If i see you

wolf?

Gegrooet lezertjes van me hier alweer hoofdstuk 2 ik wou ff iets zeggen zodat jullie dat weten. Wat schuingedrukt is dat denkt Suzanne. veel pleziier met lezuuh

pov Suzanne

Langzaam pak ik mijn boog en mik richting de ogen. Ik hoor zacht gejank en dan is het stil. Aarzelend loop ik richting het beest en zie dat ik alleen zijn poot heb geraakt. Plotseling opent de wolf zijn ogen en hij kijkt me recht aan met zijn felblauwe ogen. Er loopt een rilling over mijn rug het voelt alsof hij recht mijn ziel in kijkt. Opeens hoor ik iets: zacht gefluister. Eerst wat gemompel maar het wordt steeds duidelijker. 'Help me alsjeblieft help me.' Ik heb het gevoel dat ik gek wordt en sla wild om me heen, maar het houd niet op. Plots voel ik mijn benen wankelen: ' Blijven staan Suzanne,' mompel ik tegen mezelf, maar voordat ik het weet lig ik al op de grond. 

Langzaam wordt ik wakker ik knipper met mijn ogen het is al ochtend. Naast me ligt nog steeds de sneeuwwitte wolf te slapen, zijn wond ziet er niet goed uit en een golf van medelijden gaat door me heen. Aarzelend stap ik op hem af 'kom op je durft het,' denk ik. Voordat ik naast hem zit opent de wolf zijn ogen en ik doe gauw een stap terug, maar de wolf schut met zijn hoofd en wijst met zijn neus naar zijn rechtervoorpoot. Ik loop naar zijn poot en trek voorzichtig de pijl eruit. De wolf jankt zachtjes. 'hij heeft zulke menselijke emoties,’ Ik denk er verder niet meer over na en loop het bos in op zoek naar een kruid wat helpt om de wond schoon te maken. ' Waarom doe ik dit eigenlijk? Waarom help ik de wolf?'  Terwijl ik verder pieker zie ik wat ik nodig heb. Ik pluk er wat van en loop naar het meertje ik weet de weg niet, maar het lijkt wel of ik naar de plek wordt toegetrokken. Bij het meertje meng ik de kruiden met water en smeer het op de wond. De wolf kijkt me dankbaar aan en heel voorzichtig breng ik mijn hand naar zijn hoofd, heel langzaam en als ik nog maar tien centimeter bij zijn hoofd vandaan ben duwt de wolf zijn kop in mijn handen. Het voelt apart maar toch heel erg vertrouwt. Onbewust schuif ik een stukje naar hem toe terwijl mijn handen over zijn spierwitte vacht glijden. In een soort trance zitten we daar, ik weet niet hoe ik daar zat maar het was zo raar, ik voelde me gelukkig als een klein kind. Uiteindelijk bewoog de wolf een beetje en hij probeerde op te staan. Even later stond hij, nou ja stond hij was meer een soort wit bolletje wol dat op het punt stond om, om te vallen. Langzaam loopt naar voren, naar het meertje om wat te drinken. 'Ik moet naar huis.' Bedenk ik me plotseling. 'hoe ga ik dit uitleggen.' Dan loopt de wolf terug naar mij en hij kijkt me aan en kijkt daarna naar de kant die ik op moet om naar huis te gaan. Ik geef hem nog een aai over zijn hoofd en begin dan te rennen terwijl ik nadenk over hoe ik dit moet gaan uitleggen...

zoo dat was het weer hopelijk vinden jullie het leuk. ohh ja ik wordt er erg blij van als je het sterretje wit maakt :)