Zon, zee, alcohol

Hoofdstuk 2

Benthe

Iedereen verzamelde zich op de parkeerplaats voor de school. Het was vrijdag, de dag van het schoolreisje. Ik zat hier pas kort op school en ik had nog niet echt contact met anderen, behalve soms met Yara. Gelukkig had ik me voorbereid op de busreis. Ik had mijn oortjes meegenomen en op mijn telefoon had ik een hele afspeellijst gemaakt. Ik stapte de bus in en zocht een vrije plek achteraan. Die vond ik, gelukkig. Ik plofte neer op de harde stoel en ik stopte meteen mijn oortjes in mijn oren. Ik sloot me meteen af van de rest, die allemaal al snoep aan het vreten waren. De buschauffeur vond het niet erg, die werd omgekocht met snoep. De bus kwam in beweging en na een tijdje reden we op de snelweg. Kinderen gilden en verstoorden soms mijn muziek, waarna ik mijn muziek harder zette. Nooit had ik mijn muziek zo luid staan, was slecht voor mijn oren. Als het kon zette ik hem daarna vrijwel direct ook weer zachter. Ik keek uit het raam en ik schrok me dood toen iemand me op mijn schouder tikte. Ik draaide vlug mijn hoofd en ik zag dat Yara met een gigantische zak snoep naast me was komen zitten. Ze hield de zak voor mijn neus.

"Snoepie?" Ik schudde mijn hoofd en glimlachte dankbaar.

"Nee, dankje." Ze fronste haar wenkbrauwen.

"Toe nou, je moet even genieten!" Ik rolde met mijn ogen en pakte een aarbeiensnoepje en stopte die vlug in mijn mond.

"Niet te zuinig!" riep Yara. Ik slikte mijn aardbeiensnoepje door.

"Ik hoef echt niet meer, dankje." Ze schudde lachend haar hoofd en ze stond op. De bus schudde plotseling heftig heen en weer en ze viel met een smak op de grond. Ik schoot in de lach, sprong overeind en hielp haar omhoog. Ze had een dikke grijns op haar gezicht geplakt.

"Die had ik niet verwacht," lachte ze.

"Ik ook niet!" giechelde ik.

"Bedankt."

"Geen probleem!" Ik ging weer op mijn plek zitten en ik keek Yara na totdat ze naast haar vriendin Tara ging zitten. Tara en Yara, het had gewoon zo moeten zijn. Ze glimlachte nog even kort naar me en toen ging ze verder met haar gesprek met Tara. Ze lachten hard, dus het was vast gezellig. De reis vervolgde en groene weilanden gleden aan me voorbij. Toen de bus eindelijk tot stilstand kwam was dit op de parkeerplaats van Walibi. Iedereen stapte uit de bus en ze begonnen allemaal enthousiast te praten. Het park was rustig, aangezien het vrijdagmorgen was. Iedereen racete meteen door naar de attracties. De tickets waren al betaald. Ik sjokte, nog steeds met mijn muziek in mijn oren, door het park en ik pikte af en toe hier en daar een attractie mee, in mijn eentje. Ik had niemand die met me mee liep en samen met me een milkshake kocht. En daar had ik juist zin in. Een milkshake. Ik liep naar een kraam toe en er stond een man achter met een dikke snor die als een rups over zijn bovenlip rolde toen hij begon te praten.

"Wat mag het zijn juffie?"

"Een medium milkshake banaan en een portie poffertjes, alsjeblieft." Hij knikte en overhandigde me mijn bestelling. Ik legde vier euro op de toonbank en mompelde dat het zo wel goed was. Ik ging op een bankje zitten. Ik had uitzicht op twee achtbanen, waar alleen onze school voor in de rij stond. Niet gek, wie gaan er nou op vrijdagochtend naar Walibi? Alleen scholen met hun schoolreisjes, precies. Toen merkte ik Yara op. Ze stond Tara en Chantal over te halen om met haar in een achtbaan te gaan, maar ze leken niet met haar mee te willen. Stiekem hield ik wel van achtbanen. De kick die het me altijd gaf, heerlijk. Ik slurpte van mijn milkshake en stak tussendoor eens een poffertje in mijn mond. Mijn ogen ontmoetten die van Yara, en ze begon te glimlachen. Ze beende op me af en ik beschermde mijn voedsel met mijn armen. Ze ging naast me zitten en ze schoot in de lach toen ze zag wat ik met mijn arm deed.

"Ik ga heus niet je eten jatten hoor," lachte ze.

"Oh." Mijn arm zakte omlaag en ik hield Yara's armen goed in ze gaten. Ze zag het, maar ze negeerde het.