𝖨𝖿 𝖧𝖺𝗋𝗋𝗒 𝖧𝖺𝖽 𝖠 𝖲𝗂𝗌𝗍𝖾𝗋

(22) Lyra Malfidus

'Jongens..!' Zeg ik iets harder.
'Wat?' Zeggen Ron en Harry tegelijk.
'Ze slaapt.'

We juichen zacht en sluipen snel naar het portretgat en klimmen eruit.
'Snel dat ding om!' Zegt Hermelien en Harry slaat de onzichtbaarheidsmantel over ons 4, maar het lukt net niet; onze voeten komen eronderuit. We bukken zodat de mantel onze voeten wel bedekt. Langzaam sluipen we naar de wc's op de 3e verdieping.
Als we er eindelijk zijn, dat duurde echt een halfuur, gaan we rondom de ketel zitten en laten we Hermelien het werk doen.
'Vrijdag gaan we afspreken toch?' Vraagt Ron, om de stilte te verbreken.
Hermelien kijkt even op. 'Ik zat eigenlijk te denken dat we beter zaterdag of zondag kunnen gaan. Dan is het niet zo druk en zijn de mensen die weggaan ook echt weg en kunnen we geen last van hun krijgen.' Zegt ze wijs.
We knikken en het is weer stil. Op het gieten van drankjes en het roeren in de ketel na dan.
'Oké.' Begint Hermelien na 10 minuten. 'Volgens mij hebben we nu genoeg gedaan voor vandaag.'
'Jij bent de expert.' Grijnst Harry.
'Hoe laat is het?' Vraag ik.
'Kwart voor 2...' grinnikt Ron. Ik kijk hem met grote ogen aan. Ik heb helemaal niet het gevoel dat het kwart voor 2 is!
'Kom op, we moeten terug voor we gesnapt worden!' Zegt Harry en we slaan de mantel weer om ons heen.
Voorzichtig sluipen we de gang weer op. Hopend dat we niet gesnapt worden. Lopen gaat echt lastig, aangezien we gebukt tegen elkaar aanstaan.
'Harry loop eens wat rustiger!' Fluistert Hermelien, die achteraan staat en probeert niet te struikelen over haar eigen voeten, streng. Ik grinnik zacht. Ik sta voor haar en achter Ron.
'Ik loop al heel sloom hoor!' Fluistert Harry geïrriteerd.
'Nog slomer dan!' Zucht Hermelien.
'Stom met ruziën, door jullie worden we zo gesna-' Ron stopt gelijk met praten als mijn vader de hoek om loopt. Harry rukt ons tegen de muur. Het was niet geruisloos dus mijn vader kijkt op. Verward kijkt hij rond, maar als hij verder niks hoort loopt hij verder. Als hij de andere hoek weer om is, halen we allemaal weer diep adem.
'Dat was op het nippertje...' zeg ik blij.
'Ja, Ronald, door jou werden we bijna gesnapt!' Grapt Harry. Hermelien en ik grinniken.
'Ha ha grappig.' Zegt Ron chagrijnig.
De rest van de route is het stil. Als we eindelijk aankomen bij het portret zeggen we het wachtwoord en klimmen naar binnen. Nog steeds bedekt met de mantel, want straks is Anderling wakker. Maar gelukkig niet en kunnen we snel naar onze eigen kamer en gaan slapen!
Ik sluit de deur achter me en zucht even. Ik hoor geluid vanuit de badkamer. Gehuil. Ik loop er rustig heen en klop op de deur.
Het gehuil stopt direct. De deur zit niet op slot, dus ik open het.
Daar zit ze dan, Lyra. Ze kijkt me verdrietig aan met haar dikke, rode ogen.
Vlug loop ik op haar af, maar ze staat snel op en wendt zich van me.
'Lyra, wat is er gebeurt?' Vraag ik voorzichtig en zacht. Ze draait zich alleen maar meer weg en zegt niets.
Ik zucht even. 'Liefdesverdriet?'
Lyra draait zich om en kijkt me met waterige ogen aan. Ze knikt en een traan loopt over haar wangen.
Ik spreid mijn armen en ze knuffelt me direct. Troostend wrijf ik met mijn hand over haar rug.
Zo staan we eventjes.
'Wil je misschien meer vertellen?' Vraag ik voorzichtig.
Lyra slikt even. 'N-nee, het s-stelt niks voor.'
'Ach, voor alles kan je verdriet hebben. Het is niet erg.' Troost ik haar, proberend meer informatie te krijgen.
Ik zie Lyra's lichte wangen voor de tweede of derde keer een donkere tint krijgen. Normaal kijkt ze, net als Draco, vanuit haar kille ogen rond. Nu lijken haar ogen echt een kleur te krijgen, dat gebeurt altijd ze bloost. Ik vind het wel schattig, ik heb het nooit eerder gezien bij mensen, zelfs niet bij Draco.
'Ik ben jaloers denk ik.' Zegt Lyra opeens. Zonder gesnik of gestotter.
'Jaloers?' Zeg ik met een licht-trillende stem. 'Op wie dan?'
'Draco.' Zegt Lyra zacht. Die snap ik niet.
'Wat heeft Draco wat jij niet hebt dan?' Vraag ik verward.
Lyra mompelt iets, iets wat erg lijkt op 'jou', maar dat kan ik niet geloven.
'Sorry? Dat verstond ik niet.' Glimlach ik.
'L-laat maar.' Zegt Lyra en ze probeert te glimlachen.
'Oké, maar ik ga slapen.' Zeg ik dan, zeg haar welterusten en loop naar mijn bed. Snel kleed ik om en plof in bed.
Ik probeer uit te vogelen wat ze nou zei, maar ik kom niet bij iets beters dan 'jou'. Ik zal later nog wel eens vragen wat ze zei, want ik geloof niet dat ze dat zei. Met deze gedachtes val ik, pas om 4 uur, in slaap.