Yeni hikaye ile karşınızdayım,umarım güzel bir başlangıç olur...
'Bölüm Bir
Ve lisenin 3.yılı. Okula hazırlanırken annemin ne kadardır evi terk ettiğini hesaplamak ile meşguldüm. Hesaplamalarıma göre 5 yıl 2 ay geçmişti. Bunu uzun zaman sonrası ne kadar doğal bir şey olarak söylediğimi şimdi fark ediyordum...
Hava hafif rüzgarlı ve soğuk olduğu için siyah kot ceketimi giydim.Saçımı at kuyruğu yaptım ve evden çıktım. 10-15 dakika sonra okula vardığımda kimseyle selamlaşmadan sınıfa girdim ve sırama oturdum.
Sanırım okul içerisinde bulunan bu mide bulandırıcı kişilerle aynı ortamda bulunmamın tek nedeni yıllar önce dayıma verdiğim sözdü...
17-18 yaşında ki kızları eminim sende bilirsin. Hayatlarında ki tek dertleri aptal bir erkeğin onları umursamaması olan kızlarla nasıl bir arkadaşlık kurabilirdim ki.?
Her zaman ki tanışma faslı gelmişti. Sıra bana geldiğinde, ben Alya diye geçiştirdim. Sınıfımı değiştirmeme rağmen bir çok kişiyi tanıyordum ve yeni sınıfımda tüm okulun gözdesi,Rüzgar bey vardı. Rüzgar tüm kızların aşık olduğu biriydi. Haliyle okulda tanınan bir çocuktu. Neden bilmiyorum dikkatimi çekmedi ki benim dikkatimi çekse bile Rüzgar okulun tanınan kızları ile birlikte olan biriydi.
Saçma bir dersin sonunda hava almak için dışarı çıktım. Siz şimdi yakın bir arkadaş bekliyorsunuz belki, üzgünüm hayal kırıklığına uğrattım sizi. Ama benim hiç bir zaman yakın arkadaşım belki, belki olsa iyi olurdu ama yoktu. Çünkü korkuyorum...
İnsanlardan, yaşadıklarımdan, gelecekten ve bağlanmaktan...
Belkide yalnız olmamın sebebi bile benimdir. Kim bilir?
Tutmadım. Bana uzattığı eli tutmadım. Oysa ki o, onca kişi içinde bana yardım etmek isteyen tek kişiydi. Belki yanımda olsa daha güzel olurdu. Olmadı... Çünkü ben zavallı bir insanım. Her neyse. Bir erkek için ağlayacak yada kendimi kesecek değilim. Sadece aynaya baktığımda zavallı bir insan olduğumu görüyorum ve bu her gece ağlayarak uyumama sebep oluyordu...
Annesi bile yok. ZAVALLI . Dayısına muhtaç. Okulda arkadaşı bile yok.
---------------------------------------------------------------------------------------------
Son derse geldiğimizde matematik hocası geldi. Kendimizi anlatırken anne ve babamızın hangi işle uğraştığını söylememizi istiyordu. Sıra bana geldiğinde babamı ve annemi bir trafik kazasında kaybettiğimi söylemiştim. Bunu o kadar ruhsuz ve soğuk demiştim ki önde oturan Rüzgar'ın bile inanmayan bakışlarını üstümde hissetmiştim. Ama ben ... Nasıl diyebilirdim ki babamın kendisini öldürdüğünü...?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
R U H S U Z
Teen Fiction-Eğer gözler ruhumuzu, görseydi gülümsememizi gören herkes ağlardı...