Ｓｗｅｅｔ Ｊｕｌｙ

𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 𝓯𝓸𝓾𝓻𝓽𝓱

            1969 წელი , 6 ივლისი . ღამის სამი საათი. 

         ისინი ისხდნენ მაგიდის გარშემო , მატილდა ღვინით ხელში თხზავდა ძალზედ ფილოსოფიურ მილოცვას... უფრო სწორად , ცდილობდა , მაგრამ ეს მისი ბუტბუტით უფრო დასრულდა .

- ჰო და ჩემო მეთიუ . მინდა , რომ ამ ჭიქით შენ გაგიმარჯოს . მინდა , რომ სულ ბედნიერი იყო და ჯანმრთელი , დღეს არ მომწონხარ , არ ჰგავხარ შენს თავს . - მაგიდაზე ხელები დადო , იდაყვს დაეყრდო და ,,პოეტურად" ჩაფიქრდა . მეთიუ კი ხმას არ იღებდა , უბრალოდ იცინოდა და ამას არ მალავდა.

- მატილდა , გეყოს . ბევრი მოგივიდა სასმელი , როგორც ვატყობ. - ჩაიცინა. - წამოდი , წავიდეთ . - ფეხზე ადგა და მატილდასკენ გაიწია.

- არა! - იუარა. - მე აქ უნდა დავრჩე .

- დარწმუნებული ხარ? - ჰკითხა მეთიუმ.

- ასი პროცენთით. - სიტყვა დაასრულა თუ არა , იგრძნო , რომ იგი მიწაზე აღარ იყო და ვიღაცის მკლავებში აღმოჩენილიყო. .

- მაშინაც , როდესაც მე ხელში აყვანილი მყავხარ და დაბლა ვერანაირად ვერ აღმოჩნდები? - რაღაც სინათლე იგრძნეს , მაგრამ წამში ჩაქრა . დიდი ყურადღებაც არ მიუქცევიათ და არც უნდოდათ. ან საერთოდ ვის ანაღვლებს ეს სინათლე , როდესაც ორი ადამიანი ერთმანეთთან ძალიან ახლოს არის?