Raven Clan

Λόρελαϊ

Η μέρα της Λόρελαϊ Φιούζελι κάθε άλλο παρά ωραία είχε ξεκινήσει. Από νωρίς το πρωί όλα της πήγαιναν στραβά. Πρώτα ξύπνησε με ίλιγγο τον οποίο ερμήνευσε ως αποτέλεσμα της υπερβολικής έκθεσής της στον φθινοπωρινό ήλιο, και έπειτα η Τόριλ είχε αρχίσει και εκείνη να παραπονιέται για πονοκέφαλο. Και η Τόριλ είναι η αγαπημένη των γονιών τους οπότε όταν χρειάζεται να επέμβουν για να επιλύσουν κάποιο πρόβλημα ανάμεσα σ' εκείνη και την αδελφή της, πάντα ξελασπώνουν την Τόριλ.

Οπότε η Λόρελαϊ με ζαλάδα και ένα στομάχι άνω κάτω ανέλαβε όπως συνήθως το πρωινό, αλλά για καλή της τύχη τη βοήθησε και η μικρούλα Έντνα που το καταλάβαινε όταν οι αδερφές της δεν ήταν καλά. Έπειτα όμως εκείνη έπρεπε να συνεχίσει με το άρμεγμα, τα τάισμα και το καθάρισμα των ζώων του αγροκτήματος, δουλειά στην οποία δε την βοηθούσε καμιά από τις αδερφές της επειδή ήταν επικίνδυνη, και ωστόσο ο πατέρας τους σε εκείνη είχε επιλέξει να τη μάθει. Και όταν είσαι αδιάθετος και χωρίς κανέναν να σε βοηθήσει, η δουλειά με τα ζώα δεν μπορεί να έχει καθόλου καλή κατάληξη.

Γι' αυτό και να τη τώρα, με μια πληγή από τη μέση του μπράτσου της ως το μισό της πήχη να ματώνει και να της λέει με τον τρόπο της ότι χρειάζεται οπωσδήποτε ράμματα. Ο ταύρος που την τραυμάτισε στεκόταν ακόμη απέναντι της χτυπώντας το χώμα με την οπλή του. Τι του έκανε δεν ήξερε, και ούτε θα το μάθαινε ποτέ.

 Ξεφύσησε δυσαρεστημένη και δάγκωσε τα χείλη της για να μη βάλει τα κλάματα. Τι να έκανε τώρα; Η Έντνα ήταν δεκατεσσάρων χρονών, πού να την βοηθούσε; Και η Τόριλ, παρόλο που είχε ήδη κλείσει τα είκοσι δεν ήξερε να οδηγάει. Ούτε μια φορά δεν είχε πιάσει τιμόνι στη ζωή της. Και σαν το κερασάκι στη τούρτα, οι γονείς της είχαν φύγει από το πρωί για το Κάνσας παίρνοντας το βολικό Corsa που υποτίθεται ότι ήταν δικό της. Είχε μείνει μόνο το αγροτικό, κι έπρεπε να πάει ως την πόλη με αυτό.

Πίεσε το χέρι στο κορμί της για να σταματήσει κάπως την αιμορραγία και σκέφτηκε πως έτσι που ματώνει δεν υπάρχει καν ο χρόνος να το καθαρίσει. Με τους ρυθμούς που έτρεχε το αίμα θα ήταν λιπόθυμη μέσα σε μια ώρα αν δεν της το έραβε κάποιος, και η σκέψη την τρομοκράτησε. Άρπαξε ένα λερωμένο κομμάτι ύφασμα από τον αχυρώνα και το τύλιξε με δυσκολία σφιχτά γύρω από την πληγή.

Έστειλε γρήγορα ένα μήνυμα στην  Έντνα να μην ανησυχήσει άμα την ψάξει και δε την βρει, επειδή δεν μπορούσε να χάσει χρόνο με το να την αναζητήσει εκείνη για να της πει πως χρειάζεται να πάει στο νοσοκομείο, οπότε απλά άρπαξε τα κλειδιά του αγροτικού και εξαφανίστηκε. Η καρδιά της χτυπούσε σαν ταμπούρλο σε ολόκληρη τη διαδρομή. Προτίμησε να απευθυνθεί πρώτα στο Κέντρο Υγείας του Πρέρι πριν πάρει το δρόμο για το Κάνσας, και σύντομα αποδείχτηκε σωστή η στρατηγική της. Υπήρχε εκεί γιατρός που της έραψε την πληγή, όμως δεν είχε να της δώσει την αντιβίωση που έπρεπε να παίρνει μέχρι να βγάλει τα ράμματα για να αποφύγει τη μόλυνση. Έπρεπε όντως να οδηγήσει μέχρι το Κάνσας. Τουλάχιστον όμως δεν θα το έκανε με την ψυχή στο στόμα και με κίνδυνο να τρακάρει από την αγωνία της.