Annesinin ölümünde kendini suçlu bilen bir kızın hikayesi

2 bölüm-Kayb ediş

Selam.Keyifler nasıl?

Gözlerimi açtığımda ilk önce nerede olduğumu anlayamadım.Etrafa bakınca hastanede olduğumu hatırladım.Ve her şey tek tek gözümün önünden geçmeye başladı doktorum dediği o son söz.

'Kayb ettik'

Karım ölmüştü.Artık uğruna her şeyim den vaz geçtiğim kadın yoktu.

Yıllar önce

Ben zengin ailenin çoçuğuydum.Babam doktordu.Bende onun yoluyla giderek doktor olucaktım.Bizim hastanemiz vardı.'Umut' hastanesi.O hastane tam benim isteklerim üzerine kurulmuştu.Benim sayılırdı ve tam 15 yaşımdan karyeramı kurmaya başlamıştım o hastanede.Geleceğin cerrahı olucaktım.Tıbb okuyacaktım.Ve bunun için elimden geldiğince caba sarf ediyordum.Ve o gün geldi.Universite hayatı başladı.Sınıfa girdim selam verdim ve oturmak için yer aradığımda arkada oturub sakin sakin ağlayan kızı gördüm.Çok masum birine benziyordu.Yanına gittim.Ve oturdum.

Göz yaşlarını silib bana baktı.

"Başka bi yerde oturur musunuz?"

"İyimisin?"

"Lütfen gider misin?"

"Hayr bi yere gitmicem.Benim yerim burası senin yanın."

"Peki ben giderim."

Yerinden kalktı kolundan tutub yerine oturtdum.İnsanların ağlamasına dayanamıyordum.Hele söz konusu bi kızsa.

"Otur."

"Ya sen kimsin ya?Ne hadle bana gösteriş veriyorsun?"

Bağırmıştı.Ve her kes bize bakıyordu.Bi çoçuk

"Noluyo ya daha ilk günnen kavga da ne ya?"diye seslendi.

"Kavga etmiyoruz.Peki sen bilirsun ağla ve bütün dikkati kendi üzeri çek helal."

"Sana ne ya sana ne?"

Hiç bi şey söylemeden yerimi değiştim.

Üzerinden iki gün geçmişti.Akşam vaktiydi.Arabam bozulduğu için hastaneden eve ayakla döndüm.Yolda hıçkırıklarla ağlayarak koşan o kızı gördüm.Bana doğru geliyordu.Beni gördü ve koşarak bana sarıldı.

"Yardım et nolur yardım et çok korkuyorum çok."

"Şşşş sakin geçti geçti korkma."

Ellerim istemsizce saçlarına gitti.Kafasını omzuma çıkıb saçlarını okşadım.

"Noldu?Bu saatde sokakda ne işin var?"

"Arkamca düştü bütün gün beni izledi.Bu gün yaklaştı.Tecavüz etmek istiyordu zor kurtuldum."

Ağlıyordu.Bi kızın böyle masumca ağlamasına hiç bi zaman kalbim dözmezdi.O şerefsiz elime düşse ne yapacağımı bi Allah bilir.

"Şşşş sakin tamam.Bak ben yanındayım.Korkma artık sana hiç bi şey yapamaz.Burdayım.Kahr etsin.Arabamda bozuldu. Seni evine götürmem lazım.Nerede kalıyorsun?"

Susuyordu hiç bi şey söylemiyordu sadece ağlıyordu.

"Noldu ya tamam ya ağlamasana artık.Burdayım.Yanındayım.Şimdi değil her zaman yanında olurum.Ağlama tamam mı?"

Susmuyordu bi türlü susmuyordu.

"Aaaaa YETER BE AĞLAMASANA ARTIK"

Bağırmıştım.Korkmuştu.Ve susmuştu.

"Özür dilerim.Ş-şey ben.B -ben bağırmak isteme miştim."

Susmuştu.

"Evine götüreyim ben seni hadi gel."