Second Girl~The Maze Runner

Hoofdstuk 1

'Het is jou schuldt!' roept Ben naar me. Hij knijpt bijna mijn keel helemaal fijn! Ik schreeuw nog een keer hard. Ik hoor allemaal voetstappen om me heen. Net boven mij, zie ik Newt aan komen lopen met een schep en hij slaat Ben van me af. Teresa komt op me afgelopen en trekt me bij Ben weg. 'Hou hem vast!' roept Newt naar een aantal jongens. Ik zie dat hij Ben bekijkt. Teresa helpt me overeind en haalt een pluk nat behuild haar uit mn gezicht. 'Wat gebeurde er? Waarom viel hij je aan?' vraagt ze. Ik kan geen antwoordt geven. Ik ben helemaal in shock. 'Hij... Hij is gestoken.' hoor ik Newt zeggen. Hij draait zn hoofd naar mij en kijkt me vol ontzet aan.

Voor de duidelijkheid, hii, mijn naam is Daisy. Ik ben het tweede meisje dat in De Laar is gekomen. Teresa was de eerste. In het begin was ik nogal bang, ik durfde helemaal niks. Ik praatte met niemand, ik at niet, ik huilde mezelf iedere avond ik slaap. Toch zijn Newt en Teresa blijven volhouden tot dat er een zinnig woordt uit me kwam. Maar dat was pas na een week. Een uitzondering noemde ze me, want de meeste raken al gewend na een dag of twee. Natuurlijk vond het gebruikelijke plaats, ik werd wakker in de Box en wist niet wie ik was of waar ik vandaan kwam. Dat laatste weet ik nog steeds niet. Na dat ik me wat beter voelde heb ik mijn eerste gesprek in de Laar met Newt gevoerd. Hij legde uit hoe het zat met de Grievers en hij vertelde me zijn levensverhaal. Wat er allemaal al is gebeurd en over de mensen die hier zitten. Hij vertelde me heel veel en daardoor ging ik me steeds meer op me gemak voelen bij hem. Ik kon met van alles bij hem komen en hij vond niks raar. Dat doe ik nu nog. Ik vertrouwde hem. Nu nog steeds. Hij is echt mn beste vriend. Ook al heb ik het gevoel dat er soms wat meer achter zit. Hij is zo aardig en heeft zo'n mooie lach. Hij heeft er voor gezorgd dat Teresa en ik vriendinnen zijn geworden. Oh, en wat hier boven gebeurde? Ik zit bij de tuinploeg, samen met Newt. De mest was op en iemand moest dat gaan halen. Eerst deed Thomas dat altijd, maar Thomas is een Renner geworden en die is nu met Minho het doolhof in. Ben ging vandaag niet mee, hij voelde zich niet zo lekker. Maar natuurlijk had niemand zin om mest te gaan halen, maar ja, als niemand t gaat halen komen we nog geen steek verder. Dus offerde ik mezelf op en ging ik het halen. In het bos kwam ik Ben tegen. Hij zat hij een riviertje zich te wassen. Ik had dorst dus ik wou wat uit het riviertje drinken. 'Hoi Ben!' zei ik. Op dat moment, tja ik weet niet... Zijn blik veranderde. Ik had zoiets nog nooit gezien. 'Gaat het wel?' vroeg ik. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ben stond op een afstand maar in een noodvaart kwam hij naar me toe. Dus ik begon te rennen. In de richting van waar ik vandaan kwam in de hoop dat ik weer op de Laar zou uitkomen. Toen ik eindelijk op bekend gebied was begon ik te schreeuwen. Ben zat vlak achter me en ik probeerde zo hard mogelijk weg te sprinten in de hoop dat iemand anders hem zou stoppen. Het was geen grap, dat wist ik zeker. Niemand gaat zo ver in een grap, zelfs jongens niet. Iedereen keek geschokt naar ons. Opeens deed Ben een duik naar beneden en ik klapte op de grond. Heel hard met mij hoofd. En hij bleef maar roepen: 'Het is jou schuldt!' Hij draaide me op mijn rug en ging half op me liggen en plaatste zijn handen rond om mijn keel en kneep erin. Ik kreeg bijna geen lucht! Totdat Newt hem met zijm schep van me afsloeg.

'Gestoken? Overdag? Onmogelijk!' riep Gally. 'Toch is het zo.' antwoordt Newt. Hij kijkt van Teresa, naar mij, naar Ben. 'Waar is Alby?' vraagt Chuck. 'Met Minho en Thomas mee. Het doolhof in.' Chuck zucht. Teresa geeft me een knuffel. 'Gaat t weer een beetje?' Ik kan alleen maar zachtjes knikken. 'Breng hem naar het gat, Alby moet beslissen wat we doen.' zegt Newt. De jongens tillen Ben op en brengen hem naar het gat. Hij sparteld wild tegen. 'Nee! Nee! Help me! Ik kan genezen! Alsjeblieft!' roept hij. Als Ben uit het zicht is laat Teresa me los. Newt komt naar me toe en legt een hand op mijn schouder. 'Het lijkt me verstandig als je even naar de Med Jacks gaat. Heb je pijn?' Ik breng mijn hand naar mijn keel en voel aan mn hoofd. Het bonkt van binnen. Mijn ogen vullen zich weer met tranen. Ik probeer ze weg te knipperen maar het mislukt. 'Hé...' zegt Newt zacht en hij geeft me een knuffel. Het voelt veilig en vertrouwd. 'Jeff kan je helpen. Hij heeft vast wel iets voor je.' zegt hij geruststellend. Hij aai over mn rug. Newt is veel groter dan ik. Ik kom maar net tot zn schouders. Hij is ook veel sterker. Hij heeft mooie gespierde armen. 'Teresa, breng jij Daisy even naar Jeff?' zegt Newt. Ik voel Teresa's hand op mijn rug en ik laat Newt los. Ik durf hem nauwelijks aan te kijken. Op de meest raarste momenten wordt ik verlegen als ik bij Newt ben. Nah ja... Het zal wel. Teresa pakt mn arm vast en we lopen in de richting van de hut van de Med Jacks.

Later lig ik in mijn hangmat. Ik mag de komende 3 dagen niks doen dan alleen maar liggen en eten. Jeff zegt dat ik een vorm heb van een lichte hersenschudding, maar niet helemaal. Ik ben alleen snel duizelig en kan niet goed tegen licht en ben snel moe. Het is avond. Alle andere jongens zitten bij het kampvuur. Teresa is net bij me geweest. Ze was heel lief voor me, maar ze werdt weggestuurd door Alby. Hij zei dat ik rust nodig had. Met veel tegenzin was ze weggegaan. Nu lig ik weer helemaal alleen in mijn hangmat. Het punt met mij is, ik moet altijd wat te doen hebben. Anders verveel ik me heel snel. En als ik drie dagen lang alleen maar mag liggen... Ik merk dat ik al half lig te slapen. Maar dan ineens hoor ik het geluid van allemaal brekende takjes. Ik ben meteen klaar wakker. Mijn hart zit in mijn keel. Ik slaak een diepe zucht als ik zie wie het is. Het is Newt.