Şu aralar Steven Universe takıntılığım yeniden başladı. Galba her bölüme filmden bir şarkı koyacağım.
Yeni bir gün... Yine güneş parıl parıl parlıyor. Sabahın erken saatleri olmasına rağmen kuşlar şarkısını söylüyor. Bunlar arasında tek bir mutsuz ruh yoktur diye düşünür herkes...
Ama gerçek öyle değildir. Bütün bu ruhlar arasında hayattan bezmiş, hergünün bitmesi için dua eden bir ruh. Yine okula söylene söylene giden...
Kirishima Eijiro.
Okul hiçbir zaman ona güvenli gelmemiştir. 1. Sınıftan beri zorbalık görmüş. Babası tarafından terk edilmiş. Annesi tarafından şiddet gören... Kirishima Eijiro'dan bahsediyorum.
Hiçbir yer ona güvenli gelmiyordu. Ne evi, ne okulu... Belki arkadaşı olsa onun evi güvenli gelirdi. Ama bütün okul tarafından zorbalık gören biri için bu zordu. Ama alışmıştı artık... Her darbe, her yumruk, her tekme daha az acıtıyordu artık...
Onun için bunlardan tek kaçış yolu çizmekti. Çizmek ona iyi geliyordu. Kulaklıklarını takıp çizmeye başladığında yeni bir dünya hayal ediyordu. Şiddet olmayan bir dünya... Babasının onu terk etmediği bir dünya... Annesinin onu sevdiği bir dünya...
Bu yüzden ne kadar okuldan nefret etse de derslerine asılıyordu. Çünkü karşı sokaktaki yatılı resim akademisine %100 burslu girebilmesi için çok çalışması gerekiyordu. Belki birgün bu iğrenç dünyayı arkasında bırakıp başka bir hayata başlayabilirdi.
Bu akademiye girebilmek için bir de yetenek sınavı vardı. Notlarını 2 yıl boyunca 100 ve 95 arası tuttu Eijiro. Annesinin dayaklarına aldırmadan... İşten geldikten sonraki yorgunluğuna aldırmadan...
...
"Anne ben geldim!"
"Ne kadar para aldın?"
"1200 yen."
Annesi ona bir tokat geçirdi.
"Neden bu kadar az! Bunlarla ben nasıl bira alacağım!"
"Sorun sadece bira mı?! Evde yiyecek bir şey yok. Alışveriş yapmalıyız! Senin düşündüğün tek şey bira mı?"
Ve bir tokat daha...
"Beni dinle küçük o*****! Ya gidip bana biraz daha para bulursun? Ya da bu gece dışarıda uyursun!"
"Dışarıda uyumayı yeğlerim!"
Ve kapıyı çarptı Eijiro. Zaten her gece dışardayım. Bu gece de kalsam ölmem herhalde diye düşündü. Annesinden kaçırdığı para ile 2. el mağazasından aldığı telefonuna kulaklıklarını taktı.
Yakınlarda bir park vardı. Aslında dün gece kaldığı parktı burası. 1 haftadır her gün annesi ile kavga ediyor ve sonu bu park oluyordu.
Her zaman oturduğu banka geçti, Eijiro. Çantasından defterini ve kurşun kalemini çıkardı.
Ve sonunda kendi güvenli dünyasındaydı. Sonunda herkesten uzakta ve güvendeydi.
Aradan 1 saat geçmemişti ki Eijiro omzunun dürtülmesi ile kendi dünyasından ayrıldı. Ve işte yeniden o tehlikeli dünyadaydı.
"Oi! Oturabilir miyim? S*kiğimin bütün bankaları dolu."
Bunu Eijiro'nun hiç tanımadığı biri söylüyordu. Kendini sakinleştirmeye çalıştı. Bu çocuk ona zarar verecek birine benzemiyordu. Ama yine de korkmamak elinde değildi. Ona bakılırsa kendi okulundaki kimsede ona zarar verecek kişilermiş gibi durmuyordu. Ama yine de yapıyorlardı...
