Forest |taekook|

Nieustraszony Jimin

   Na dużym i miękkim łóżku leżał Jimin, który wesoło rozmawiał ze swoim najlepszym przyjacielem Taehyungiem. Chłopak był na wymianie w Japonii, gdzie miał doszkalać się jako przyszły nauczyciel muzyki natomiast Park pozostał w kraju, ucząc się na choreografa. Obydwaj naprawdę dobrze się dogadywali i mieli wiele razem wspólnego, począwszy od muzyki, a skończywszy na ulubionym jedzeniu. Jednak była jedna rzecz, o której jego przyjaciel Kim nie miał pojęcia. Park podkochiwał się w nim od końca liceum, lecz przez swoją wrodzoną nieśmiałość nie potrafił zrobić żadnego kroku w ich relacji. Dlatego z ukrycia i z pewnym dystansem podziwiał, i kochał bruneta, który za nic w świecie nie domyślał się uczuć starszego o trzy miesiące hyunga. Bał się wyjawić mu uczucia, ponieważ gdyby ten go odrzucił, zapewne Jimin by sobie z tym nie poradził.  

   — Nie uwierzysz co ci powiem — Zaczął z ekscytacją blondyn i ułożył się wygodnie na łóżku, patrząc na ekran komórki, przez którą rozmawiał z Tae.

   — No co? — Brunet również poprawił się na łóżku i z ciekawością wpatrywał się w duże oczy blondyna.

   — Postawili betonowe ogrodzenie przy tym lesie? No wiesz, tym co rzekomo jest nawiedzony i ludzie w nim giną od tak.

   — Naprawdę? Cały las ogrodzili? 

   — Nie właśnie. Nie dali by rady całego, bo doskonale wiesz, że jest ogromny i długi chyba w nieskończoność. Zresztą wiesz, że jak się już kończą drzewa i te krzewy co widzieliśmy je z drugiej strony drogi od domu pani Choi, to tam przecież już jest sporych rozmiarów jezioro. Nie dali rady go ogrodzić w całości, bo musieliby do niego wejść, żeby zamknąć przejście od strony jeziora — Pokręcił głową rozbawiony. — Jakby nie mieli innych wydatków niż ten idiotyczny las. Ludzie mówią te bajeczki, by przyciągnąć turystów.

   — Aish, Jimin dobrze wiesz co ja o tym myślę. Ten las jest przerażający już z kilku metrów jak przed nim stajesz, a co dopiero w środku? Sama świadomość, że zaginęło tam bez śladu dwadzieścia osób robi swoje.

   — Gówno prawda, może się zgubili i wyszli z drugiej strony? Hę? — Parsknął zupełnie rozbawiony i przymrużył oczy, widząc złość na twarzy przyjaciela.

   — Tsa, przepłynęli jezioro i zamieszkali w drugim lesie, albo zrobili sobie domki na drzewach, co? Daj spokój hyung, to naprawdę okropne miejsce i radzę ci się tam nie zbliżać ani na milimetr.

   — Zobaczysz, że wszystkim udowodnię, że to tylko stek bzdur i skończy się to wszystko. Po co ma być ten cholerny mur? Wiesz jak to teraz niechlujnie wygląda? Zresztą kto będzie chciał to nad nim przeskoczy, bo zaraz obok jest brzoza.

   — Ani nawet nie próbuj, dobra? Za dwa tygodnie wracam i chcę się z tobą spotkać, jasne? Jiminie, powiedz, że nie odpieprzysz nic głupiego, proszę — Brunet spojrzał błagalnym wzrokiem na blondyna, lecz ten kompletnie na to nie reagował. 

   — Przejdę się po nim kawałek, porobię kilka zdjęć i będzie dobrze. Nie zginę na jego obrzeżach przecież.

   — Nie ma mowy, jasne? Zaczekaj na mnie te cholerne czternaście dni, razem obejrzymy ten las chociażby z tego ogrodzenia. Pod żadnym pozorem nie zgrywaj twardziela!

   — Nie martw się o mnie, wszystko będzie dobrze! Zobaczysz, że wrócę szybciutko i udowodnię wszystkim w jakim błędzie żyją.

   — Nie zamierzam się z tobą kłócić, dlatego masz zostać w domu. Zostało nam tak niewiele żeby się spotkać, dlaczego do cholery chociaż raz nie możesz mnie posłuchać? Zależy mi na tym, by cię zobaczyć i przytulić, bo nie widziałem się z tobą od trzech miesięcy — Młodszy Koreańczyk westchnął cicho zrezygnowany, lecz widząc nieugiętość na twarzy przyjaciela zrozumiał, że nie miał wpływu na decyzje kolegi. Dlatego miał nadzieję, że Park jednak pójdzie po rozum do głowy.