💫👑თავი 2👑💫

309 26 4
                                    

     თვალებს ნელა ვახელ აქაურობა სულ თეთრია მგონი სამოთხეში ვარ. სურვილი ამიხდა? მოვკვდი? შემდეგ თავს ნელა ვატრიალებ და დედაჩემს და ჩემს დას ვხედავ. დედა ტელეფონზე ლაპარაკობდა და იცინოდა. დიახ იცინოდა. ჩემი და კი ტელეფონში თამაშობდა არაფერი არ ანაღვლებდათ. ეხლა ამათი ჩხუბის თავი არ მაქვს.
როგორც უკვე გითხარით ჩემი ცხოვრება არ არის კარგი. არ მყავს მეგობრები. არც ერთი. სკოლაშიც და სახშიც მჩაგრავენ. ხო მართალია სკოლაში ბევრს ჩაგრავენ მარა მე განსაკუთრებით...
-ოჰო, მძინარე მზეთუნახავმა გაიღვიძა-თქვა ჩემმა დამ ნინამ და ტელეფონი დადო
-კარგი საყვარელო მერე გადმოგირეკავ-უთხრა დედამ ვიღაცას და ტელეფონი გათიშა-შენთან ჩხუბის ხასიათზე არ ვარ მაგრამ სახლში რო მიგიყვან ნახავ რა დღეში ჩაგაგდებ-ნინას ჩაეცინა
-არამგონია ეგ გამოგივიდეთ ქალბატონო ჯონა-ვიღაც უცხო კაცმა შემოაბიჯა პალატაში
-უკაცრავათ?!
-მიას სახში ვერ წაიყვანთ
-რას ქვია ვერ წავიყვან?და თქვენ საერთოდ ვინ ბრძანდებით?
-მე ბავშვთა დაცვის სააგენტოდან ვარ. შეგიძლიათ დეიმონი დამიძახოთ. ამ განკარგულებაში ნათლად არის აღწერილი რომ მიაზე აღარანაირი უფლება აღარ გაქვთ-თქვა და დედას ფურცელი მიაწოდა-რა იყოთ ხომ არ გეწყინათ? ხო რათქმა უნდა ვის გაუხარდება მილიონების დაკარგვა.
-მილიონების?-ვიკითხე და კაცს შევაშტერდი.
-დიახ მილიონების არ იცოდით?თქვსნ ნაშვილები ხართ. და მთავრობა თქვენს ოჯახს ძალიაან ბევრ ფულს უხდიდა.-ენა ჩამივარდა და თვალზე 2 ცრემლი ჩამომიგორდა მაგრამ მალე გავიაზრე რომ ასე უკეთესი იქნებოდა. ჯონა პალატიდან გავარდა უკან ნინა გაყვა.
შემდეგ ოთახში ექიმი ჯორჯი შემოვოდა და მითხრა რომ წასვლა შემეძლო.
-ეხლა სად უნდა წავიდეთ ბავშვთა სახლში?-ვკითხე დეიმონს
-არაა რა თქმა უნდა, ერთ-ერთ ოჯახში.
უცბათ მოვემზადე და საავადმყოფოდან გავედი.

Just like no one else(ქართული)Where stories live. Discover now