Passion 2

6

Ik doe de deur open en er staat een onbekende man voor de deur. Ik gok rond de 45 jaar. Hij is van Nederlandse komaf, lijkt het. "Goede middag, mevrouw El Idrissi." Zegt hij met een blik vol medelijden. "Goedemiddag, waarom bent u hier als ik vragen mag." Vraag ik een beetje wantrouwend.

"Allereerst gecondoleerd met je moeder. Ik kom hier bespreken hoe nu verder, aangezien je nog niet volwassen bent en dus eigenlijk begeleidinh nodig hebt, als je daar behoefte aan hebt natuurlijk. Daarbij kom ik helpen met de begravenis." Zegt hij in een adem. Ondertussen staat Adam naast mij.

"Oh dank u wel, maar ik heb geen begeleiding nodig. Ik kan hier prima alleen wonen." Probeer ik zo vriendelijk mogelijk te zeggen. Wie denkt hij dat hij is. Ik heb om niemand zijn hulp gevraagd. Hij glimlacht en vraagt of hij naar binnen mag komen. Ik ga aan de kant als teken dat hij kan doorlopen.

"Ga maar zitten, wilt u koffie of thee?" Vraag ik dan. "Niks hoor, bedankt." Na een heel moeizaam gesprek over de begravenis, heeft hij alle wensen opgeschreven etcetera. Hij zei dat hij al het werk zal doen en dat hij nu genoeg informatie heeft voor de begravenis.

"En als je ergens moeite mee hebt of ergens tegen aanloopt, wat natuurlijk begrijpelijk is, heb je hier een nummer van een maatschappelijk werker. Deze mevrouw heeft veel ervaring op het gebied van jongeren die er alleen voor staan. Je kan haar bellen wanneer je wil." Zegt hij nog en geeft mij een kaartje van de vrouw. Ik bedank hem en loop met hem mee naar de deur.

"Zomaar komen ze hier ongevraagd aan de deur. Pff kutland." Zeg ik geirriteerd als ik weer terug in de woonkamer ben. "Het is alleen maar beter schatje, je hebt het nu achter de rug. Het was heel moeilijk geweest als jij de hele begravenis moest regelen." Probeerd Adam mij gerust te stellen.

'Begravenis.' Ik kan nog niet beseffen dat mijn moeder er niet meer is.. over 2 dagen is de begravenis gaf de man aan, dus ik moet mij voorbereiden. Ik heb aangegeven dat ze islamitisch begraven moet worden, dus hij zou dat allemaal regelen.

Het is alweer een paar weken verder. Ik ben de laatste tijd erg depressief om mijn moeder maar heb gelukkig Adam, Chivano en Shanty die me altijd bijstaan. Wat mis ik haar toch..

Met een zwakke glimlach loop ik de trappen op naar het dak toe, waar ik meteen doorloop naar de boksbal. Ik blijf een dik half uurtje al mijn frustratie, verwarring, woede, verdriet en pijn er op slaan en geloof me, ik denk dat ik een vinger heb gekneusd.

Het is net een uitlaatklep voor mij, het doet me erg goed. Vermoeid laat ik mij vallen op de bank en veeg mijn bezweette voorhoofd droog. Ik heb lang niet gebokst bij JP, bang om Safouan weer onder ogen te zien. En ik heb net het gevoel alsof ik daar in de gaten word gehouden door een paar jongens, ergens heb ik een vermoeden dat hun dat litteken hebben achtergelaten. JP. Ik begrijp tot vandaag nog steeds niet wat ze er mee bedoelen, ze willen dat ik niet meer kom maar toch verbranden ze het als nalating op mijn huid. Waar staat het nou eigenlijk precies voor?

Over mijn moeder gesproken.. Ik laat een zucht en kijk naar de schemerige hemel. Ik mis haar, verdomd erg. Mijn moeder, mijn alles. Onbewust laat ik weer een traan. Die droom blijft maar aan mij haken, ergens heb ik zo een vermoeden dat het niet zomaar een droom was, en dat ik precies werd gebeld op het moment dat ze afscheid van mij nam? Heel raar. Maar ja. Misschien is mijn vader ook niet dood? Maar waarom zou ze er dan over liegen? Pff alles is zo moeilijk. Zoek hem en keer terug. Moet ik het serieus nemen? Of was het gewoon een droom?

Mijn gedachtes dwalen af naar dat ene moment toen haar hartslag omhoog ging. 'Ze is vast geschrokken door iets wat je zei, ze kan je horen'. Ik kraak mijn hersenen en denk zorgvuldig aan elk detail van dat moment. Wat zei ik nou dat zo erg was? Ik begrijp het maar niet. Waar ik al die kracht en reflexen vandaan krijg weet ik ook niet, Waar ik al die kracht en reflexen vandaan krijg weet ik ook niet. Dat was het moment dat haar hartslag steeg.

Even denk ik goed na. Weet zij dan waar ik het vandaan heb? Waar had ik het dan eigenlijk vandaan? Mijn vader! Dat moet wel! Het kan niet anders. Mijn mond valt wijd open. Sloeg mijn vader mijn moeder en is ze daarom van hem weggegaan en heeft ze het verborgen gehouden voor mij? Maar waarom zou ze dan willen dat ik naar hem terugkeer als hij gevaarlijk is?

Met mijn vinger masseer ik mijn slaap in de hoop dat ik logischer kan denken. Gefrustreerd laat ik een zucht en geef het op, hoe nieuwsgierig ik ook ben, als het voorbestemd is voor mij om het te weten dan komt het van zelf. Maar wil ik het wel weten, is de vraag? Mijn ringtoon haalt mij uit gedachte. Ik grijp mijn telefoon en zie dat ik een inkomend video-oproep krijg van Shanty. Ik neem op en zie dat ze enthousiast naar me zwaait.

'Waarom ben je zo vrolijk?' Zeg ik lachend. Ze lacht terug waarna ze haar beeld omdraait zodat ik mee kan kijken en Chivano filmt die verderop met een paar jongens aan het hangen is. Ik merk ook dat ze bij het pleintje zit. Ik begin te lachen. 'Ben je je mannetje aan het bespioneren?' Proest ik uit. Ze krijgt blosjes op haar wangen en begint ook te lachen waarna ze knikt. 'Kom snel naar pleintje want ik zit hier zo zielig alleen, en hij heeft volgens mij door dat ik naar hem kijk, DUS KOM SNEL dan lijkt het tenminste alsof ik iets doe' zegt ze gestresst. Ik lach. 'On my way' zeg ik en hang op.