Sevecen

Büşra Ve Serenay

( Arkadaşlar medya hikayenin kahramanları en iyi arkadaşlar Büşra Ve Serenay , Sarışın olan Serenay , kumral saçlı Büşra. )

Sıradan bir cuma günüydü. Okullar dağılmıştı . Herkes tüm haftanın yorgunluğu ile eve dönüş yolunu tutmuştu . Belki bu cumayı diğerlerinden farklı kılacak tek şey buz kesmiş yollar , karla kaplı çam ağaçları , soğuktan titreyen öğrencilerdi.

Büşra eve doğru yıla çıkmıştı . Eşek kadar çantayı taşımak kolay değildi tabii. Bir de bu soğukta. Bedeni içten içe titriyordu. Herkes yoldan hızlıca , arkadaşları ile kol kola geçiyordu. Büşra ise bir köşede yavaşça yürüyordu. Eve varmasaydı olmaz mıydı? Tek mutluluğu zaten şu sokaktan geçen en iyi arkadaşları izlemekti.

Tam böyle düşünürken arkadan birisi güçlü bir şekilde omuz attı. Şiddetle dönüp baktı;

- Omzumu kırsaydın!

- Çok pardon. Ben yanına gelecektim ama hızlı koştum biraz . Sonranda durmayı unuttum.

Bu sarışın ve svimli bir kızdı. Ancak Büşra nın aklında bir soru kalmıştı;

- Niye yanıma gelecektin ki?

- Kimse yalnızlığı haketmez.

- Iyi de yalnız olduğumu nereden biliyorsun?

- Çok belli olduğunu söylesem ayıp etmiş olabilirim ama öyle.

- Adın ne?

- Serenay

- Büşra , memnun oldum.

- Ay! Deme öyle ne sıkıcı ! Memnun oldum falan filan !

- Ne diyeyim?

- Ne bileyim? Ne kadar marjinal bir ismin var de , tipin esrarkeşlere benziyor de !

- Esrarkeş mi?

- Ne bileyim işte yeter ki birşey söyle.

- Sanırım şimdiye kadar annem ve kız kardeşim hariç benimle konuşan tek insansın . Haa bir de teyzem var tabii.

- Of! Durumun çok feci ! Neyse yarın okulda görüşürüz , kıçım dondu bu soğukta.

Kız uzaklaştı.

Büşra evin kapısını anahtarı ile açtı. Evde yine yalnızdı. Yalnızlık onun mottosu gibiydi. Annesi anaokulu öğretmenliği yaptığından 1 saat sonra , kardeşi ise 2 saat sonra gelecekti. Babası zaten yıllar önce gitmişti. Ve gelmemişti.

Serenay ise eve değil pastaneye gitti. Annesi pastanede çalışıyordu. Eve birlikte gidiyorlardı. Serenay ın da bir annesi bir de babası vardı. Tek çocuktu. Annesinin pastanesindeki masalardan birine oturdu. Annesinin işinin bitmesini beklemeye başladı.

Sonraki gün Serenay ve Büşra buluştular . Ve ikisi birkaç hafta içinde en iyi arkadaş oldular. Artık ikisi de bff dövmesi çizmişlerdi.

Şubat ayında bir cuma günü idi yine. Serenay ve Büşra kol kola gidiyordu eve. Büşra düşünceliydi. Aklında Emir vardı . Emir 1 haftadır okulda gördüğü ve aşık olduğu çocuktu. Ancak Serenaya söylemeye hazır değildi. Pazartesi söylecekti. Serenay aniden Büşra ' yı kenara çekti. Kulağına fısıldamaya başladı;

- Kızım, ben aşık oldum sanırım.

- Oha! Kime?

- Adı Emir herhalde .

Bu cevapla Büşra nın dünyası ters dönmüştü sanki . Kurşunla vurulmuş gibi ...