Sonbaharın hüznü vardı kadının gözlerinde
Sevebilirdi insanları
Umutları tek tek düşen yapraklar gibi soluyordu
Geriye sadece taşa dönmüş bir kalp buldu
Sevebilirdi insanları
Bakabilirdi aşkla dünyaya
Buğulu camlar gibiydi gözleri
Sile bilirdi bütün yaşları tek bir hamlede
O son baharı sevdi
Kendini buldu
Kendi gibi olan şeyleri sevdi
Yine de beni sevemedi
