'Üzgünüm, ama üç günlük ömrün kaldı'.
Hayatımı alt üst eden kesinlikle bu cümle olmamalıydı. Yani 'annen öldü, baban öldü, okuma kitaplarının tamamı yandı' gibi cümleler olmalıydı hayatımı alt üst eden. Ama bu cümle kesinlikle olmamalıydı.
Bir kere o 'üzgünüm' kelimesi oraya yakışmıyordu. Mademki üzülüyorsun, neden ölmeme izin veriyorsun? Mademki ölmeme izin veriyorsun, neden üzülüyorsun, be adam?
Mantıken bu kelimeler birbirine uymuyordu. Ama artık mantığa aldırmıyordum. Çünkü mantık diye birşey yoktu. Iki dakika öncesine kadar 'hafta sonunu nasıl geçirsem' diye düşünüyordum. Şimdiyse hafta sonunu bir morukta geçirmek zorundaydım. Onca kokmuş cesedin arasında, ailem başımda ağıt yakarken geçirmek zorundaydım. Ve karşımdaki adam bu duruma çok üzgündü.
Kelebek ömrümü nasıl geçirmeliydim ki?
