შუადღის მზის ფონზე ფიქრი რთულია, თუმცა საჭირო. ყოველთვის საჭიროა ფიქრი. ყოველთვის საჭიროა რაღაცის გახსენება, გააზრება, დალაგება...
რომ გეკითხათ, რაზე ფიქრობო, არ გეტყოდათ. ან გეტყოდათ, რომ არაფერზე. ეს მხოლოდ იმიტომ, რომ მუდმივად კომპანია ტრიალებდა მის გონებაში და თვლიდა, რომ არავის ეხებოდა კომპანიის საქმეები, მისი მფლობელის გარდა.
ახლა რაზე ფიქრობდა? იმაზე, თუ რატომ სთხოვეს კომპანიაში მისვლა. რა საჭირო იყო? ისედაც აპირებდა დღის ბოლოს იქ გავლას, როგორც ყოველთვის. შეივლიდა, საქმეებს თვალს გადაავლებდა, დავალებებს მისცემდა ხალხს და სახლში დაბრუნდებოდა, ყვავილებს მიხედავდა, კატას მოეფერებოდა და შოპენის მუსიკის ფონზე დახატავდა ან წაიკითხავდა. ახლა? ახლაც არაფერი შეცვლილა გარდა იმისა, რომ თხოვნაში ერთ წუთამდე დრო დახარჯეს...
შუშის კარი გააღო თუ არა, მაშინვე გადაუარა ჩურჩულის ტალღამ უზარმაზარ შენობას. "ბატონი კონსტანტინე მოვიდა," "ბატონი კონსტანტინე აქ არის..." და სხვა ასეთი სიტყვა მალე ჩაიკარგა ხალხის მასაში. კართან გაჩერებულმა კონსტანტინემ უტყვი მზერა გადაატარა ჰორიზონტს. მერე თავი დახარა, შავი თვალები იატაკს გაუსწორა. გულში გაეღიმა. რამდენს მიაღწია... ოცდაცამეტი წელი და საკუთარი, ყველასთვის საოცნებო ცხოვრება ყველასთვის მიუწვდომელ ადგილას აიწყო...
მერე კვლავ ზემოთ აიხედა და თავისი კაბინეტისკენ წავიდა.
-ბატონო,-გაიგო გოგოს ხმა და მაშინვე გაჩერდა. თითქოს მხოლოდ ახლა დაინახაო თეთრ კედლებს შორის მდგარი დაბალი, შავთმიანი, თოვლივით თეთრი გოგონა. დახედა მას კითხვით სავსე თვალებით და მდივანმაც მაშინვე დაიწყო.
-წინა კვირას რომ შევუკვეთეთ საქონელი, გუშინ ჩამოვიდა. მანქანების ახალი შეკვეთები გვაქვს. და კიდევ...
-ელენე, ახლა სად ვარ?-მშვიდად შეაწყვეტინა კაცმა. დაბალი გოგონა დაიბნა. თვალებში ის ნალერწკლები ჩაუქრა, ბედნიერებისას რომ უჩნდება ადამიანს. ჩაუქრა, თუმცა დიდხანს არა... ვერავინ შეაჩერებდა იმ ფარულ სიხარულს, კონსტანტინეს გამოჩენა რომ იწვევდა...
-კომპანიაში,-ხმაჩამწყდარმა გოგომ ძლივს მიაწვდინა სიტყვა მაღალს.
-ჩემს კაბინეტში?-კონსტანტინეს ხმა იმდენად უცნაური იყო... მუდამ ასეთი ტონი ჰქონდა. მშვიდი, არაფრისმთქმელი და საშიში...
ელენემ თავი გააქნია, უკან დაიხია და მოემზადა იმ შენიშვნებისთვის, რომელსაც კონსტანტინე ზღაპარივით მოუყვებოდა შეშინებულ გოგოს.
-როცა კაბინეტში არ ვარ, ბიზნესზე არ ვსაუბრობ. ახალშემოსულს ნამდვილად არ მსურს ვინმეს ხმის გაგონება. საბუთები შემომიტანე, ყავასთან ერთად.
