SAVE ME "♡

♡~2~♡

*YB geldi umarım güzel olmuştur. 🙃*

Mesaj abimden gelmişti "Nerdesin benim salak kardeşim " of cidden düşünüyorum da abim her seferinde beni ne kadar çok sevdiğini belli etmese, göz devirmekle yetindim sadce ve birazdan eve olacağıma dair bir mesaj attım.

Sonrada büyüleyici olan bu bahçeyi yavaş adımlarla geride bıraktım. Kontrolün bende olmasına sevinmiştim en azından şimdilik. Umarım sürekli böyle olur diye geçirdim içimden ve yürümeye devam ettim. Bu küçük bahçenin evime yakın olması iyiydi, denize yakın olsması ise apayrı bir güzellikti. Ve yavaş adımlarla deniz tarafındaki kaldırımdan yürümeye başladım.

Başımı yavaşça karşıya çevirdim. Güneş batmak üzereydi ve batarken de gerisinde eşsiz bir şey bırakmıştı. Büyüleyiciydi gerçekten . Yanindaki bulutlar kırmızının binbir tononuna boyanmıştı sanki. Ve gerçek olmayacak kadar inanılmazdı. Renklerin güzelliği bambaşkaydı. Göz alıcıydı. Kırmızının en güzel tonları denize vurmuştu. Eve gidince bu manzarayı resmetmeyi aklıma not ettim.

Ve 20 dakikanın ardından eve varmıştım. Yavaşça arka kapısı açık olan evimin içerisine girdim. Ahh yine bir katliam. Tamam bizim civciv ,evimizin en küçüğü, onu anlarım ama eşşek kadar olmuş abime ne demeli? Civcivi bavula koymuş salonun ortasında döndürüyordu gerçekten zeka yaşı 1 ya da 2 olmalı . Üç tur döndürmüş, en sonunda durmuştu ama civcivi düşürerek durmuştu. İşte şimdi küçük civcivden korkun.

Her an evde cinayet çıkabilirdi. Yanındaki oyuncak asasını alarak abimi kovalamaya başladı. Bu halleri gülümsememe neden olmuştu. İkiside deliydi gerçekten. Kovalamacanın ardından abimi yakalamış; üstüne çıkmış at niyetine kullanmıştı. Benim geldiğimi fark etmediler bile. En sonunda civciv küçük çaplı bir çığlık atıp abimin üstünden kalktı. Abla diye koşmaya başladı. Kollarımı açıp küçük bedenini sarmaladım. Küçücük bedeni kollarımın arasında kaybolmuştu nerdeyse. Asla kaybetmek istemeyeceğim o mis kokusunu içime çektim. Gerçekten bana iyi geliyordu. En son abimde durmuş bizi izliyordu.

Ve konuşmaya başladı "Demek evin yolunu bulabildiniz küçük hanım." Ah sinir bozucu velet, göz devirmekle yetindim. Ve "Sanada merhaba abicim dedim . Civcivi kucağımdan bırakarak sonrada merakla sordum, "Annemler nerde?" Abimde sakinlikle,"Babam hala dönmedi annem de şu an mutfakta akşama misafirleri var." dedi anladığımı belirten mırıltı çıkardım.

Zaten babam burda olsaydı az önce şahit olduğum olaya izin vermezdi. Bu düşüncelerin arasındayken abim civcive "Hadi parka git bizde birazdan gelicez dedi ." Bunu benle konuşmak için yaptığını anlamaştim. Zaten kaç gündür konuşmak istiyordu ama doğru zamanı bir türlü tutturamamıştı. Kim bilir belkide salak abim bana iyi gelirdi çünkü birileriyle konuşmaya ihtiyacım vardı.

Ve ben iplerin kopmasından korkuyorum, karanlığın beni ele geçirmesinden. Zaten aklımın için de kapana kısılmiştim. Beynimdeki düşüncelerden kurtulmak adına derin bir nefes aldım. Ve küçük kardeşmin yanımızdan gidişini izledim. Abim "beni takip et" dedi. Beraber havuzun yanındaki şezlonglara oturduk. Hava ne çok soğuk ne sıcaktı. Güneşte zaten batmıştı nerdeyse.

Sonra abim başladı konuşmaya. Ne diyeceğini merak ediyordum. Daha doğrusu nasıll başlayacağını abim ciddi konular konuşmakta hiç başarılı değildi. Zaten çok fazlada ciddi konuştuğuna şahit olmamıştım.
O yüzden abimi ciddi bir konu konuşurken düşünemiyorum. Önce boğazını temizledi. Sonrada gözlerimin içine bakarak konuşmaya başladı. Dikkatlice, bildiğim ama abimin nasıl başlayacağını bilmediğim şeyleri dinlemeyi bekledim.

Derin bir nefes aldı ve konuşmaya başladı "Nehir senle konuşmak istediğim bir şey var diyerek başladı. Eh yani idare ederdi bu abim için bile fazla sayılırdı. Sonuçta kendisi odun değil hakiki kalastı.

Ve sonra bende sakin bir şeklide "Dinliyorum abi" dedim . Ve tekrar bekledim rahatsız bir nefes verdi ve devam etti . "Nehir şu son bir kaç aydır davranişlarindaki garipliği sen de fark etmişsindir." Sıkıntılı nefes verme sırası bendeydi. Her şeyin farkındaydım hemde her şeyin Ve abimin konuşmasına devam etmesi için "Evet abi" dedim sakince.

Zaten annem ve babam da farkındaydi. psikoloğa gitmemi söylüyorlardı sürekli. Ve beni her şekilde bunaltıyorlardı . Ama ben istemiyordum, ne yapabikirlerdi ki zaten. Sanirim kendim üstesinden gelmeye çalışıyordum.

Abiminde bunu söyleyeceğini düşündüm ki ,abim beni şaşırtarak "Benimle paylaşmak ister misin?"dedi. Aslında sevinmiştim en azından psikolog diye tutturmamıştı acaba anlatmalı mıydım? Bence abim bunu hak ediyordu. Her ne kadar sinir bozucu olsada sonuçta abimdi ve ona daniştiğim birçok konuda bana yardım etmiş ve çoğu işe yaramıştı. Ona güveniyordum.

Ardından içten ve şirin   olduğunu düşündüğüm bir gülümsedim iyiki yanimdasin abicim diye geçirdim ve abimin gözlerine bakarak. "Evet hemde çok isterim" dedim. Abime inanıyordum bana yardım ederdi ve beni dinlerdi.

Abimde önce derin bir nefes verdi bunun onun içinde zor olduğunu biliyordum. Sanırım ona anlatacağım için rahatlamıştı. Bana içten bir gülümseme, sunarak neşeyle gözlerimin içine baktı mutlu olmuştu. "Anlatın küçük hanım sizi dinliyorum" dedi . Ve benim anlatmamı bekledi.

*700 kelime bence iyi bir iş çıkardım :). Sen dersin bebikim uzak524 💕💕*