Zon, zee, alcohol

Hoofdstuk 5

Yara

Lachend liepen we de bioscoop uit. Allebei luid slurpend van onze slush puppy.

"Even foto voor op insta!" schreeuwde ik half dronken, meer van de slaap en het lachen van van de drank, we hadden geen druppel alcohol op. Mensen keken me raar aan en Benthe stond lachend naast me. We hielden onze slush puppy's naast elkaar en ik maakte een foto. Ik postte gelijk en gelijk allemaal likes. Ook van Chantal.

"Is het gezellig met je nieuwe beste vriendin?"

Ik keek Benthe aan. Ik wist dat Benthe er moeite mee had. Ik had al duizend keer gezegd dat het niet haar schuld was. Ik verwijderde de reactie, even geen zin in gezeur.

"Vergeet Chantal we gaan nog even feest vieren!" zei ik en trok Benthe mee naar een paar schommels. We maakten een paar selfies en luisterden muziek.

"Eh, Yara, ik denk dat ik naar huis moet" zei Benthe aarzelend. Ik wist dat ze niet zo als Chantal was. Zo'n feestbeest. Jammer. Maar wel net zo aardig. En daar gaat het om.

"Is goed hoor! Ik breng je wel naar huis" Benthe keek opgelucht.

"Dacht je dat ik boos werd?" vroeg ik lachend.

"Eh ja, nou nee, misschien denk je dat ik saai ben ofzo."

"Tuurlijk niet, je bent hartstikke lief!" Ze glimlachte. We pakten onze fietsen en fietsten naar Benthe's huis.

"Mag jij nog gewoon alleen over straat?" Ik knikte.

"Kom je nog even mee naar binnen? Je tas staat er ook nog."

"Is goed!" Samen liepen we naar binnen en haar moeder verwelkomde ons weer. Ze glimlachtte maar zag dat ze het niet gewend was. Het was ook al 10 uur ofzoiets. Meestal was ik nu ook nog bij Chantal, ik mis haar wel. We pastten echt bij elkaar. Ik wilde het wel met haar goedmaken, maar ik was bang dat ze Benthe niet zou accepteren. Benthe trok aan m'n arm. Ik liep met haar mee naar boven en plofte gelijk op m'n bed neer. Ik voelde me hier wel thuis. Ik heb me eigenlijk nog nooit zo snel thuisgevoeld. Bij Chantal duurde het superlang. Ze zijn daar niet zo open en warm. Bij Benthe is het superleuk.

"Moet je niet naar huis?" Vroeg Benthe. Ik wist eigenlijk wel dat ik weg moest. Haar moeder vond het niet zo fijn dat ik hier s'avonds nog altijd was. Ik maakte Benthe iets té druk.

"Ja, ik ga al." Ik pakte m'n tas van de grond en volgde Benthe naar beneden. Ik pakte m'n jas en zei haar moeder gedag. Ze omhelsde me, zoals bijna elke dag. Ik liep naar de schuurdeur om m'n fiets te pakken, ik zag Benthe een beetje ongemakkelijk achter me aanlopen. Ik kijk haar vragend aan.

"Wat is er?"

"Vind je het echt leuk om met mij om te gaan?"

"Ja huh, hoezo?"

"Nou je hebt het best wel vaak over Chantal."

"Ik mis haar gewoon."

"Ik snap het ook wel, zij mag meer."

"Nee, dat is het niet."

"Wat is het wel dan?"

"Er is niks, Chantal en ik zijn gewoon vrienden meer niet."

"Oke." Benthe glimlacht, volgensmij is ze opgelucht dat ik haar gewoon aardig vind. En dat is ook zo, ze is superaardig en lief.

"Wow, Bent! Er schiet me iets te binnen" roep ik luid en duidelijk. Benthe kan haar lach niet inhouden en barst in lachen uit. Ik kijk haar vragend aan.

"Het is toch niet grappig?" vraag ik nu ook lachend.

"Je had je gezicht moeten zien" hikt Benthe. "Maar wat wilde je nou zeggen?"