Mr. It's Complicated (COMPLETED)

Chapter Two

Sand more sand and a big body of water. Iyon ang nakapalibot sa islang pinagdalhan sa akin ng magaling na lalaking iyon. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin alam kung saan ang eksaktong lokasyon ko. We'll at least I'm sure of something, nasaPilipinas pa rin ako.

Kami lamang ni James ang tao sa islang iyon, pwera kay Mang Ador na pumupunta tuwing umaga na nagdadala ng supplies. Sa tuwing nakikita ko si Mang Ador, gusto kong sumigaw at magmakaawa sa kanya na itakas niya ako sa lugar na ito. Pero sa di ko maipaliwanag na kadahilanan ay hindi ko naman kayang gawin. Wala ring telepono sa isla, kahit internet connection. Hindi rin uso ang cellphone at pati na rin ang kuryente.

The only means of electricity was a generator na sa tuwinghapon lang binubuksan ni Jaime.

I took a deep breath, how would I get out of here? Ni hindi ko alam kung nasaan ako. Kahit na alam kong nasa Pilipinas pa rin ako, hindi naman sapat iyon para makatakas ako.

"Arrgh!" I kicked the sand on my foot. I was feeling so futrated. Ganito pala ang pakiramdam ng walang magawa. "Damn you, a*hole!" nag-init na naman ang gilid ng mga mata ko. Napasinghot ako. Everyday I cry out of frustration. I really really want to get out this effing island. I need to go back to the city because I need to talk to Robi.

I need answers.

Ang dami-daming tanong sa isipan ko. Mga tanong na habang tumatagal ay nagpapalungkot sa akin.

I need to talk to him.

I need to know if Robi still loves me.

I need to know if I still have a place in his heart.

I'm scared. Natatakot ako na habang nandito ako, unti-unti na akong nakakalimutan ng lalaking mahal ko.

"Aren't you getting tired of crying?" It was of course, who else, James. I looked up at him. He was standing next to me. Maya-maya ay naupo na rin siya sa tabi ko. He was staring at the sunset.

"You're pretty damn stupid for crying instead of enjoying the nice peaceful beautiful sunset infront of you." sarkastikong sabi niya.

"If I sit here and watch that, will you take me back?" I said, almost pleading.

"No." nakuyom ko ang mga palad ko. I wanted to smash his face. I took a deep breath and tried calming myself.

"Take me back..." I whispered. Tumitig ako sa kanya. Napabuntonghininga siya.

"Paulit-ulit lang tayo. Sabi ko diba, NO." Hinawakan ko ang braso niya.

"Please take me back, James. I need to talk to Robi." I was sobbing. I know I look stupid crying in front of him, but I don't care. I'm desperate.

"No..." lalong humigpit ang pagkakahawak ko sa kanya.

"Then can you just please tell me, why did you kidnapped me?" he took a deep breath.

"It's better that you don't know anything."

Napapakit ako. Sabi ko na nga ba.

"You're doing this for, Ian." natatangang sabi ko. Of course, why else would he do this?

"Wrong. I'm doing this for, Robi, Irish." he was smiling bitterly. Lalo akong napaiyak. Hindi ko alam kung bakit nangyayari sa akin ito? Bakit lahat ng tao, pati na rin iyong tadhana, kampi sa pagmamahal ni Ian para kay Robi?

Bakit lahat sila si Ian ang iniisip?

Oo, siguro nasasaktan si Ian dahil nasa akin si Robi. Pero hindi ba nila naisip, kahit minsan lang na mas masakit ito para sa akin?

I've been the rebound girl for the last five years. At kahit na ano pa yatang gawin ko, hinding-hindi ko makukuha nang buo ang pagmamahal ng lalaking mahal ko.

Kahit na binigyan niya ako ng singsing at pinangakuan ng kasal, alam kong wala pa sa kalahati ang pagmamahal ni Robi para sa akin.

Pero tanggap na tanggap ko iyon. Minahal ko pa rin siya ng buong-buo kahit alam kong rebound lang ako para sa kanya. But I couldn't help myself, everynight I pray with all my heart na sana someday, Robi will learn to love me, truly and fully without any inhibitions.

At noong akala kong nangyayari na, things started to change.

Sunddely, my Robi disappeared. Siya pa rin si Robi pero ibang tao na siya. He;s not my Robi anymore, he changed back to being Robi----------- the keeper of Ian's heart ------ and that broke my heart.

Ano ba naman kasi ang laban ko sa babaeng pinangakuan ni Robi ng habambuhay?

Wala, because she is and will always be Robi's first love and I'm just Robi's rebound girl.

"Unfair ka James!" umiiyak na sabi ko. Pinagsusuntok ko ang balikat niya. "You're unfair!" I keep hittng him, and for some reasons, he was letting me hit him.

"I'm not being unfair." mariing sabi niya.

"How dare you! Kinidnap mo ako para magkaroon ng chance si Ian na agawin si Robi sa akin! Nakikiamot na nga lang ako ng kaunting pagmamamahal, pinagkakait mo pa iyon sa akin!" lalo kong nilakasan ang pagsuntok sa kanya.

"Do you know how much it hurts? I've been the rebound girl for five years, James! Five long years! You all made me look stupid! I hate you! You're one heartless asshole!" bigla ay hinawakan ni James ang magkabilang kamay ko, pumalag ako. I tried pushing him away. I wrestled with all my strenght to get away from him, pero hindi ko nagawa. He was too strong, next thing I knew, my back was on the sand, and he was on top of me. And he looked very furios.

"You're asking me how much it hurts, Irish. FYI, I know how much it hurts. If you're not aware of it, I'm gonna tell you. I'm inlove with Ian. I want to be with her. I will do everything just to be the keeper of her heart. Yet I'm here in this friggin' island, trying my best to keep you away from Robi so he'll finally realize how much Ian ---- the woman I love --- means to him. We both know that Robi is still in love with Ian. Kaunting oras na lang ang hihintayin bago maganap ang araw na pareho nating ayaw mangyari --- the day when Robi will finally admitt that he's still in love with Ian. I know how much it hurts." napalunok ako. I felt scared. James looked so angry, his eyes were glistening with anger and frustration.

"The simple thought of Robi holding Ian's hand kills me." mahinang wika niya. Nakagat ko ang ibabang labi ko.

"If you're in love with Ian, then why are you doing this?" I asked him in a very low voice.

"The same reason why I'm hurting right now. Because I love her. I want her to be happy kahit na kapalit noon ay ang tuluyang pagkamatay ng puso ko. All my life, I only loved two women, two women who happened to love some other guy while I'm in love with them." tila wala sa loob na wika niya. I stared at him for a while. His expression softened. He took a deep breath.

"What?" he asked me. I shrugged, then in a very tiny voice, I said;

"Can you move away now? You're kind of heavy." hindi ko alam kung matatawa ba ako sa reaksyon ng mukha niya. He blushed a little bit. He moved away and sat beside me again.

"Mahirap kalabanin ang tunay na pagmamahal, Irish. So if I were you, just accept the fact that you're fiancé is in love with someone else." I looked at him.

"Madali ba para sa'yo ang tanggapin iyon, James?" hinihintay ko ang sagot niya.

"Hindi. Pero anong laban ko sa true love?" he chuckled a little bit. I just smiled. What he said made me think. Ano nga ba ang laban ko sa true love. Kung si Ian ang mahal ni Robi, kahit hadlangan ko pa iyon, walang mangyayari.

Like what James said, Robi is for Ian.

Anong pang laban ko doon?

"Ahhh!" napatili ako nang maramdaman kong umangat ang mga paa ko sa lupa. "James, ano ba?! Ibaba mo ako!"

"Masyado na tayong serious, Irish. We need to have fun!" sabi niya habang tinutungo ang daan papunta sa dagat. Ilang minuto lamang ay naramdaman ko na tubig dagat sa mga paa ko.

"Asshole ka talaga!" naiinis na sabi ko. He just stared at me and smiled.

"Masyado kang stiff. Forget about Robi and Ian for a while and make a beautiful memory. PAgkauwi natin, hindi ka na ulit makabalik sa isla ko." natatawang sabi niya. Umismid ako.

"Yabang!" nakasimangot na sabi ko. James laughed again. Napangiti naman ako. I'm starting to like the sound of his laughter.

"Ano? Tatayo ka na lang ba?" he said. Nakita ko na unti-unti na niyang hinuhubad ang suot niyang shirt. I kind of looked away because it didn't feel right looking at him while he's taking his shirt off. Pero parang nagkamali ako. Because when I looked back, I saw a half naked version of James, and boy he looked so good!

"Huy!" iwinagayway niya ang kamay niya sa harapan ko. "A cat caught your tounge?"

"Heh! nakakainis ka!" pasimpleng sabi ko. "Kapag naabutan kita, susuntukin kita ulit!" muli ay tumawa siya. Tumakbo si James pabalik sa shore. Hinabol ko siya. Hindi ko alam kung bakit, pero somehow, natutuwa ako dahil magaan na ang hangin sa pagitan namin...

And really... Him being half naked has nothing to do with it...

------------

I couldn't sleep that night. Hindi iyon tulad noong mga nakaraanggabi sa isla na iyon na hindi ako makatulog dahil sa kaiisip ng paraan kung paano ako makakatakas sa lugar na iyon. Tonight was different. I couldn't sleep. Napapaisip ako dahil sa sinabi ni James.

Ano bang laban ko sa true love?

Kung true love ni Robi si Ian, ano pa bang magagawa ko? Kahit naman siguro tanggap na tanggap ko na wala pa sa kalahati ang pagmamahal ni Robi para sa akin, alam kong wala akong karapatan sa kanya.

Kung ang tadhana na mismo ang kalaban ko... ano pang magagawa ko? In a way, tama si James. May sense ang sinasabi niya...

Pero ang tanong...

Handa ko bang pakawalan si Robi? Kaya ko bang maging tulad ni Jaime Maxcardo?

Hindi naman ganoon kadali para sa akin ang pakawalan na lang basta ang lalaking pinga-alayan ko ng halos lahat ng emosyon sa sistema ko? I love Robi with all my heart and setting him free was never my option.

Bumuo ako ng mundo na siya ang kasama ko. Gusto ko kasi na habambuhay, si Robi ang kasama ko, siya ang katabi ko, siya lang... Si Robi, siya ang buhay ko...

At kung pakakawalan ko siya, isa lang ang ibig sabihin noon.

Death...

For my heart.

Kung hahadlangan ko naman sila, ako lang din ang masasaktan. Dahil alam kong hindi ako kayang mahalin ni Robi tulad ng pagmamahal niya kay Ian.

Napabuntong hininga ako. Ano ba ang dapat kong gawin? Tumayo ako upang sumilip sa may bintana. Mula sa labas ay nakarinig ako ng tunog ng gitara. Si James. Gising pa rin siya. Marahang tinahak ko ang daa patungo sa may pinto ng silid upang lumabas. Natagpuan ko si James na nakaupo sa may pintuan, tila nag-iisip ng malalim.

"You're still awake." sabi ko habang umuupo sa tabi iya. He gave me a faint smile.

"Ikaw? Bakit nandito ka?" mahinang tanong niya.

"Napapaisip kasi ako. Iyong sinabi mo kanina. Parang.. parang.." I sighed. I looked at him. He shook his head.

"I know it's not easy." biglang sabi niya. "Letting go of the one you love especially if you breathe and live for that person. Pero sabi ng diba, if you love a person, you have to set him free."

"And if he comes back, he's yours" I paused." But if I let Robi go, he will never come back again." a bitter smile formed on my face. Iyon ang katotohanan na matagal ko ng alam, kaya nga kahit na nasasaktan ako, hindi ko pinakakawalan si Robi dahil alam kong ganoon ang magyayari sa oras na bumitiw ako sa kanya.

I looked at James. He was looking down at me. There's this ridiculous look on his face na para bang awang-awa siya sa akin.

"Huwag mo kong tingnan na parang naaawa ka. Hindi ko kailangan ng awa mo. I am a strong girl. Hindi lang halatadahilnasasaktan ako ngayon." To my surprise, James gave me a big bear hug. Napatulala ako. Napaawang ang mga labi ko. Jame's body was warm, parang may maliit na apoy sa katawan niya na unti-unting sinisilaban ang balat ko. Mainit pero masarap sa pakiramdam, Iyong pakiramdam na nasa isa kang hot bath. I don't know why, but I never felt like this before. Kahit na iyong mga yakap ni Robi.

Now I realize, ang pagkakaiba ng yakap ni Robi sa yakap ni James. Iyong yakap ni Robi, yakap na parang kaibagan lang. Yes. That's it, while James' hug, was a protective hug. Iyong yakap na kapag ginawa ay parang alam mong hindi ka masasaktan kahit kailan. I felt like James wanted to protect me from something that I couldn't see. Maybe from all the heartaches and pain that surrounds me.

Hindi ko napigilan ang mapapkit at namnamin ang yakap na iyon. I inhaled his scent. He smelled like a very hard green tea---if that's even possible. I wished I could stay like this forever. Pakiramdam ko kasi hindi na ako malulungkot sa tuwing yakap ako ng lalaking ito.

"It'll be okay, Irish..." he whispered. Hindi ko alam kung anong meron sa mga katagang iyon pero noong bitiwan ni James ang mga salitang iyon ay bigla na lamang akong napaiyak. Umiyak ako na parang batang five years old na inagawan ng candy at lollipop.

"I know.. But I'm not sure. I don't want to let him go... but I know I have too, cause I really love him." saglit akong lumayo kay James.

"Is this why you took me here? To realize how stupid I am for dedicating my life to Robi while he was busy thinking about the girl who can't be moved?"

"No, I brought you here to shelter you from pain." sinserong sabi niya. Lalo akong napaiyak. How could this man care for me this much? Hindi ko naman siya kaanu-ano... Alam kong hindi ko kailangan maniwala sa mga sasabihin o sinasabi niya sa akin ngayon... but I feel like I want to believe him. Because no one has cared for me this way...

Not even Robi.

And maybe.... that was the same reason why those words escaped from my lips...

"I'm..." humihikbing sabi ko. "letting... letting him go..." lalong humigpit ang pagkkayakap sa akin ni James.

Siguro, awang-awa sa akin ang taong ito ngayon.

Siya lang naman ang nakakaintindi sa nararamdaman ko. We're on the same boat. He's in love with Ian, na si Robi naman ang mahal at ako, nagmamahal kay Robi na si Ian naman ang mahal. Tama si James. Oras na lang ang hihintayinbagomuling ma-realize ni Robi kung gaano niya kamahal pa rin si Ian ngayon.

And I don't want to be Robi's girlfriend when that happens.

I'm tired being the rebound girl.

I'm done being the rebound girl...