farkına vardıklarım
ve
adını bile geçirmeden çekmeye çalıştığım bu sancı
farkına çok geç vardıklarım
ve
sinirimden avuç içlerime bastırırken kırılan tırnaklarım
her zamanki gibi,
canımın acısıyla, öylece
alnımın tam ortasındaki o kara lekeyle
vicdanımı bir kağıt parçası gibi buruşturup
ikimizin yok olmasına sebep olduğum o gün
hava hafif soğumuş ve gökyüzü benim karamı tutar gibi kapkara
bir sonraki sabah güneş açacakmış,
beşe doğru uyandıracakmış bu sancı
her şeyi görmüşüm
görmüş
uyumuşum,uyumuş,uyumuş,uyumuşum.
seni en çok sen yokken özlemişim
kalbin ilk aşkının heyecanıyla çarparken
seni, en çok o zaman özlemişim.
ne demiştim? allah, en çok beni kahretsin.
