmem nasıl mümkün olur? Kendime çok kızarak saçmalamayı kesiyorum ve bu konuda vazgeçmeyi düşünmeyi kendime yasaklıyorum. Sınıfa doğru emin adımlarla ilerlerken düşünüyorum. Bakalım beni neler bekliyor?
