Passion 2

1

Daar stonden ze weer, oog in oog met elkaar. De 2 liefdes van mijn leven. Voor ik kon knipperen zag ik van alle kanten dat er klappen werden uitgedeeld. 'Aub niet weer' smeekte ik huilend, maar niemand die luisterde.

'Kiezen, nu!' Schreeuwt Adam boos naar me. Safouan kijkt woedend met aangespannen kaken de andere kant op. Beide zitten ze met een bebloed gezicht op de bank, na een dik halfuurtje elkaar bijna te hebben vermoord. 'Nu' schreeuwt Adam nog harder dit keer en weer laat ik mijn tranen hun gang gaan. 'Ik weet het niet' zeg ik huilend.

'Ga geen kanker le3bats (spelletjes) spelen Imane, ik of hem. Zo simpel is dat' schreeuwt hij bozer en wil naar mij uithalen, maar net op dat moment komt Safouan er tussen en duwt Adam hard weg. 'Je raakt haar niet aan vriend' zegt Safouan boos. Adam wil weer op Safouan springen maar ik laat een kreet waardoor ze allebei geschrokken naar mij kijken. 'Als ik kies, laten jullie elkaar dan met rust' zeg ik snikkend. Ik kijk naar de grond.

'Ik kies voor Adam' zeg ik dan en kijk naar de grond. Safouan kijkt mij geschrokken aan en Adam juist opgelucht. 'Saf, je zou toch alleen goed zijn voor een nachtje.' zegt hij terwijl hij op de grond voor mij spuugt. "Wollah zeg dat nog een keer." Safouan kijkt grijnzend naar Adam en zegt "ze is een kankerslet." Adam word weer woest en rent op hem af. Ik ben te uitgeput om uberhaupt nog enig geluid te maken of om te bewegen. Ineens word alles zwart.

"Imane, Imane word wakker alsjeblieft. Het komt goed wollah, alsjeblieft word wakker." Hoor ik in de verte. Ik doe mijn ogen open en zie Adam. De knapste jongen die ik ooit heb gezien. Wat zou ik zonder hem moeten.. "Wat is er gebeurd?" Vraag ik verward.

Adam kijkt mij met een glimlach aan en geeft mij een kus op mijn voorhoofd. "Je viel flauw lieverd, maar alles is goed nu. Hoe voel je je? Zal ik de dokter bellen?" Ik kijk even naar de grond. Ik besef wat er allemaal is gebeurd en begin geluidloos te huilen. "Het spijt me Adam. Ik ben kapot, je hoeft de dokter niet te bellen. Maar blijf alsjeblieft bij mij vannacht. Ik kan niet alleen zijn nu."

"Tuurlijk laat ik je niet alleen. Ga maar slapen, morgen praten we wel verder." Het lukt mij maar niet om in slaap te komen. Ik ga zitten en Adam komt naast mij zitten. "Wat is er, waarom slaap je niet?" Hij kijkt mij bezorgd aan. "We moeten dit eerst uitpraten. Ik heb je niet behandeld zoals ik had moeten doen." Ik kijk beschaamd naar de grond.

"Oke is goed. Praat maar." Zegt Adam terwijl hij zwaar uitademt. Ik vertel het hele verhaal precies zoals het is gegaan, behalve dat ik gelijk verliefd werd op Safouan natuurlijk. Ik vertel dat ik steeds het filmpje van hem en Samira in mijn achterhoofd had en dat ik bang was dat dit nog een keer zou gebeuren. En dat ik daarom contact had en hield met Safouan. Hij kijkt mij serieus aan.

"Ik heb toch uitgelegd waardoor dat kwam?" Ik begin weer te snikken. "Ik weet het, maar het bleef rondspoken. Weet je hoe het is als je ziet dat de jongen van wie je houdt gepijpt word door het meisje die je hele leven zuur maakt? En waarom? Om mij pijn te doen." Adam kijkt schuldig naar de grond. "Dus dacht je ik ga aandacht zoeken bij iemand anders, zonder te denken aan wat ik tegen je zei op het dak?" Zegt hij terwijl zijn blik van schuldig naar boos veranderd.

Ik word woedend en schreeuw "Ja tuurlijk dacht ik daaraan, maar kijk wat er allemaal gebeurd in mijn leven. Een half jaar geleden leefde ik in een villa en had alles wat ik nodig had en wou in mijn leven. Nu woon ik alleen in een huis die nog kleiner is dan mijn oude woonkamer, mijn moeder ligt in coma, God mag weten of zij er uberhaupt uit komt, jij laat mij wachten zonder dat ik uberhaupt weet hoe lang ik moet wachten en op wat en als kers op de taart, ben ik bijna doodgeslagen, omdat ik als meisje bij JP kickboks." Gelijk besef ik wat ik heb gezegd.

"Je kickbokst bij JP? Ben je helemaal gek geworden? Wat bezield jou?" Schreeuwt Adam terwijl hij opstaat. Ik kijk hemverschrikt aan. "Vind je het gek dat ze je in elkaar hebben geslagen, jij hebt daar niks te zoeken!" Ik word weer boos en schreeuw terug. "Ik wou er ook helemaal niet vechten, maar ik moest wel." "Hoe bedoel je, je moest wel? Wat dwingt jou om je eigen leven op het spel te zetten?" Ik krijg kippenvel als ik denk aan de reden waarom. Ik begin te huilen. "Ik had geld nodig. De verzekering wil de kosten van mijn moeder niet meer betalen, dus ze wouden de stekker eruit trekken." Ik laat mijn hoofd op mijn kussen vallen en blijf huilen.

"Je had naar mij toe moeten komen Imane. Je had dood kunnen zijn. En wie had je moeder dan geholpen? Niemand." Ik ga weer zitten en doe mijn best om mijn tranen te onderdrukken, maar het lukt niet. "Het boeit mij niet meer. Als ik mijn moeder verlies heb ik niemand meer. Zonder mijn moeder wil ik niet verder."

Adam kijkt mij vol medelijden aan. "Je hebt mij baby, ik laat je niet meer gaan." Hij tilt mij op en brengt mij naar mijn moeders kamer. Hij legt mij neer aan de kant waar mijn moeder altijd slaapt, alsof hij het wist. Hij komt naast mij liggen en ik rust mijn hoofd op zijn borstkas. Na een tijdje val ik huilend in slaap.