Still You

Chapter 3

(Author- "Rain rain go away hahahha have no thought of wisdom today" )

-------

Other Day

I drive fast, fast as I can. I miss those days sa US yung mga drag racing at iba pang mga kalokohang ginagawa ko. Wala namang nakasunod sakin na mga pulis, nonsense lang din naman kasi kung huhulihin nila ako kasi kaya ko naman silang iligaw. Nakarating na ako sa university at nagtungo sa parking lot. Mabuti nalang at may bakante pang space kaya nakapag-park ako. Lumabas na ako sa sasakyan at tinignan kung may tao sa paligid mabuti naman at ako lang yung tao rito. Agad akong nahanga sa nahagip ng mata ko. I was staring on it. It was shinning and dazzling vintage car. Kung ang Lamborghini Revento ko ay kayang bumili ng buhay ng isang tao sa kanya naman ay kayang bumili ng angkan. That car was really damn expensive. Mayaman siguro may ari nito. Duh? Malamang mayaman sino ba naman ang mahirap na kayang bumili ng vintage car? Brain please?

"Hai Sha."-Napatingin ako sa nagsalita. Tinitigan ko lang sila nang pagtataka.

"Pumunta kami rito para sunduin ka at sabay na tayong pumasok."-Wika ni Maximah in short Max. I just look at them with my famous bored expression. Nagtaka ako nang titigan nila ako nang pagkaseryuso.

"Whats with that look?"

"You should now spill it Shamara."-Tinignan ko ng pagtataka si Azolae. Ano bang dapat kung sabihin?

"Ang alin?"-Tanong ko.

"About this! Pwede naman tayong magcut ng classes para lang rito."-Aniya ni Debbie.

"I won't."-Matigas kong sabi at tumalikod pero agad naman hinawakan ni Azolae ang balikat ko at iniharap sa kanila. Bakit ba ang tigas ng ulo nila? Hindi ba sila nakakaintindi sa salitang 'I won't.'?

"Nag-uusap pa tayo Shamara!"-Galit na sabi ni Azolae. "Tanggap namin ang pagbabago ng anyo mo, hindi nga kami makapaniwala na ang dating iyaking tabatchoy na si Shamara ay naging ganito kaganda ngayon! Pero alam mo ba? Kung ano yung di namin matanggap-tangap? Yang tabas ng dila mo at yang ginaw mong titig! Ano na nga ba kami para sayo? Matapos ang walong taon di namin alam anong nangyari sayo. Our point is just, you can share on us you're tragic or painful past and we can understand why you became a freaking monster!"-Maluha-luhang sabi ni Azolae. Gusto kong umiyak at isigaw sa buong mundo na nasasaktan ako, na hihirapan at gusto makawala sa bangungut ng nakaraan. Pero its not already time yet to know them what a hopeless my past is.

"You'll never understand."I said with my blank expression.

"How can we understand if you won't tell us?"-Galit na ring sigaw ni Debbie. Siguro kailangan ko nang ilabas ito at para matapos ang talunan. Bumuntong hininga muna ako at ipinikit ang mata.

"Now stop."-I said with my deadly stares. And see? Pag ito inilabas ko pakiramdam nila si kamatayan ay nakaharap na nila.

"Urghh! Walang patutunguhan to! Come on Debbie we need to go."-Iritang sabi ni Max at hinila papalayo si Debbie. Finally they stop.

"Now I understand how hurt it is. Even your wearing now a mask? I can see in your eyes how you still dying in the gail of hopeless. If you need a listener I'm just here, just call me and your bestfriend will be their just a minute."-Wala talaga akong lihim na natatago sa mga mata ni Azolae. Kilalang kilala niya talaga ako pero ang mabuti rito ay hindi niya pa talaga alam ang empyerno ng aking nakaraan. Ayokong kaawaan niya ako. Sinundan ko na lang siya patungo sa building BA magkaklase rin naman kasi kami ni Azolae while Debbie and Maximah are also classmate. Their building is Science Health at magkatabi lang sa building namin. Hanggang kailan kaya ang suot kung maskara sa mukha? May taong kayang tutulong sakin na buksan ang aking kaisipan sa mundo na may mga bagay pang dapat kong pagtuonan ng pansin? Hindi yung magmu-mukmuk sa sulok at iiyak sabay sisi sa buong mundo ang pinagdaanan ko noon.