Şuan bu satırları okuduğumda kendimden utanıyorum. Aradan neredeyse bir yıl kadar süre geçmiş ben sözcükleri yazalı, lakin kendim de büyük bir değişiklik görüyorum. Yine de buraya geldiyseniz eğer, sizin için güzel bir cringelik deneyimi olacak:")
Aşk acıtır kalp ise delip geçen bir iz bırakır...
Görmüyordum sanırım artık kördüm kalbimin onun için nasıl attığını görmiyecek kadar kör.
Onunla ilgili herşey yalandan ibaret olsun istiyordum. Herşey durmuştu sanki o an durmuştu gözlerimin önünde parlayan gözleri durmuştu sanki o an dünya kapanmıştı gözleri kapanmıştı ebediğ karanlığa.
Şu anda karanlık büyük bir boşluğun içindeyim çığlıklarımı duyamiyacak kadar büyük bir boşluğun içinde. sanırım bu boşluğun içinde kalmaya devam edicektim en azından bir umut onu unutabilirdim.
Ama olmadı her geçengün sevgim şiddetlendi bu kalbimi yıktı geçti. Bir an yaşamdığımı kalbimin durduğunu hissetmiştim. ama hayır bu lanet olası hayattan henüz gitmemiştim.
Günler geçiyordu ve ben hala ağlamakla yetiniyordum. Kalbimin ağrısı gün geçtikçe artıyordu. Onun kokusunu çok özlemiştim mesela veya ona sarılmayı şimdide sarılmak istiyordum ona içimde bir uhde kalmıştı Artık o gelecekti buna inanıyordum belkide sadece kendimi avutuyordum...
Sadece sevmiştim oysaki bumuydu bedeli bazen keşke tanımasaydım diyorum onu belki şu anda ağlamiyo olurdum. Ama tanımadığım içinde pişman değilim. Bedenimi saran o kokuyu hatırlayınca kendime geliyorum resmen.
Sonsuzduk hani biz yok olmazdık ne oldu şimdi bize bak yarım kaldık. Ömrümün sonuna kadar acı çeken taraf ben olucam. Bırakta kurtulayım günlerdir çektiğim bu azaptan...
Karanlığa hüküm sürdüm arkamda olsalar bile umursamiyorum o olmadan umursayamiyorum...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
