Damla damla benliğimin en derinlerine akan coffe ile kendimden geçmekle meşguldüm. İnsanlari göremeyecek kadar kör olan bu gözler coffe'yi görmeden bile tanırdı.
Bütün hayatımı cehenneme çevirip beni yakan bu coffe külü ayni zamanda yanmak is...
" Belirsizlik en kötü ihtimalden daha acı vericiydi . "
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bilinmezlik
Bakışlarımı endişeli dolu yüzünden çekerek , evime gitmeye karar verdim . Adımlarımı bir kaplumbağa edasıyla atarak yürümeye başladım.
" Amelia nereye gidiyorsun ? "
Cevap vermeyerek paytak adımlarımı hızlandırdım . Biliyorum peşimden geliyordu . Ensemde ki nefesi ve yüreğindeki endişesiyle beni takip ediyordu .
İzimi kaybettirmek adına önümdeki ıssız sokaklara doğru koştum . Birbinden karmaşık bu sokaklarda ben bile yolumu kaybetmişken Daniel asla beni bulamazdı.
Şu an tek sorunum Daniel değildi ve ben kaybolmuştum . Ne yapacaktım ?
4 yıl önce
Daniel gittiğinden beri tadına bayıldığım adına şiirler dahi yazılan kahveyi bırakmıştım . Çünkü hayatıma kahve Daniel'le girmişti ve onun gidişiyle birlikte onunla alakalı olan her şeyi hayatımdan çıkardım .
Kahve bizim tanışma sebebimiz olmuştu . " Coffe'li düşlerim" derdi bana Daniel . Onun kahve düşüydüm ben . Her zaman benim kahve çekirdekleri gibi koktuğumu söylerdi .
Onunla bir yıl önce kahve dükkanında tanışmıştık . İkimizde birbimizden habersiz olarak aynı tür kahve sipariş etmiş , fakat kahvelerin ikiside benim masama gelince Danielle tanışmıştık .
Garson yeni olduğundan masaları karıştırmış , bizi bir araya getirmişti. Sonra aynı üniversite de okuduğumuzu öğremiştik . Ve böylece Danieli tanımış oldum . Ya da tanıdığımı sandım .
#
Geçmişin kanlı pençeleri arasından sıyrılarak kendime geldim . Bir an önce yolumu bulmam gerekiyordu . Koşmaya başladım ve hızımdan dolayı birine tosladım .
" Affedersiniz "
Adamın söyleyeceğini beklemeden yolu bulmak umuduyla başka bir sokağa girmeye karar verdim . Adımımı tam atacakken tanımadığım adam kolumu tutarak beni kendine çevirdi .
" Kolumu bırak . Ne hakla bana dokunursun sen ? "
Adam kolumu bırakarak bana baktı .
" Amelia kayboldun sanırım ."
" Sen , sen beni nereden tanıyorsun ? Kimsin sen ?
" Tanımadın demek bende zaten öyle ummuştum . Kim olduğumu bilmemen senin için daha iyi olur ."
" Kimsin dedim ve beni nerden tanıyorsun ?
" Adım ; Christian Andersen . Seninle hiç tanışmadık , tanışamadık . Ama ben seni hücrelerine kadar ezbere biliyorum Amelia . "
Kafam darmaduman olmuştu . Beynim şuan düşünme kabiliyetini yitirmiş , kalbim maratonda gibi hızlı atıyordu .
Korkuyordum . Ama neyden ?
" Kayboldun sanırım . Seni evine götürmeme izin ver . "
" Hayır , teşekkürler ben tek başıma halledebilirim .
" Amelia bana güvenmiyorsun çünkü beni tanımıyorsun . Ama inan şu sokaktaki insanlardan daha güvenliyim ben senin için . Korkma ve beni takip et ."
Yüreğim güven diyiyordu , aklımsa şüphe içindeydi . Uzun zamandır mantığımı dinleyerek başarılı olmuştum ama böyle bir durumda mantığımda beni kurtaramazdı . Yüreğimi dinlemeye karar verdim . En fazla ne olabilirdi ki ?
Christian kısa bir yoldan beni evime ulaştırmıştı . Anlamadığım nokta benim nasıl o sokaktan çıkamadığımdı ?
Sesli düşünmüştüm ve o beni duymuştu .
" Sen o sokaktan çıkamazdın kimse çıkamazdı . Bu yüzden kendini bu düşüncelerle yormayı bırak ."
" İyide sen nasıl çıktın peki ?
" Ben o sokakları adım gibi biliyorum . Ve bir labirent gibi düşün çıkış her zaman zannetmediğin yerdedir. Bu şekilde ben yanında olmazsam sende o sokaklardan çıkabilirsin . " Bir süre sessiz kaldıktan sonra olan veda etmeye karar verdim.
" İyi geceler Christian . Ayrıca teşekkür ederim ."
" İyi geceler , sen dinlen yorucu bir gündü . "
" Görüşürüz Christian ."
" Amelia bir dakika bekler misin ? "
Christian biraz düşündükten sonra arkasına sakladığı paketi ellerimin arasına vererek bana bakmaya başladı .
" İntikam ateşiyle yandığını biliyorum ve bu paketin içinde aradığını bulacaksın . Daniel den intikamını alacaksın ."
