Son Nefesim Sensin... (ASKIDA)

•TANITIM•

Her zaman normal bir insan olabilmeyi diledim. 1 yıldan beri her gece konuşamadan ettiğim tek dua bu. Ne zaman bir yıldız kaydığını görsem, dilek çiçeği bulsam, yada iki tane aynı cismin arasında falan kalsam bunu diliyorum. Benim durumumda olan biri başka ne yapar ki?

24 saat boyunca insanlara içimden cevap veriyorum. Konuşmadan. Zaten arkadaş olmak isteyen pek yok. Ben olsam bende konuşmazdım. Konuşmayan, nefes almayan biriyle kim arkadaş olur ki?

 Her sabah olduğu gibi okulda yine kahkahalarla gülen sohbet eden insanlara büyük bir özlemle bakmaya devam ettim. Derdimi bilseler acaba benimle konuşurlarmıydı? “Aa, bu kız nefes alamıyorda konuşamıyor. Bu onunla arkadaş olmamıza engel değil.” Cümlesi daha cazip gelirken insanlar “Neden konuşmuyosun ki? Aman, boşver o kadarda önemli değil zaten. Dört göz bir ezikten başka bir şey değilsin.” Cümleleri bana daha layık görülüyor.

 Nefes alamamak benim suçum değil ki. Evet, nefes alamıyorum. Nefes almadan yaşıyorum. Benim yaşamım bu. Bunu birine desem, benim delirdiğimi, sıyrık olduğumu yada aklımı yitirdiğimi falan düşünür. “Arkadaşım, bak bakalım göğüs kafesime, kalkıp iniyor mu?” “Elini burnumun altında tut, nefes alıp veriyor muyum?” Bunu demeyi ne kadar istesemde diyemem. Bir uzaylı yada bir yaratık olduğum düşünülüp kafamı kırarak beynimi incelemek isteyebilirler.

Benim problemim ne mi?

 Bir sabah uyandığımda hiç bir şey hatırlamıyordum. Hatırlamıyordum derken, neler olduğunu. Şöyle anlatayım, anne ve baba yada aile kavramı benim için yoktu. İzlenilen filmleri hatırlıyordum ama kimle izlediğimi hatırlamıyordum. Lisede öğrendiğim konuları hatırlıyordum, ama ne öğretmenlerimi nede arkadaşlarımı hatırlamıyordum. Arabaların geçip gittiğini, bir sakızın 10 kuruş olduğunu falan biliyordum ama hayatım ile ilgili olan şeyleri yada önceden tanıdığım insanları hatırlamıyordum.

Ama bunlar bir hiçti. NEFES ALMAK. Bu bende o saatten sonra olmayan başka bir kavramdı. Sabah uyandığımda yanımda bir parfüm kutusu gibi bir şey ve kol saati buldum. Ve bir not.

Açıp okumam bazı şeylerin farkına varmamı sağladı.

“ Ad: Nil

Soyad: Elmas

Yaş: 18

Doğum tarihi: 11.04.1996

Gereken: 24 saatte bir buhar alınmalı. Saat 6 saniye önce öttüğünde buhar sıkılmalı. Geç kalınırsa ölünür. Bu yüzden saat kola takılmalı ve çıkarılmamalı. Suya dayanıklı.

Sorumluluklar: Diğer insanlardan farklı olunarak nefes alamaz. Nefes alamadığı için konuşamaz. Geçmişi silindi. Gerekli masrafları banka hesabına yatırılacak. İhtiyaçları oradan giderilecek. Gün içerisinde eğer konuşmak isterse buhardan kullanılabilinir fakat tek nefeslik olur.”

 

O an fark ettiğim tek şey nefes alamadığımdı. Kendimi almaya ne kadar zorlarsam zorlayayım nefes alamıyordum. Panikleyip öksürmeye çalıştım olmadı. Odadan çıkıp koşarak mutfak olduğunu tahmin ettiğim yere gidip su içtim. Konuşmaya çalıştım ama olmadı. Kendimi ne kadar zorlarsam zorlayayım nefes alamıyordum. Akşama kadar uğraştım ama nefes alamadım. Saat 11 gibi kol saati ötmeye başladı. Saate bön bön bakarken 6’dan geriye saydığını fark ettim. Notu hatırlayıp parfüm şişesi gibi olan şeyin içindeki buharı ağzıma sıktım. Sıkar sıkmaz birden nefes aldığımı hissedip ümitlenmiştim. Nefesi aldıp verdim. Yeniden denediğimde olmadı. Gerçekleri fark edip bunalımlara girdim. Yavaş yavaş sosyalleşirken bankadan para çekip ihtiyaçlarımı karşıladım. İnsanlardan uzaklaştım. Anne ve babanın ne olduğunu biliyordum ama onların sevgisini bilmiyordum ve kendi kendime yaşamayı öğrendim.

 Aradan 1 yıl geçti ve aynı şekilde devam ediyorum. Her gece ama her gece dualar ediyorum.

Eski ve normal halime dönebilmek için. Ailemi hatırlamak için. Bana para gönderilen hesabı araştırmayı denedim ama kimse çıkmadı. Ders içi notlarım 50 den yüksek değildi. Çünkü öğretmen beni kaldırdığında cevap veremiyordum. Her şey çok kötüydü.

Normal insanlar gibi olmayı hep istedim. Hayatım parfüm şişesinin içindeki buhara bağlıydı. Ve gerçeklerin farkındaydım, içindeki buhar bitince, benim hayatımda bitecekti.