𝖨𝖿 𝖧𝖺𝗋𝗋𝗒 𝖧𝖺𝖽 𝖠 𝖲𝗂𝗌𝗍𝖾𝗋

(43) zwart

Eentje is weer een fantasie verhaal, dus daar begin ik mee.

Zodra er weer leven in de leerlingenkamer komt, loop ik terug naar de slaapzaal.
'Goeiemorgen, Ginny. Hoe gaat het?' Vraag ik, weer helemaal vergetend dat ik dat blaadje in mijn mond heb.
'Mwoah, niet heel best.' Zegt ze gapend, blijkbaar heeft ze niks door.
'Zal ik weer een broodje meenemen?'
'Graag.' Ze draait zich weer om in haar bed.
Samen met Lyra, de rest van Griffoendor en professor Anderling lopen we naar de Grote Zaal.
Ik pak meerdere broodjes en Lyra neemt drinken mee.
Professor Anderling loopt weer met ons mee, dat doet ze altijd, ze weet van Ginny dus ze vindt het goed.
Zoals gewoonlijk komen Lyra en ik op Ginny's bed zitten en beginnen we ons ontbijt op te eten, nou ik eet een half broodje aangezien ik absoluut niet dat blaadje wil doorslikken.
'Bedankt weer.' Zegt Ginny als we klaar zijn.
'Geen probleem.' Zeggen Lyra en ik tegelijk.
We lopen terug naar professor Anderling en dan samen naar de Grote Zaal en naar de eerste les.
We beginnen met Transfiguratie, van Anderling.
Ik wil nu extra goed opletten, vanwege dat faunaat-gedoe. Wat als ze wat belangrijks zegt?
'Vandaag gaan we Wisselvloeken behandelen.' Zegt professor Anderling en ze babbelt verder zonder dat ik eigenlijk heel erg oplet. Zo'n belangrijk onderwerp voor mijn proces is het toch niet.
'Juffrouw Potter, u mag gaan.' Zegt Anderling.
Ik schrik op uit mijn diepe gedachtes. 'Wat zei u?' Ik spuug het blad alweer bijna uit.
'Och, meid, ben je ziek?' Vraagt Anderling bezorgd.
'Verkouden.' Lieg ik en ik kijk rond de klas. 'Waar is iedereen?'
'Oh, al op de gang, aan het wachten op professor Smalhart.'
Ik hoor de stemmen vanuit de gang.
'Ga maar snel, voor je te laat bent. Oh, en beterschap!' Zegt Anderling blij.
Ik knik, pak mijn spullen en loop naar de groep.
'Hey Yara, ik zocht je al.' Zegt Lyra.
'En waarom?' Grijns ik.
'Oh, gewoon.' Zegt Lyra en ze wordt rood.
'Ik hoorde dat het uit was tussen jullie? Boehoe.' Lacht iemand achter ons.
We draaien ons om en kijken naar de groep Zwadderaars.
Ik zucht en Lyra wilt weglopen, maar ik grijp haar pols beet.
'Waag het niet.' Fluister ik.
'Hoe lang hadden jullie eigenlijk?' Lacht iemand.
'Waarschijnlijk niet lang genoeg om je niet te schamen, hè Malfidus?' Lacht iemand anders.
'Smoorverliefd ben je en toch zeg je tegen iedereen dat ik met een vieze Griffoendor heb.' Lacht Kyle.
Ik storm op hem af en duw hem naar achter. Hij valt hard op de grond.
De andere Zwadderaars proberen hem en mij in bedwang te houden. Al gaat dat vriendelijker naar Kyle dan naar mij.
'Laat me los!' Schreeuw ik tegen de lange jongen die me stevig vast heeft.
Ik schop tegen zijn benen maar hij laat me niet los.
Voor ik het door heb word ik in mijn gezicht geslagen. Rond mijn oog wordt het helemaal warm.
Nog een keer, mijn wang wordt warm. En nog eens, mijn neus.
Er begint ook iemand me te schoppen. Op elke plek van mijn been wordt er geschopt.
'Stop, laat haar los!' Schreeuwt een jongensstem bijna huilend.
Kyle duwt de lange jongen weg en hij laat me los.
'Gast wat doe je?' Vragen meerdere verbaasd.
Mijn benen vergeven het en ik val op de grond.
Ik word nogmaals geschopt. Keihard in m'n gezicht.
Mijn zicht wordt zwart. Alsof je onbewust je ogen dicht doet, maar ze nu niet meer open kunnen.
Ik voel dat iemand me heen en weer schud, maar alles is zwart. Ik hoor en zie niks meer.

Alles is zwart.
Zwart voelt altijd onveilig, zo eng.
Het geeft je geen sprankeltje vrolijkheid.

Ik voel dat er mensen om me heen zijn, maar ik kan niks zien.
Ik hoor zachte stemmen, maar ik kan er geen heldere zinnen van maken.
Ik voel dat iemand mijn hand vastpakt, maar zelf kan ik niks doen.
Ik kan niemand geruststellen dat het goed gaat, dat er leven in me zit.
Ik hoor iemand huilen. Meerdere mensen, misschien wel.
Opeens voel ik iets kouds over mijn benen. Alsof ik in een bak met ijs sta.
Dat koude gevoel krijg ik daarna vaker. Ik hou de tel bij. De 4e keer nu.
Hoe laat zou het zijn?
Ik voel dat er minder mensen om me heen zijn.
Ik vraag me af wat er gebeurt is en waar ik ben.
Wat als ik ben overleden? Dat dit het leven na de dood is? Hopelijk niet want dit is vreselijk...
Zeg alsjeblieft van niet... Ik wil niet weg van deze wereld!
Ik wil bij Ginny en Lyra blijven en bij Kyle.
Ik voel dat ik huil, maar ik kan nog steeds niks doen. Ik vraag me af hoe lang dit nog zou gaan duren.
'Kijk, tranen... zou ze kunnen denken? Oh, dit is allemaal mijn schuld.' Kan ik vormen uit woorden van iemand om me heen.
Wie is het? Ik hoor nog geen bekende stem.
Ik heb echt honderd vragen.
Waarom kan ik niet bewegen?
Waarom voel en hoor ik wel wat, maar kan ik niks zeggen?
Wat is er gebeurt?
Waar ben ik?
Wat is er aan de hand?
Waarom zie ik niks?
En nog wel veel meer. Meerdere zelfbedachte antwoorden spoken door mijn hoofd, maar ze zijn allemaal niet logisch.
Wat als er een ongeluk is gebeurt? Ik weet het echt niet...
HAAL ME HIER UIT!!
Ik schreeuw, maar er komt geen geluid uit mijn mond.
Alles speelt zich af in mijn hoofd en ik vraag me af of het wel echt is.
Pap zei altijd: als iets in je hoofd afspeelt, betekent het niet dat het niet echt is.
Het maakte me vaak blij, maar soms niet. Nu niet.
'We zullen moeten wachten.' Hoor ik iemand zeggen.
Waarop? Waarop moeten ze wachten? Op mij? Wat moet ik doen om sneller bij ze te komen?
Ik hoor alweer iemand huilen, maar nog steeds kan ik er niet van maken wie het is. Normaal zou ik het direct weten.
Het koude gevoel op mijn beden komt weer tevoorschijn. Wat zou het zijn?
Als het wind zou zijn, ben ik buiten, want in het kasteel is de wind, voor hoever dat er is, niet zo koud.
Als het water is, zou ik in een badkamer kunnen zijn.
Misschien ben ik wel gewoon op de leerlingenkamer, ligt Ginny op bed en wil ik gaan douchen, maar ik ben in slaap gevallen. Zou kunnen toch? Klinkt wel erg dom...
Misschien ben ik flauwgevallen en vliegt mijn bezem met mij erop nog rondjes over het Zwerkbalveld.
Ik begin te lachen, in mijn hoofd dan. Dat klinkt wel erg debiel. En het kan ook niet, want dan zou ik wel gevallen zijn...
Wat als ik nu aan het vallen ben van een hele hoge hoogte? Dat voelt waarschijnlijk nog gekker dan dit, plus ik zou meer wind moeten voelen.
Het kan ook zijn dat ik een ongeluk heb gehad of zoiets en dat ik nu in de ziekenzaal lig.
Maar ik kan niet bedenken wat voor ongeluk. Wat kan er nou zijn gebeurt?
Misschien ben ik geraakt door een Beuker en ben ik gevallen.
Of misschien struikelde ik weer eens op de trap.
Of misschien heeft Lyra me weer late schrikken. Daarom moet ik lachen, aangezien de vorige keer dat ik op de ziekenzaal lag, ik van haar schrok en mijn rug brak. Klinkt ook weer zo debiel.
Hoe vaak ben ik eigenlijk al op de ziekenzaal beland? Echt te vaak. Een normale leerling zou daar echt niet bijna elke maand zijn.
Nou misschien voor de versteenden, maar dat is een ander verhaal.
Hoe zou het nu met hun zijn eigenlijk? Zou professor Stronk al een middel hebben?
Ik hoop het maar, want ik mis Hermelien en Kasper.
Hermelien vanwege haar slimheid en Kasper omdat hij gewoon gezellig is.
Hoe lang zit ik hier eigenlijk al. Nogmaals: waar ben ik? Wat doe ik hier?
Ik wil hier weg. Het is niet fijn...
ik wil Ginny zien, kijken hoe het met haar gaat.
Oh ja! Ginny was ziek... ik ben 's ochtends bij haar geweest samen met Lyra... ik heb een half broodje opgegeten vanwege dat blad... DAT BLAD! Zit het nog in mijn mond? Oh, zeg alsjeblieft van wel! Anders moet ik weer opnieuw beginnen...
Terug op het laatste wat ik kan herinneren... ik had les van Anderling... iets met Wisselspreuken?
Verder is het zwart... hoe hard ik mijn best ook doe, alles is zwart.
Ik voel weer hoe iemand mijn hand vast pakt. Hoe graag ik ook zou willen zeggen dat ik oké ben, het lukt niet.
Ik voel tranen op mijn arm druppelen.
'Het spijt me zo Yara.' Hoor ik iemand zacht zeggen.
Ik schud mijn hoofd. Nou ja, dat doe ik in mijn hoofd...
tranen druppelen nog steeds op mijn arm.
Ik heb de zin meerdere keren door mijn hoofd laten gaan en ik maak er toch een jongensstem van. Denk ik.
Ik vraag me af wie er zoveel spijt heeft. Ik bedoel, Kyle heeft niet veel van zich laten horen de laatste tijd, maar dat snap ik. Daar heeft hij vast geen spijt van. Lijkt me niet zo logisch.
Verder heeft Draco zich niet slecht gedragen en Harry is gewoon lief geweest, niks bijzonders daaraan, toch?
Ik kan me gewoon niks herinneren. Weet je wel niet hoe vervelend dat is? Gewoon een hele zwarte plek in je herinneringen, een gat als het ware. Alsof je een heel verhaal aan het schrijven bent en iemand heeft er een stuk uitgescheurd en je weet niet meer welk deel het was. Erg vervelend.
Als ik nu kon praten en kon bewegen, dan kon ik aan iemand vragen waar ik ben en wat er is gebeurt.
Zou ik nog wel in Zweinstein zijn? Misschien lig ik al weer thuis, te dromen in mijn grote tweepersoonsbed.
Lijkt me niet, anders had ik wel kunnen herinneren dat ik met de trein ben geweest. Dat was zo gezellig de eerste keer.
Ugh laat me hier alsjeblieft uit!!
Ik voel niet eens of ik trek heb! Ik weet ook niet hoe lang ik hier al lig, maar oké.
Het voelt heel lang, maar ook weer niet. Ik denk dat ik vanochtend zwart beeld kreeg en dat het nu avond is. Zo voelt het.
Het is best vervelend om zelfs geen verschil te kunnen zien tussen donker en licht. Misschien is het ook nog helemaal niet donker.
'Moet ze niet eten? Of drinken?' Hoor ik iemand opeens heel helder zeggen.
Was dat mijn verbeelding of was dat echt?
'Ze voelt waarschijnlijk niks, tenminste geen pijn.' Zegt iemand anders.
Heh? Gaat dit over mij?
'Kan ze me horen?' Vraagt iemand anders.
'Misschien wel.'
Ik snap hier niks van... misschien is er iemand versteend? Dat ze daar tegen praten?
'Hey, Yara, ik ben het, Kyle.' Zegt een jongensstem, waarvan ik nu pas hoor dat het Kyle is.
Ik wil wat terug zeggen, maar mijn mond vertikt het om open te gaan.
'Het spijt me zo, Yara.' Zegt Kyle weer.
Wat spijt hem? Waar gaat dit over?
'I-ik had ze eerder moeten stoppen, ik kon het gewoon niet! Ik ben een lafaard.' Zegt Kyle.
Echt waar dit is zo raar. Droom ik? Ik denk dat ik droom.
Ik snap geen woord van waar Kyle het over heeft.
'Ik hoop dat je me kan vergeven, lieve Yara.' Zegt hij zacht en hij begint te huilen.
'Wordt ze ooit nog wakker?' Huilt hij. Wakker? Dus ik slaap wel! Ik droom dit gewoon.
'Ik hoop het.' Zegt een andere stem. "Ik hoop het?" Hoezo hopen? Ik slaap toch gewoon, zo bijzonder is dat niet.
Ik voel hoe iemand me knuffelt. Het voelt warm. Voor het eerst voel ik weer wat warms.
Oké, Kyle, grappig maar maak me maar gewoon wakker. Dit is echt de vervelendste droom die ik ooit heb gehad.
'U moet gaat, meneer Martin.' Zegt iemand.
Nee, Kyle, laat me niet alleen in deze droom.
Het warme gevoel gaat weg en ik hoor niks meer.