Arkadaşlar okunma sayısı artsın nolur votelerinizi ve yorumlarınızı eksik etmeyiniz :))) Bolüm şarkısı
İlk günden herşeyi batırmanın verdiği hisle ateş gücümü su bastırmış ve ufak bir pişmanlık buhar olmuş bütün vücudumu sarıyordu
Okulun koridorunda koşmaya başlamıştım ki sert birşeye çarpmamla olduğum yere sabitlendim. "Kızım bu halin ne böyle" dedi sesi tanıdık gelmiyordu kafamı kaldırdığımda çokta yaşlı olmayan bir adam gördüm yakalığın da' Emre Öztürkmen (Müdür Yardımcısı) ' yazıyordu
İç sesim Emre adında müdür yardımcısı adı olur mu lan bu ne karizmalık diye kendine kendine savaş açarken
"h..ho..hocam biraz karnım ağrıdı da eve gi..gid...gidicektim " diyebildim dolmuş gözlerimin arasından .Best bahane evır !
"Bu günlük gidebilirsin ama ,bir daha olmasın " dedi bir şey anlamış ama farkettirmeme çabalarındaydı ve yüzü morarmıştı
"Tabi hocam" dedim ve hızlı adımlarla oradan uzaklaşmaya başladım. Amaçsızca ıslak ve dar sokaklarda kalbim patlarcasına koşuyordum
10-15 dakika sonra ayaklarımın bastığı her yer yeşermeye sonra da bir an kül olup hava da kayboluyorlardı. Bütün kara bulutlar sanki beni takip ediyorlar dı
Bir insan için kendini saklamaya çalışmak ne kadar zor , bunu kimse bilemez , ölmek için yaşamak. Sanki intihar etmişim ama ölememişim ve Allah bana bu cezayı layık görmüş gibi bir hayat.
Kimsenin sizi anlamaması ve içinizden geldiğince delice ağlayamamak. İnsani olan hiçbir işi yapamamak ailenizin sizi herkes den saklaması. İnsanların garip bakışları nefret kusan sözleri hepsi bir anda beynime hücum etmiş ve sağanak bir yağmur başlamasına sebep olmuştu
o yağmurun altında yavaşça yere çöktüm ve ıslak saçlarımı yüzümden çektim.
Bilekliğim den çıkan kıvılcımlar daha da şiddetlenmişti. Canımı acıtıyordu her bir göz yaşımda daha çok yağmur yağıyor ve bilekliğim bütün vücudumu ele geçirecek acılar yağdırıyordu. Herşeye rağmen ağlıyordum.
Arkadan boğuk bir sesin gelmesi ile bilekliğimin canımı acıtması durmuştu.
Omzumun arkasından sesin geldiği yöne doğru baktım.
Bizim müdür yardımcısı sırılsıklam olmuş kıyafetiyle arabasının önünde duruyordu. ıslanmış saçlarını elinin tersiyle arkaya itip
'sakin ol!' diye bağırdı 'seni anlıyorum Element' diye devamını getirdi ney nöğ? nasıl ney neyi anlıyordu?
Beynimi kemiren bu soruların yanında hala hocanın bu kadar genç olmasını sorgulayan iç sesim belirti veriyor du.
Bizim hoca yanıma geldi ve ayağa kalkmam için elini uzattı bense eline mal mal bakıyordum çünkü hala yerde oturduğumu unutmuştum. Silkelenip hocanın elini tutmadan yerden yardım alarak kalktım.
Ben daha söze girmeden
' Element seni anlıyorum çünkü.. benimde özel güçlerim var biliyorum böyle söyleyince kulağı garip geliyor, bende kendimden başka birinin var olduğunu bilmezdim' dedi bense inekle çiftleşen maymun görmüş gibi bakıyordum
hoca bir anda bileğimi tutup bilekliğimi göstererek
' Ben insanların yüzünü okuyabiliyorum ama sadece 2 saniyeliğine seni koridorda gördüğümde senin yüzünü okuyamadım. İşte o an farkettim sende benim gibisin ELEMENT'..
Arkadaşlar biliyorum kısa oldu ama malum yeniden düzenlemeler yapıyorum bu yüzden başından tekrar okumanızı öneririm birde yorumalarınızı eksik etmeyin gardaşlarım :*
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Canavar Kız(düzenleniyor)
Teen FictionElement başa çıkabilir mi bu sorunlarla yenebilir mi korkusunu yada hala olduğu gibi saklanarak ve kaçarak mı yaşamalı cevabı size kalmış ... (hikaye korku hikayesi değildir!)
