და სახლიდან გავედი...
სკოლაში ამჯერად ბაიკით მივედი, იქვე სკოლის ეზოში მივაყენე... სკოლა სოფიას მახსენებდა...😞
-მია...- ვიღაც მეძახდა... ხმა მეცნო, ეს დიკი იყო ჩემი კლასელი... ამიტომ მივტრიალდი
-არიყო დიკი? - უემოციო სახით ვკითხა.
-მია მასწავლებელმა მითხრა რომ შენ დამეხმარებოდი? - მე წარბი ავწიე ხელები გადავაჯვარედინე...
-რაში...?
-ხო იცი, ამ წელს ხშირად ვაცდენდი სამუშაოს გამო, ამიტომ მასალაში ჩამოვრჩი, მასწავლებელმა მითხრა რომ შენ დამეხმარებოდი!? - მე დავფიქრდი, "სოფი დავკარგე, ჯეკი კომაშია, ახალი მეგობრები არ მაწყენდა, თან დიკის კაი სმენა აქვს, მახსოვს ადრე სკოლის ფესტივალზე იმღერა და კიტარაზე უკრას, ნუუ...მეც ვიცი გიტარაზე დაკვრა მაგრა... კაი ჯობია დავეთანხმო, დიკი სიმპაფიური ბიჭია, 😊"
-კარგი... ოღონდ შენ მოდი ჩემთან სახლში OK? - მან თავი დამიქნია თანხმობის ნიშნად და წინ გაიქცა...
საკლასო ოთახში შევედი და ბოდო რიგებში ორი თავისუფალი მერხი დავინახე ეგრევე იქით წავედი, დავჯექი თუ არა ყველა გარშემო შემომეხთია... 😤
-მია როგორ ხარ? - ბრბოდან ზუსტად არ ვიცი ვინ მკითხა მაგრამ ხმა თომასისას მივამსგავსე...
-მია სოფიაზე ვწუხვარ! - მე თავი დავუკარი მადლობის ნიშნად, ამჯერად მაიკლს...
-მია ძნელია დაქალის დაკარგის გადატანა? - ეს კითხვა გულზე მიმხვდა მარგამ დავეთანხმე ქეთნისს...
-გეყოთ ცოდოა! - ამ სიტყვების გაგონებაზე გავიფიქრე"ერთი ღვთისნიერი მაინ აღმოჩნდა ამ ცხოველების ბრბოში"...
-აუუ... მოგიჯდები გვერძე რა!?! - ამან უკვე გამაღიზიანა და წარბი ავწიე, როგორც ყოველთვის ალექსანდრა ნერვებს მითხრის, მაგარი სწერვა გოგოა და ჩემთან მეგობრობა უნდა მაგრამ მე მასთან არა...
-არა მე უნდა დავჯდე მიას გვერძე! - ეხლა ქეითიც, ვაიმეე....
-არა მე! - ამას არ მოველოდი მაგრამ სტევენიც ჩეართო...
-დი.. კი... - დავიყვირე რადგან მომბეზრდა ამათი მოსმენა... ის ახალი შემოსული იყო კლასში და ერთერთ მერხთან იჯდა. ჩემი ხმის გაგონებაზე ის წამოდგა და აქეთიქით თვალების ცეცება დაიწყო, როცა დამინახა ჩემსკენ წამოვიდა...
-ეს ადგილი დაკავებულია აქ დიკი ჯდება ახლა კი დაიშალეთ წუთი წუთზე მასწავლებები მოვა და თქვენს მაგივრად მე დავისჯები... - მკაცრი ტონით ვთქვი, დიკი გაოგნებული და დაბნეული მიყურებდა... დანარჩენებმა დიკის შურით გადახედეს და დაიშალნენ, დიკიმ მხრები აიჩეჩა დაავლო თავის ჩანთას ხელი და ჩემთან გადმოჯდა...
გაკვეთილებზე მისთვის ხმა არ გამიცია და თუ ის კითხვას მისვამდა მე წყნარად ვპასუხობდი, გაკვეთილები დამთავდა თუ არა მე დავუძახე რადგან ის სკოლის ეზოს დატოვებას აპირებდა...
-ეი... დიკი... არ მოდიხარ? - მან გამომხედა მე კი ბაიკს გადავაჯექი...
-რაა? ეს შენია?! პრავა გააქვს ან ტარება მაინც იცი? - ეს კითხვები მე შეურაცმყოფელი მეჩვენა...
-რა იყო? ვისი გეგონა?! კევინის ან იმ საზიზღარი მექალთანე ჯონათანის? - წარბი ავწიე...
-დდდდდ! არა არა უბრალოდ.... - მე შევაწყვეტინე...
-კაი არ გინდა! წავედით მომიძექი... - ის უკან მომიჯდა და მეც ძრავი ჩავრთე...
YOU ARE READING
ვამპირის სიმღერა(დასრულებული)
Fantasíaისტორია მოგვითხრობს 16 წლის გოგოს ცხოვრებაზე, რომელიც მდიდარია, აუხსნელი სიტუაციებითა და სიყვარულით<3
