CPR of Love

Κεφάλαιο 4

Την επόμενη μέρα δεν κάνω πράξη την απειλή μου να ζητήσω άλλο συνεργάτη. Και για να είμαι ειλικρινής, έχω αμφιβολίες ως προς την ορθότητα της απόφασής μου. Η Ανέτα είναι πολύ χαρωπή για τα γούστα μου. Θα είναι σαν να έχω έναν θηλυκό Αλέξανδρο ανά πάσα ώρα και στιγμή δίπλα μου. Εξάλλου εκείνος δεν δείχνει πρόθυμος να την αποχωριστεί. Ο άλλος ειδικευόμενος, ο Τζόναθαν… όχι… Ρίτσαρντ… Αυτός τέλος πάντων! Δεν μου γεμίζει και πολύ το μάτι. Και στο κάτω κάτω άρχισα να συνηθίζω την Έρση. Να βάλω νέο μπελά στο κεφάλι μου;

Εκείνη όμως μάλλον πιστεύει ότι θα την αντικαταστήσω σύντομα. Βρήκε μια δικαιολογία για να φύγει από το γραφείο αμέσως μόλις έφτασα, δίχως καν να με χαιρετίσει. Αυτό δεν σημαίνει πως μου διέφυγε η έλλειψη ενθουσιασμού, η κουρασμένη όψη του προσώπου της και τα κόκκινα μάτια της. Έμοιαζε σαν να έκλαιγε σε όλη την διαδρομή από το σπίτι της μέχρι το νοσοκομείο. Προσπάθησα να της μιλήσω, για να επανορθώσω για την χθεσινή συμπεριφορά μου, μα αποφεύγει την είσοδο σε χώρους όπου βρίσκομαι ήδη εγώ, ενώ αλλάζει πορεία κάθε φορά που με συναντά στον διάδρομο. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολύ την πλήγωσα…

Ο Αλέξανδρος έχει δίκιο, σκέφτομαι ετοιμάζοντας τα προκαθορισμένα αιματολογικά παραπεμπτικά των ασθενών. Είμαι πολύ μαλάκας τελικά…

Αντιλαμβάνομαι μια παρουσία στην είσοδο, μα όταν σηκώνω το βλέμμα ίσα που προλαβαίνω να δω τα καστανά μαλλιά της να ανεμίζουν, καθώς κάνει απότομη στροφή και φεύγει. Διστάζω για μερικά δευτερόλεπτα, μα παρατάω ότι κάνω και τρέχω πίσω της.

«Δημήτρη!» Η φωνή της προϊσταμένης με σταματά μόλις βγαίνω στο διάδρομο. Βρήκε την ώρα!

Στην αντίθετη κατεύθυνση, η Έρση σταματάει μπροστά από το ασανσέρ και πατάει το κουμπί. Ξεφυσάω ηττημένος από το σύμπαν.

«Τι συμβαίνει προϊσταμένη;» Ο τόνος μου είναι πιο απότομος από όσο θα έπρεπε.

«Αναρωτιόμουν…»

Ο διάδρομος είναι τόσο άδειος ώστε ο αμυδρός γδούπος καταφέρνει να φτάσει στα αυτιά μου. Τον αναγνωρίζω υποσυνείδητα. Είναι ο ήχος του σώματος που συγκρούεται με το πάτωμα.

«Όχι γαμώτο!» Μου ξεφεύγει, ενώ τρέχω κοντά στο αναίσθητο σώμα της Έρσης.

Γονατίζω δίπλα της και ενστικτωδώς πιάνω τον καρπό της αναζητώντας παλμό. Ανάθεμά! Είναι πολύ αργός!

«Έρση; Έρση ξύπνα». Δεν αντιδρά.

Γνωρίζοντας πως η προϊσταμένη στέκεται δίπλα μου ζητάω να μου φέρουν ένα φορείο.