ღმერთო, რა იდეალური შექმენი ადამიანი და როგორ დაეცა... რამდენი რამ მიეცი ადამიანს და რამდენჯერ გაქცია ზურგი... რა უმადურია ადამიანი.
ნეტავ, როდის აღიარებს ადამიანი დანაშაულს? რატომ მალავს ჩადენილს? რატომ არ უმხელს საკუთარ თავს აზრებს?
ალბათ, ადამიანი მართლა ცხოველად იქცა. იმ ცხოველად, რომელსაც არ აქვს აზროვნების უნარი. იმ ცხოველად, რომელიც მხოლოდ ხორციელ სიამოვნებებზე ფიქრობს... თუმცა... ალბათ, იმედი ან სიყვარული ადამიანს ადამიანობას დაუბრუნებს.
***
სახლში რომ შევიდა ჯერ სიმბა დაინახა, კუთხეში იწვა და თავი თათებზე დაედო. დიდი, ცისფერი თვალებით უსასრულობაში ეძებდა რაღაცას.
კონსტანტინე დივანზე იჯდა, საზურგეზე გადაწოლილი ჭერს უყურებდა. გიშრისფერი თმა შუბლიდან თავისთავად გადაყროდა და ალბათ, ევას რომ დაენახა, მთელი დღე მოუნდებოდა ამის ყურება, თუმცა ის ხომ ევა არ იყო.
-რა ხდება?-ისე იკითხა, ჯერ არც კონსტატინეს ხმა გაუგია და არც მის თვალებში ჩაუხედავს.
-რა უნდა ხდებოდეს?-მაშინვე წამოწია თავი კონსტანტინემ. სუნთქვა ნაკლებად უჭირდა. ხმასაც აკონტროლებდა.
-სად არის ევა?-გიორგიმ ჯერ კონსტანტინეს შეხედა, მერე სახლს და მეორე სართულისკენ მიბრუნებულმა ხმამაღლა დაიწყო ქალის ხმობა.
-წასულია.
-სად? რამე მოხდა?-ეჭვით იკითხა ოქროსფერმა. კონსტანტინე ფეხზე ადგა. თავბრუსხვევა არ შეიმჩნია. მეგობარს შეხედა. წამით გაიხსენა მომხდარი. მერე გიორგის დააკვირდა და თითქოს მისგან მიიღო იმედი. გაიღიმა.
-არაფერი მომხდარა,-მშვიდად თქვა, სიმბას დაუძახა, ფერება დაუწყო და ღიმილითვე განაგრძო,-რა უნდა მომხდარიყო... სახლში წავიდა ევა. მერე დედამისთან გაივლის, ნახავს... სამსახურშიც იქიდან წავა ხვალ... მერე ისევ მოვა.
-მგონი, რაღაც გამოვტოვე,-მეგობრის უცნაურმა სიტყვებმა მთლად აურია გიორგის გონება. თუმცა მაინც გაიღიმა და უცნაური სიმშვიდით განაგრძო,-კოსტა, იმედია ხვდები, რომ მაგ გოგოს არ უნდა აწყენინო.
-რატომ მეუბნები მაგას?-წარბი შეეკრა გიშრისფერთმიანს.
-იმიტომ, რომ, მგონი, მართლა არ ხარ ადამიანი მის გარეშე.
