SAVE ME "♡

♤~1~♤

'Piremsesim umarım beğenirsin uzak524 🙈💙"

Yine en huzur bulduğum yere kimsenin bilmediği denizin yakınlarında ki bahçeme gelmiştim. Sessiz ve sakin .

Bunalmıştım burası bana en iyi gelen yerdi. Ağladım, nedenini bilmiyordum. Zaten dört aydır ne olduğunu bilmiyorum. Ruhum hapsedilmiş gibiydi aklımın içinde kapana kısılmıştım. En korktuğum şey ise ruhumun karanlığında kaybolmak çünkü geceden bile karanlıktı. Acı içindeydim. Bazı şeyleri değiştirmek için uğraşıyordum ama değistiremiyordum.

Ve aynı şeyleri hissetmiyordum hissizleşmiştim. Artık karanlık olmuştum . Ve Ben o karanlığın içinde bir ışık yaratmıştım kendime beni karanlıktan kurtaracağını düşünürek ama düşüncesi bile imkansızdı. Daha ben kendimi sevemezken daha en yakınımdaki insanları sevemezken, Onun beni sevmesi düşüncesi bile saçmaydı. Ve bunaldigim anlar her zaman olduğu gibi yine kendimi burda bulmuştum.
Durmadan onu düşünüyordum ve kendimi zapt edemiyordum. Düşüncelerimden kurtulmak için kendimi denizin sesine verdim.

Ne olursa olsun burasi bana çok iyi geliyordu bir dakikaliğına olsa bile bazı şeyeleri untturuyordu bu,muazzam yer.İnsanlardan sıkılmış ve ailemin sürekli psikoloğa gidelim sözlerini duymaktan bıkmıştım. Bunalmıştım düşüncelerimden kurtulmak istiyordum. Sakinleşmem lâzımdı.

Zaten tüm ruhumu sarhoş eden lavanta ve çeşit çeşit çiçeğin kokusuna bırakmıştım kendimi . Bir nebzede olsa rahatlamıştım. Bende böyle olsun istememiştim ama etrafımdaki insanlar çok acımasızdı. Hiçbir güzel şeyi yaşamama izin vermeyen bakişlar sözler her şekilde kendim olmamı engelliyordu.

Bir anda değişen duygularım insanların benden uzaklaşmasına sebep olmuştu. Herkesin bana farklı şekilde bakmasından sıkılmıştım. Bu cidden rahatsız ediciydi . Ama empatiden yoksun bu insanlar beyinlerini duygularını kullanmadan hayatlarına devam ediyorlardı.

Her şeyi bildiğini zanneden ahmak insanalar. Kalp denen o şeyi boşuna taşıyorlar. Düşüncelerime ara verdiren inanılmaz bir baş ağrısı saplanmişti. Sanırım yine başlıyordu.
Kalbim sıkışmaya başlamıştı . Nefes alamıyordum beynim iyi değildi içim de bir şeyler kopuyordu. Kalbim sanki yerinden uçacakmış gibi atıyordu iyi değildim hemde hiç iyi değildim.

Karanlığımda boğuluyordum ve git gide büyüyordu kalbimde binlerce kelebek atıyordu sanki. beynim patlayacakmış gibiydi. Belirginleşen boyun damarlarımı hissedebiliyordum. Alnımda terler birikmeye başlamıştı. Derin bir nefes aldım. kontrolü yine kabediyordum. Beynim sanki patlayacakmış hissi veriyordu. Kendimi sürekli ortada kalmış hissediyorum.
Ve ben artık dayanamıyordum. Dayanman lazım. neden dayandığımı bende bilmiyordum. Sadece zihimin ne diyorsa onu yapıyordum ama zihnimide kontrol edemiyordum.

Yapabilirsin diye içimden geçirdim yine kontrolüm dışında. Sakinleştirmeye çalıştım.
Deniz kokusunu içime çektim. Bir taraf vardı hayata küsmüş olan ve beni içine çekiyordu yine hapsolmuştum kendime, karanlığıma, en koyu tarafima. Burdan çıkmak istiyorum. karanlik tarafımın ise bırakmaya niyeti yoktu.

Nefret ediyordum ondan beni en zor durumda bırakan oydu . Kapana kısılmış gibiydim. Zordu hemde hiç olmadığı kadar. Zihnimi boşaltmaya çalıştım burda can sıkan kimse olmadığı için kurtulmak kolay olacaktı. En azindan ben öyle düşünüyordum.

Derin bir nefes aldım. Ne kadar kötü bir durumda olursam olayım beni rahatlatan çiçeklerin kokusunu içime çektim ve yarım saat boyunca sakinleşmeye çalıştım.

Birkaç derin nefes aldıktan sonra kendime gelmeye başladığımı hissettim. Kalbimin atışları düzelmişti yavaş yavaş. Sanırım kontrolü elime alıyordum.

Sevinmiştim . Tam o sırada bir çatırtı sesi gelmişti irkilerek gözlerimi açıp baktığımda ise bir sey görememiştim. Kafamı dağıtan şey telefonuma gelen mesaj sesiydi merakla telefonu elime aldım.

"Evet ilk bölüm böyle olsun. Umarım daha iyisini yaparım.
Yanımda olduğun için teşekkür ederim Selinym53 😌❤ bana umut oldun seni seviyorum. "