My Little Diary

Diary 12

My Little Diary(12)

"ဒီမွာဘဲ.."
ကၽြန္မမိုးကိုအခန္းဆီေခၚလာခဲ့သည္...။တကယ္ေတာ့ကၽြန္မအခန္းဆီမနည္းေလွ်ာက္လိုက္ရတာပါ...ကၽြန္မရဲ့ဒဏ္ရာေတြကိုမိုးကိုလည္းမျမင္ေစခ်င္ဘူးေလ...
"နင့္အေမေတြေတာ့ဆူေတာ့မယ္....ညဘက္ၾကီးသူငယ္ခ်င္းေခၚလာလို့..."
"ရပါတယ္....ဘယ္သူမွမရွိပါဘူး..."
"ဟင္...."
မိုးရဲ့အံ့ၾသမွုကိုကၽြန္မျပံဳးရံုေလးျပံဳးျပလိုက္သည္....။ပင္ပန္းေနာက္က်ိစြာနဲ့ကၽြန္မေဆးလိုက္ရွာမိသည္...။
"ေႏြ..."
အျမင္အာရံုေတြမွဳန္၀ါးသြားသည္...ဘာျဖစ္လို့ပါလိမ့္....။
"ေႏြ...နင္...နင္ေသြးေတြနဲ့..."
"ငါ....ရပါတယ္....နင့္ေျခေထာက္..."
"နင္အရူးလား....ငါ့ေျခေထာက္ကအေရးၾကီးလား....နင့္လက္..နင့္လက္တစ္ခုလံုးေသြးေတြနဲ့...ခုနကတည္းကဘာလို့မေျပာလဲ......"
မိုးငိုသည္....။ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုးလည္းခ်ိနဲ့လို့...။ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာေသြးစက္ေတြတေတာက္ေတာက္....
"အခန္းေထာင့္က....စင္ေလးေပၚမွာ...ေဆးအိတ္ရွိတယ္...အဲ့ဒါနဲ့ယူျပီး..နင္..ေဆးထည့္လိုက္ေနာ္....ငါ...ငါ..ပင္ပန္းလို့....အိပ္လိုက္ေတာ့မယ္...."
ကၽြန္မမ်က္၀န္းေတြမွာအရာရာမပီျပင္ေတာ့....ယိုင္တိုင္တိုင္ေျခလွမ္းမ်ားနဲ့အိပ္ရာေပၚလွဲခ်လိုက္မိသည္....။
"ေႏြ...ေႏြ....ထပါဦး."
"ဘာလဲ...."
"ဘာလို့ေစာေစာကမေျပာလဲ..ဘာလို့ဟန္ေဆာင္ေနရတာလဲ....နင္ေသြးထြက္လြန္ေနျပီလားမသိဘူး..."
ကၽြန္မေဖ်ာ့ေတာ့စြာရယ္မိသည္....။တကယ္ေတာ့ကၽြန္မေသသြားတာကိုဘဲေမွ်ာ္လင့္ေနတာေလ...။ဘာလို့ငိုေနရတာလဲမိုးရယ္...
ေဘးနားမွာစကားေျပာသံေလးနဲ့အိပ္ရတာေကာင္းသား...ဒီလိုသာဆိုမိုးမလင္းလဲရျပီ....။
"အ....နာလိုက္တာ..."
ဒီေန့ကကၽြန္မနိုးလာေတာ့နာက်င္မွဳေတြေၾကာင့္ကၽြန္မညည္းမိသည္....။
"နိုးျပီလား...ဘယ္လိုေနလဲ...သက္သာရဲ့လား...
"ဟင္....မိုး...."
မိုးကကၽြန္မကိုစိုးရိမ္စြာၾကည့္လို့...။
"အင္း....ေကာင္းသြားျပီ...."
မိုးသက္ျပင္းခ်သည္...ျပီးေတာ့မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလို့...။
"ညတုန္းကနင္ေသေတာ့မွာဘဲဆိုျပီဘယ္ေလာက္စိုးရိမ္ရလဲသိလား....ေတာ္ေသးတာေပါ့....နင္သတိရလာလို့."
"ငါဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဆို...နင္ေရာ.."
"ဟဲ့..အရူးမေလး...ငါကပြန္းပဲ့ရံုေလးကိုစိုးရိမ္ေနရလား...နင္တစ္ညလံုးကိုယ္ေတြပူေနတာသိလား..."
"ငါကရပါတယ္...နင့္အိမ္ကိုေရာ..."
"ငါ့ကိုစိတ္ပူမေနနဲ့...အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ျပီးေျပာလိုက္တာေပါ့...နင့္အိမ္မွာစာက်က္မယ္ဆိုျပီး..."
ကၽြန္မရယ္မိသည္....။
"လိမ္တယ္ေပါ့ေလ...."
"ေနာက္မေနနဲ့....နင္တကယ္သက္သာလားဟင္...."
ကၽြန္မေခါင္းညိမ့္လိုက္သည္...။
"အင္းေပါ့...မစိုးရိမ္ပါနဲ့....ငါကလြယ္လြယ္နဲ့မေသပါဘူး..."
"နင္ဟန္ေဆာင္မေနပါနဲ့....ဒီေလာက္ျဖဴေဖ်ာ့ေနတာကိုမစိုးရိမ္ပါနဲ့တဲ့လား...နင့္မိဘေတြကလည္းညကျပန္မလာဘူးဟာ...."
"နင္အိမ္ျပန္ခ်င္လို့လား...ျပန္ေလ...နင့္ကိုအိမ္ကစိတ္ပူေနမွာေပါ့...."
"နင္ကေရာ..."
"ငါကရပါတယ္ဆို...ခဏေနရင္ေမေမျပန္လာလိမ့္မယ္...."
"အင္းေလ...အဲ့ဒါဆိုငါျပန္ေတာ့မယ္....တစ္ခုခုဆိုဖုန္းဆက္လိုက္ေနာ္..."
ကၽြန္မျပံဳးျပလိုက္သည္....။
"နင္ကပထမဆံုးဘဲ.."
ကၽြန္မရဲ့စကားကိုၾကားေတာ့မိုးလွည့္ၾကည့္သည္...။
"ဘာ.."
"ငါ့အိမ္ကိုေရာက္ဖူးတဲ့ပထမဆံုးသူငယ္ခ်င္းလို့..."
မိုးအံ့ၾသစြာၾကည့္သည္....။
"ခြန္ကေရာ...."
ကၽြန္မေခါင္းခါျပလိုက္သည္...။
"ဘယ္သူမွငါ့အိမ္မေရာက္ဖူးဘူး....။ဘယ္သူငယ္ခ်င္းမွမေရာက္ဖူးဘူး...နင္ကငါ့ရဲ့ပထမဆံုးသူငယ္ခ်င္းဘဲ..."
မိုးရဲ့မ်က္လံုးေတြအ၀ိုင္းသား....။
"ခြန္ကနင့္သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ဘူးလား..."
ကၽြန္မတိုးတိုးေလးရယ္မိသည္...ျပီးမွေခါင္းကိုခါလိုက္ရင္း...။
"မဟုတ္ဘူး....ငါ့ရဲ့တိတ္တခိုးခ်စ္သူ...."
"ဟာ...."
မိုးအံ့ၾသစြာၾကည့္ျပန္သည္....ျပီးမွသဲ့သဲ့ေလးရယ္လိုက္ရင္း...။
"လ်ိဳ့၀ွက္ခ်က္ၾကီးေပါ့....ဟဟ..."
"ေလွ်ာက္မေျပာနဲ့ေနာ္..နင္ကငါ့သူငယ္ခ်င္းမို့လို့ေျပာျပတာ...."
မိုးကနွုတ္ခမ္းတင္းတင္းေစ့ျပီးေခါင္းညိမ့္သည္...နွုတ္ခမ္းမွာျပံဳးေယာင္သမ္းလို့...။
"ေနမေကာင္းလို့ဘဲ..."
မိုးကကၽြန္မကိုစသည္...။ကၽြန္မရယ္လိုက္ရင္း.....။
သူမကၽြန္မကိုလက္ကာျပရင္းထြက္သြားသည္...။ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရလိုက္ျပီ...။ေပ်ာ္လိုက္တာ....ေနာက္ေန့ကစျပီးသူနဲ့တူတူေန့ရက္ေတြကိုျဖတ္သန္းလို့ရျပီ...။