Voor degenen die het niet begrijpen, nu zou het stuk uit de inleiding komen, maar die heb je al gelezen en als je het niet meer weet kun je altijd even terugkijken ;).
*Bij Matthew thuis*
Waar heb ik zo'n onschuldig, knap, lief meisje ingetrokken. Misschien gaat ze wel dood, het zou eigenlijk eerder een wonder zijn al zou ze nog leven. Ik ben nog nooit zo verdrietig om een vriendin geweest waarmee iets mee is gebeurd. Nog nooit. Eigenlijk best raar, ik heb bijna geen echte vrienden. Alleen maar fake om een beetje reputatie mee op te bouwen. Ik vraag me af hoe dat eigenlijk allemaal is gekomen. Ik graaf mijn geheugen af. Ik slik, nu weet ik het weer. Ik was 14 toen mijn moeder zelfmoord had gepleegd. Mijn vader was bij ons weggegaan toen mijn moeder vertelde dat ze zwanger van hem was. Mijn moeder was een drugsverslaafde, maar niemand merkte dat want mijn moeder wist het goed te verbergen. In het weekend ging ze uit, ging helemaal los door de combinatie van drugs en drank. Als ze dan thuiskwam moest ik haar in bed leggen en alle kots opruimen. Ze bleef dan meestal een dag of twee in bed liggen, ik zorgde ondertussen voor het huishouden. Als mijn moeder weer energie had beloofde ze dat ze het beter zou doen en nooit meer drugs zou gebruiken. Eerst vertrouwde ik haar daarin, maar na een tijdje merkte ik dat alles in een kringetje rondging. Mam ging 'even' een biertje drinken in een bar met vrienden, maar kwam dan weer lavenloos terug, bleef ze in bed liggen en maakte weer die loze beloftes. Op school deed ik alsof er niets aan de hand was. Ik had wel wat vrienden, maar die nam ik nooit mee naar huis. Op een middag kwam ik thuis en zag mijn moeder op de bank zitten. Ze keek naar de tv die niet aanstond. Toen ze mij zag klopte naast haar op de bank, ik kwam naast haar zitten en ze begon te ratelen. ''Matthew, je hebt veel voor me betekend als zoon, al heb je dat waarschijnlijk niet zo gemerkt. Ik wil zorgen dat jij gelukkig bent en ik.'' Ik voelde dat ze het echt meende en dacht dat het nu anders ging, dat ik ze zich als een goede moeder ging gedragen. Toen kwam de klap. Ze zei ''Ik houd van je dus ik heb besloten zelfmoord te plegen.'' ''Nee, moeder! Niet doen, ik smeek het je.'' Schreeuwde ik over mijn toeren. Ze glimlachte vredig. ''Ik heb het al gedaan. Ik heb alle slaappillen van de dokter ingenomen.'' Ik barstte in huilen en bleef dicht naast haar zitten tot ik voelde dat ze niet meer ademde. Ik krijg weer tranen in mijn ogen als ik er aan denk. Ik belandde bij de jeugdzorg, omdat ik geen familie meer had die mij wilde opvoeden. Door het verdriet en de woede ging ik niet goed met de pleegouders om en ging ik van pleeggezin naar pleeggezin tot mijn 18e. Ik had besloten dat het genoeg was en dat ik zelf kon leven. Na drie dagen in een goedkoop hotel te slapen met luizen op mijn kussen besefte ik dat ik geen ene fuck in mijn eentje kon doen. Ik slenterde door de stad en probeerde geld te verdienen door kleine criminele dingen. Zoals fietsen stelen, 'per ongeluk' tegen iemand aanbotsen en de portomonnee van diegene pakken. Zo werd ik in dat soort dingen steeds beter en doordat ik ergens goed in was dacht ik minder aan mijn moeder. Nu ben ik nog steeds op het criminele pad. Nu ik er zo langzamerhand over nadenk, besef ik eigenlijk dat ik het beter had kunnen doen. Me normaal gedragen tegenover mijn pleegouders zodat ik later kon studeren en een goede baan zou krijgen. Maar nee wat ik heb gedaan is drugs dealen en een meisje daarin meeslepen. Ik kan het niet meer houden door alle opgekropte emoties en zoek iets om te slaan. Ik kan niets anders vinden dan de muur en sla daar dan ook vol in. Mijn hand begint op slag te bloeden. Godverdomme, ik kan mezelf ook niet gewoon bedwingen, nee ik moet weer ergens in slaan. Ik sta op en loop naar mijn slaapkamer om te gaan slapen voordat ik nog meer dingen sloop.
*In het ziekenhuis*
Lina
Ik weet niet hoe lang ik hier al lig. Uren, dagen, weken? Ik voel geen pijn, ik kan niets bewegen. Ben ik dood? Er is alleen maar mijn hoofd en het donker. Gek eigenlijk, alles is donker. Voor mijn gevoel kijk ik om me heen, nergens is licht. Ik bedenk me dat ik niet eens weet waarom ik hier lig. Ik probeer te denken en meteen schieten flarden van herinneringen door me heen. Door al deze gedachten door elkaar krijg ik hoofdpijn. Wacht is even, hoofdpijn? Dat betekent dat ik nog leef! Blijdschap vloeit voorzichtig door mijn lichaam en ik val in een diepe slaap.
Als ik wakker wordt hoor ik stemmen. Ik probeer uit te vogelen van wie ze zijn. Een onbekende stem en.. Die van mijn ouders! Ik wil laten weten dat ik er ben maar ik weet niet hoe. Voordat ik mijn hersens daarover pijnig luister ik naar de onbekende stem. ''Uw dochter ligt in een diepe coma. Het is nu wachten op ontwaken. Het spijt me zeer, maar als ze te lang in coma blijft moeten we inslapen overwegen.'' O mijn god. Ik lig in een coma. Ik hoor mijn moeder zachtjes huilen, ik wil haar troosten maar dat kan niet. Ik wil wat doen uit frustratie, maar ik kan alleen maar denken. Denken aan mijn verdrietige moeder, aan een verschrikkelijke coma. Ik besef me opeens dat ik mijn ouders pijn heb gedaan. Ik heb me onbeschoft gedragen tegenover ze. Door mijn eigen schuld lig ik nu in een coma. Hm, nog even nadenken over wat er precies is gebeurd. Ik pijnig mijn hersen en ineens weet ik alles weer. In het donker naar de ontmoetingsplek, de enge mannen, de pijn. Ik vraag me af waarom ze dat deden. Nog meer vragen in mijn hoofd. Ik wil dat iemand dit aan me uitlegt. Ik probeer een manier te vinden om deze op te lossen. Allemaal komen ze uit op hetzelfde; uit de coma raken. Ik denk aan zielige films waar mensen in een coma liggen. Hoe kwamen ze eruit? Meestal bewogen ze gewoon een vinger, maar dat kan ik niet. Ik denk aan mijn lichaam, mijn fragiele benen, mijn lange vingers en plotseling voel ik wat in mijn vingers. Ik probeer het gevoel vast te houden en mijn vinger te bewegen. Ik blijf dit doen tot ik de verbaasde stem van mijn vader hoor. ''Ik zie haar vinger bewegen!'' Het huilen van mijn moeder verstokt als ze mijn vaders stem hoort. Ik hoor voetstappen, van zusters waarschijnlijk. Ik hoor de dokters opgewonden praten, maar als ik het probeer te verstaan val ik van de vermoeidheid in slaap
